I Must Run review PS3

Review I Must Run (PS3)

Een spel met als titel “ik moet rennen” kan natuurlijk maar over een ding gaan: rennen! I Must Run kan ook worden vertaald als “ik heb haast”. En haast heeft de hoofdpersoon in dit spel zeker. Gelukkig had ik geen haast en kon ik rustig even gaan zitten om deze Playstation 3/PSP mini van Gamelion te proberen. Blijkt deze hardloper ook een doodloper?

Verhaalloos verhaal
I Must Run (IMR) vraagt niet veel van de speler. Volgens de makers heb je alleen een goed gevoel van timing nodig om het spel te spelen. Ik kan daar nog aan toevoegen dat je ongeveer 3 euro, 2 duimen, een PSP of een Playstation 3, 8MB vrij geheugen en een paar uurtjes tijd nodig zult hebben. Of het je deze investering waard is, is maar de vraag. Waar je dan zo snel naar toe rent, was mij ook onduidelijk in het begin; een verhaal(lijn) schittert door afwezigheid. Dat is erg jammer want de zogenaamde teasertrailer was interessant. In deze trailer werd het verhaal in 2 minuten uiteengezet in digitale graphic-novel stijl: na in een oorlog gevochten te hebben keert een marinier huiswaarts en gaat stappen met zijn vriendin. Ze worden bedreigd en de marinier doodt de overvaller, die de zoon van de burgemeester blijkt te zijn. In de gevangenis zoeken de hoofdpersoon en zijn lieftallige vriendin elkaar elke dag op. Tot de dag dat hij een brief van de burgemeester krijgt met daarin de mededeling: binnen 24 uur moet je op het stadhuis zijn of je vriendinnetje is er geweest. Wat te doen? Rennen dus!

Run & Jump originaliteitprijs?
Komt dit verhaal je bekend voor? Het kan bijna niet anders want het combineert schaamteloos elementen uit zowel Sin City als Con Air. Ook de gameplay zou wel eens bekend kunnen voorkomen voor een ieder die de iPhone spellen Canabalt of Robot Unicorn Attack heeft gespeeld. IMR en eerdergenoemde spellen zijn allemaal moderne ‘run en jump’ games. In de tijden van de SNES en Megadrive werd het ‘platform adventure’-genre nog wel eens het run & jump genre genoemd. Waarschijnlijk omdat er hierin ook werd gerend en gesprongen, maar na verloop van tijd werd er steeds minder gesproken over het ren- en springgenre. Toen kwam daar de parkour, oftewel de free-running hype. Begonnen in Frankrijk, werd het steeds populairder om te rennen door de stad en over de daken. Games bleven niet uit met als bekendste product Mirror’s Edge, en het ‘run & jump’-genre kreeg een tweede leven. Op de iPhone en als (PC) flashspelletjes kwamen versimpelde vormen van free-running spellen uit. Deze hadden gemeen dat ze zo simpel mogelijk te bedienen moesten zijn. Zo ook IMR: rennen gaat automatisch en voor springen is één knop nodig. Daarnaast kun je ook een sliding maken en een vuistslag uitdelen. Met een sliding kun je onder hangende obstakels door en de vuistslag is nodig om obstakels aan de kant te zetten, waarvoor je punten krijgt.

Punten scoren om het punten scoren
IMR is dus een pure arcade game. Het is kort, makkelijk onder de knie te krijgen maar moeilijk om helemaal te beheersen. De punten dienen als uitdaging: hoe meer punten des te beter je bent. Aan vrienden of aan jezelf om deze scores steeds te blijven verbeteren.

Ook grafisch doet IMR mij denken aan arcadespellen uit de jaren ’80 en ’90. Ook het geluid past in de sfeer van de retrogame. En hoewel ik normaal gesproken gek ben op retrogames, schiet IMR toch op veel fronten tekort. Zo worden de levels wel erg repetitief en door het ontbreken van een checkpoint-systeem kom je vaker in level 1 dan je lief is. In IMR is één keer vallen dus voldoende om opnieuw te moeten beginnen. Aangezien het spel maar zes levels telt is dat wel logisch, want anders had je het waarschijnlijk zo uitgespeeld. Toch had ik de voorkeur gegeven aan een spel met savesysteem en wat meer levels. Helemaal als je bedenkt dat sommige levels onnodig moeilijk worden gemaakt door effecten. Zo zal je beeld schudden als er een trein langs dendert of wanneer de bliksem inslaat. Grafisch zijn deze effecten niet indrukwekkend maar door het geschud zul je wel je concentratie bij het spel moeten houden om een anders gemakkelijke sprong niet te missen. Nog even een kleine waarschuwing; ik had het nog nooit meegemaakt, maar tijdens het spelen werd ik vaker dan mij lief was duizelig. Was het de cola, de inspanning van al het geren of de zenuwen voor het nieuwe jaar? Ik denk toch gewoon de schokkerige beelden van IMR.

Conclusie
Buiten het rennen en springen om, biedt IMR niet veel uitdaging. Er is niets vrij te spelen en niets te behalen behalve een nieuwe high score. Ben jij van het masochistische type dat het niet erg vindt om level 1 tientallen keren te spelen omdat level 2 en 4 wat moeilijker zijn en houd je ervan om iedere keer weer je high score te verbeteren? Dan kun je nog best een uurtje of 3 lol beleven met IMR. Alle anderen zullen er hoogstens een keertje in de trein of tijdens het wachten op de bus van kunnen genieten. Maar voor een spel waar je voor betaalt is het niveau van de gameplay en de presentatie onthutsend laag. De investering voor IMR is dan ook niet heel hoog, maar er zijn voor 3 euro leukere mini’s beschikbaar. Ik was dan ook na een tweetal uurtjes al moe van al dat rennen.

Deze review werd geschreven door Jeroen Knop