Dead to Rights: Reckoning review PSP

Review Dead to Rights: Reckoning (PSP)

Koning der B-games
Fearless beat cop, Jack Slate is back in a hardboiled action adventure that blends the best of Hollywood cinematic style with Hong Kong inspired action.

Het is eind 2003. Vijftien jaar ben ik dan en op dat moment heb ik aan ontelbaar veel prijsvragen meegedaan, helaas alsmaar zonder succes. Ik besluit toch maar weer mee te doen aan een prijsvraag, beantwoord een aantal vraagjes en hoop op het beste. Enkele weken later verschijnt de uitslag en middels de zoekfunctie van de computer stuit ik op mijn eigen naam. Wat, ik win ook eens wat? Inderdaad, ik behoorde destijds tot de gelukkige winnaars van het spel Dead to Rights. De term gelukkig moest helaas na het spelen van deze aanwinst bijgesteld worden. Het blijkt wat hersenloos geknal te zijn met de antiheld Jack Slate in de hoofdrol, bijgestaan door zijn trouwe hond Shadow. Hersenloos geknal kan vermakelijk zijn wanneer het goed speelt, maar ook dit was absoluut niet het geval bij Dead to Rights. Ik begrijp dan ook werkelijk niet waarom er destijds door de pers gestrooid werd met zevens en achten. Het was gewoon geen fijne speelervaring, een traumatische ervaring wil ik het nog net niet noemen. Ach, smaken verschillen.

Terug naar 2006. Inmiddels is er een opvolger op de Xbox en PlayStation 2 verschenen en heeft men ook een versie speciaal voor de PlayStation Portable ontwikkeld. De console sequel heb ik na het debakel van het eerste deel maar aan mij voorbij laten gaan. Van de PSP versie, Dead to Rights: Reckoning genaamd, viel echter niet lang geleden een recensie exemplaar op mijn deurmat. Hier gaan we weer..

Jack Slate is terug! In Reckoning moet de held op sokken een vrouw zien te redden die door een terroristische groep gegijzeld is. Slate is op een missie en niets of niemand zal hem in de weg staan. Hij staat bekend om zijn onconventionele manier van handelen, een aanpak die hem eerder al de nodige successen heeft opgeleverd. Een filterdun verhaal dus, waar de gemiddelde B-film nog veel van kan leren. Zie het maar als een slap excuus om een hoop mensen neer te schieten.

De gameplay bestaat dan ook grotendeels uit het neerschieten van mensen, iets waar onze Jack een flinke liefhebber van blijkt te zijn. Hij heeft een heel arsenaal aan wapens tot zijn beschikking, variërend van een simpel handgeweer tot een heuze shotgun. Door op de rechter trigger te drukken richt je op een vijand, een simpele druk op de X toets laat je een kogel afvuren. Na een aantal schoten heb je normaal gesproken geen last meer van ze. Met de O toets kan, mits je dichtbij genoeg staat, een speciale move ingezet worden. Hierbij wordt een vijand op een brute wijze om het leven gebracht, waarbij je alles hoort kraken en het bloed overal heen spat. Bij de eerste levels is al deze overdreven actie nog wel leuk, maar naarmate het spel vordert begint de verveling toe te slaan. Het spelprincipe is namelijk steeds hetzelfde. Schiet wat mensen overhoop, open een deur en schiet in de nieuwe ruimte nog meer mensen overhoop. Daar komt nog eens bij dat de vijanden verschrikkelijk taai zijn en je heel wat kogels moet verspillen voor ze het loodje leggen. De eindbazen houden het nog langer vol, ook omdat ze steeds wegrennen wanneer je een hoop schade aangericht hebt.

In de intro kwam Shadow, de trouwe kompaan van Slate, al aan bod. Wanneer je middels de auto-aim op een terrorist gericht staat, kun je op vierkantje drukken om de hond er op af te sturen. Deze schakelt met een paar beten de vijand uit, wat jou weer wat munitie bespaart. Shadow kan echter niet aan de lopende band terroristen uitschakelen. Hij moet af en toe zijn rust pakken, even de energie bijeenrapen. Een leuke extra, maar niet meer dan dat. Als je al een aantal keer gebruik hebt gemaakt van Shadows diensten, heb je het ook wel weer gezien. Bullet time daarentegen blijft vermakelijk. Voor de onwetenden onder ons: hierbij wordt de tijd vertraagd en kun je in slowmotion allerlei handelingen uitvoeren. Net zoals bij Max Payne is het leuk om al springend en draaiend patronen af te vuren op hordes tegenstanders.

Frustraties en tekortkomingen
Het eerder genoemde richtsysteem is bijzonder slecht uitgewerkt. Ik heb sowieso al iets tegen auto-aim, maar het automatisch kiezen van een doel gebeurt wel heel willekeurig. Zo komen er twee terroristen op je af en sta je, tegen jouw zin in, met jouw geweer gericht op een auto. Erg lastig en bovenal erg frustrerend. Er is geen knop aanwezig die het doel doet veranderen, er rest niets anders als het opnieuw indrukken van de rechter trigger en hopen dat nu wél voor het juiste doel gekozen wordt. Ook de camera is nou niet echt een aspect waar Reckoning in uitblinkt. De uiterst kromme camera komt de overzichtelijkheid niet ten goede. Vaak staat de camera niet gericht op de actie en word je van buiten het scherm beschoten, zonder dat je ook maar iets terug kan doen. Je zou zeggen dat dit alles het bijna onmogelijk maakt om de missie tot een goed einde te brengen. Toch zijn de levels makkelijk te voltooien, wat ook wat wil zeggen over de intelligentie van de computergestuurde tegenstanders.

Reckoning bevat ook een Ad Hoc multiplayer mode, die met maximaal vier spelers gespeeld kan worden. Een verschrikkelijk concept wanneer je kijkt naar hoe het spel in elkaar zit. Met auto-aim is het namelijk heel saai, het komt niet aan op de vaardigheden van de speler. Iedereen kan richten op een tegenstander en vervolgens een aantal keer op X drukken. Daar komt nog eens bij dat de auto-aim vrijwel altijd werkt, zelfs als iemand schuilt achter een voorwerp. Als een speler in de rug van iemand anders komt te staan is de overwinning nabij, aangezien het vele seconden duurt voordat de tegenstander zich om kan draaien, mede door de brakke camera. Nee, Namco had deze mode beter achterwege kunnen laten en de tijd moeten steken in het verbeteren van de besturing en camera.

Het spel ziet er over het algemeen wel redelijk uit, toch kan Dead to Rights: Reckoning zich absoluut niet onderscheiden op het gebied van graphics. Op het eerste gezicht oogt het best netjes, maar wanneer je iets beter op gaat letten valt het allemaal tegen. De personages lopen bijvoorbeeld op een onmenselijke, knullige manier. De tussenfilmpjes zien er dan wel weer goed uit en in bullet time oogt alles ook beter.
Helaas is het geluid bij deze scènes en bij het gehele spel belabberd. De muziek is oninteressant en ongeïnspireerd, gelukkig hoef je deze muziek niet al te vaak aan te horen. De voice-acting is ronduit slecht. Reckoning kent veelal lachwekkende one-lines en strooit met clichés, zoals het een ware B-film of, in dit geval, een B-game betaamt.

De tragedie uit 2003 zet voort in de vorm van Dead to Rights: Reckoning. Sinds het moment dat het eerste deel bij mij door de brievenbus viel is er totaal geen vooruitgang te vinden in de serie. De mensen van Namco mogen eens achter de oren krabben, want in tweeëneenhalf jaar is er geen progressie geboekt wat betreft Dead to Rights. Het spel is zo eentonig dat het nooit lang leuk kan blijven. Tel daar de brakke camera, matige controls, slecht geluid en een overbodige multiplayer bij op en je kunt spreken van een miskleun. De serie Dead to Rights is het Namco logo niet waardig, want de Japanse grootheid heeft zoveel betere franchises. Laat Namco zich daar dan maar op concentreren, of op een geheel nieuwe reeks spellen, maar laat Dead to Rights in vredesnaam voor wat het is.