Biomutant is een open wereld, action-choice-based-RPG-shooter-brawler. Als dat klinkt als een hele mond vol, dat klopt, en daar later meer over. Het speelt zich af in een post-apocalyptische wereld, waarin ‘those that came before’ (wij) de wereld zo erg naar zijn grootje hebben geholpen dat de lokale fauna is gaan muteren in de beesten die de wereld van Biomutant bewonen. Jij begint de game als een van deze beestjes, in wat ik moet toegeven wel een van de leukste character creators ooit is. Je kiest je attributen (Health, Agility, Brawler, etc.) in een wiel, en je ziet je personage in real-time mee veranderen. Kies je voor maximum agility dan ben je een cheetah-achtige slungel, met max. Brawler wordt je torso komisch breed, enzovoorts. Daarnaast kies je nog een klasse en kan je de kleuren van de vacht van het naamloze hoofdpersonage kiezen. Mijn huisgenoot moest meer dan eens squealen omdat alles er zo schattig uitziet, zeker wanneer je je muisje uitrust met een overdreven groot hoofd en een klein hoedje. “SO CUUUTE!”
Gebrabbel
Al snel word je ook geïntroduceerd met de manier waarop Biomutant zijn verhaal vertelt. Alle personages (behalve je geweten) praten in een gibberish taaltje, waar de verteller op een letterlijke ‘voorleesmanier’ overheen praat. Dit is in het begin erg leuk, maar gaat naarmate de game vordert irriteren. Voornamelijk omdat de twee niet synchroon lopen; het is me meer dan eens voorgekomen dat ik het gebrabbel wou overslaan (omdat er maar één tot twee regeltjes gibberish per personage is opgenomen), en in plaats daarvan de verteller doorklikte.
Het was fijner geweest als er een keus tussen deze twee was gemaakt: ga óf voor het gebrabbel, goed ingesproken en met ondertiteling (Animal Crossing of Sims-stijl), óf voor goede ingesproken teksten. Het verhaal en script van de game zit ook vol met Chinese spiritualiteit en wijsheden. Nogmaals in het begin erg tof maar wanneer het zoveelste personage na 30 uur spelen je vertelt dat ‘elk pad van je levensweg uiteindelijk leidt naar de juiste bestemming’ komt het behoorlijk je neus uit.
Frankenstein
Maar goed, het verhaal is één ding. Is de gameplay een beetje leuk? Ook die vraag is naar mijn mening lastig te beantwoorden. Biomutant is, in echte THQ-traditie, een Frankenstein van een game geworden. Soms werkt dat (wat krijg je als je de dungeons van The Legend of Zelda combineert met de combat van God of War? Het fantastische Darksiders.), maar in het geval van Biomutant wat minder.
De game doet qua stijl en door de eerdergenoemde Chinese spiritualiteit erg denken aan het heerlijke Enslaved: Odyssey to the West van een paar (lees: elf jaar. Waar gaat de tijd heen) jaar geleden. De combinatie van een antropomorfisch hoofdpersonage met een mechanische sidekick (een klein sprinkhaantje, al doet die niet meer dan een beetje piepen en squeaken) is dan weer erg Ratchet & Clank. Een van de hoofdquests van de game is het overnemen van gebieden door het innemen van outposts; Far Cry. Het gewetensysteem waardoor je in sommige gesprekken een keus moet maken tussen je goede en slechte geweten? Fable. En vrij onverwacht in een game als deze, maar de vervallen gebouwen en tunnels deden me meer dan eens denken aan The Last of Us. Het werkt wel, maar ook hier had ik liever gezien dat er concrete keuzes waren gemaakt in plaats van zoveel mogelijk inspiraties bij elkaar proppen ‘to see what sticks’.
Less is more
Dan de combat, dat helaas leidt aan hetzelfde ‘frankensteinisme’ (dat is vanaf nu een woord). Je hebt de keuze uit drie takken; melee, vuurwapens en ‘Psi-powers’. Melee is weer onder te verdelen in unarmed (vuistgevechten), one-handed, two-handed, heavy, etcetera. Als vuurwapens heb je de bekende guns, rifles, automatische geweren en shotguns, en onder de Psi-powers zijn allerlei psychische mutantenvaardigheden gepropt. Deze zijn weer deels gekoppeld aan het gewetensysteem: als je veel duistere keuzes maakt krijg je toegang tot ‘the dark side of the Force’: telekinese en de mogelijkheid je vijanden te bestoken met duistere energie en Force Lightning. De balans tussen al deze mechanieken is ver te zoeken, en ik gebruikte tegen de eindbaas nog steeds dezelfde krachten als uit het begin van de game omdat ze qua doeltreffendheid weinig van elkaar verschillen. Een psy-bal (een van mijn favorieten) doet evenveel schade als een reeks bliksem, en een paar kogels uit een pistool doen evenveel schade als een shotgun. Nogmaals, het speelt prima weg, maar ook hier zou ‘less’ zeker ‘more’ zijn.
Als laatste grote pijler is er het crafting-systeem. Voor alles dat je doet in Biomutant krijg je loot, waarmee je je eigen gear kan upgraden en je eigen wapens kan maken. Deze loot kan lettelijk bijna alles zijn; van WC-borstels en potloden tot stofzuigerslangen en moersleutels. Ook je gear (onderverdeeld in hats, torso en legs) is supergevarieerd; wil jij je muisje uitrusten in een top hat met een bikerjasje en een kilt, dan kan dat. Dit systeem werkt eigenlijk het beste van alle systemen in Biomutant, al is het natuurlijk een beetje raar dat genoemde kilt sterker wordt als je er een spijkertje op monteert.
Ook krijgt Biomutant van mij de ‘meest nutteloze merchants in een game ooit’-award, doordat ik ze door hun overpriced items niet één keer heb hoeven gebruiken. En waarom, voor alles dat heilig is, is het itemmenu één op één overgenomen uit Fortnite? Het ziet er niet uit.
Alice in Wonderland-ism
Dan zijn er nog enkele designkeuzes die mij simpelweg niet helemaal liggen. Ten eerste lijkt alle jargon in de game door een soort ‘Alice in Wonderland’-filter gehaald te zijn. Snoepjes (waarmee je healt) zijn Tonguetickly’s en Dandycandy’s, water is ‘Surf’, shotguns zijn ‘Bangbuffs’, etcetera. In principe erg leuk gevonden, maar wanneer elke quest in de game bestaat uit zinnen als “Cross the Surf to find Quacks to power the Sub Surf in the Sinkidink” en “Ask Whiz Tinkertonker at Burblebottom about Guppos to defeat the Moo Puff” komt het al vrij snel je neus uit. Ook lijkt het bijna alsof ontwikkelaar Experiment 101 weet dat sommige aspecten van hun game irritant zijn. Zo is er een punt in het midden van de game waarin je de keuze krijgt de helft over te slaan (?!), en is er in het pauzemenu een optie om de eerstgenoemde verteller te verminderen.
Natte scheetjes
Tenslotte is er het technische aspect. De game ziet er tegelijk fantastisch en gedateerd uit. De wereld van Biomutant is echt prachtig neergezet, en wanneer je over de kleurrijke vlaktes rent met een zonsondergang op de achtergrond waan je je echt in een andere wereld. De animaties lijken echter zo uit een PS3 game getrokken: ze lopen niet goed in elkaar over, de game barst van de pop-in en af en toe ontbraken er gewoon geluidseffecten. Wanneer de verteller zegt dat de motor van je zojuist verkregen speedboot “bromt als een leeuw!” en het eigenlijke geluid meer klinkt als een serie natte scheetjes klopt er toch iets niet. Ook had ik erg veel last van crashes en vastlopers waardoor ik meer dan eens stukken game over moest doen. Dit was echter pre-day-one-patch, dus wellicht dat daar ondertussen aan gewerkt is.
Indie game
Het klinkt wellicht alsof Biomutant een draak van een game is door al deze kritiek, maar dat is allesbehalve zo. Sterker nog, tijdens mijn onderzoek voor deze recensie ontdekte ik een feitje dat mijn kritieken wat in perspectief zette: Biomutant is de eerste game van ontwikkelaar Experiment 101, en de studio bestaat uit welgeteld achttien mensen. Dit is in bijna alle aspecten dus een indie game te noemen. Is het dan wel eerlijk de game te vergelijken met klappers die het zo als inspiratie gebruikt? Hiervoor geef ik echter uitgever THQ de schuld, die de game kapotmarket alsof het de beste uitvinding sinds gesneden brood is.
Conclusie
Biomutant is een lastig te beoordelen product geworden. Het speelt in principe prima weg, maar geen enkel aspect van de game is echt origineel te noemen en werkt beter dan de inspiraties waaruit ze gehaald zijn. Het zou zo’n betere game geworden zijn als er meer was gefocust op kwaliteit in plaats van kwantiteit. Dat uitgever THQ ons al twee jaar lekker maakt met pre-rendered CGI-filmpjes helpt daar ook niet aan mee. Lang verhaal kort: Biomutant is een prima middenmoter, maar ik ben vooral teleurgesteld door alle gemiste potentie. Hopen op Biomutant 2?
Deze review is geschreven door Peter Paardekooper.
7.7
9.9
30044 
302)
25-05-2021 23:36
We hadden toch een deal over die score?
(minimaal 4 biggetjes)
