Meer beuken …
In de beginlevels is dat nog niet echt te merken, Knack beweegt nogal sloom en klungelig zonder upgrades, de vijanden bieden weinig weerstand en het vechten wordt al gauw eentonig. Na verloop van tijd speelt Knack echter nieuwe moves vrij in een simpele skilltree. Opeens kan je vijanden grijpen, afranselen met honderden vuistslagen en ontwijkmoves koppelen aan spinning attacks. Tegelijkertijd worden er steeds nieuwe vijanden geïntroduceerd die je makkelijker neerhaalt met een van deze moves. Denk aan pijlen die je kan weerkaatsen, pantsers die je kan breken of spinnentanks die je op een bepaalde manier moet afranselen. En al komt er zat variatie bij kijken, zijn er toch wat balansprobleempjes.
… is niet per se beter
Het vechtwerk is echt te makkelijk in de eerste helft van de game, ook al speelde ik op ‘Hard’. Later in het spel werd het vechten wel lastiger, dankzij die nieuwe vechtmoves en vijanden, maar vooral in de laatste levels kwam de echte uitdaging uit de verkeerde hoek. Levensbalkjes van eindbazen werden onnodig lang, vijanden kregen irritante schilden en manieren om jou tegen te houden. Of ze spammen aanvallen die je niet allemaal tegelijk kan ontwijken of tegenhouden. Aangezien Knack zelfs met wat upgrades een beetje klungelig is, delf je al gauw het onderspit tegen een grote groep vijanden. Het is hier helaas effectiever om te buttonbashen dan om als een blokkerige balletdanser mooie vechtmoves aan elkaar te rijgen. Dus zelfs met al die toffe vechtmoves, zit je uiteindelijk toch je best te doen om ‘door een level heen te komen’ door blind te rossen op je controllerpookjes. In plaats van te genieten van het neerslaan van alle beestjes, mensen, aardmannetjes en robots. Puur als vechtgame is Knack dus niet echt verzadigend.
Meer rondspringen …
De andere helft van de game bestaat uit platformen en puzzelen. Ook hier is er wel degelijk geluisterd naar de kritiek. Door alle levels heen zijn allerlei gameplaystukjes gesprenkeld waarbij je als dwergrobot mag puzzelen en rondrennen. Werkt prima voor de variatie maar wederom is er een probleem met de balans. Het platformen is namelijk totaal niet uitdagend en de puzzels zijn ontzettend laagdrempelig. Als het lastig is, dan komt dat door de nukkige camera, die nog wel eens op een ongelukkig gekozen plek wil wisselen tussen twee standpunten. Of die je draaiend volgt terwijl je eigenlijk perfect rechtdoor moet lopen.
… of niet
Gelukkig gebeurt dit niet in elk level. Wat wel de hele game aanhoudt, is Knack’s enthousiaste sprongtechniek. Zo kan Knack dubbel springen en nog een beetje doorzweven. Wat superhandig is als je een sprongetje iets verkeerd hebt ingeschat. Maar je kan dus zo ver springen en zweven dat je hele platformsecties zonder problemen kan overslaan. Wat nog erger is, ik kwam ergens een puzzeltje tegen met twee platformen aan een ketting, waarbij je moet spelen met je gewicht om hogerop te komen. Ik flikkerde met mijn lompe acties meteen naar beneden, waar een teleporter bleek te staan die je meteen voorbij de hele puzzel stuurt. Nu verdwijnen dit soort fratsen verderop in de game en is het vast bedoeld om de echt jonge gamers niet af te schrikken met moeilijke puzzels in het begin. Maar om de levels zo te ontwerpen dat je de helft kan overslaan gaat wel wat ver en zorgt ervoor dat je hersenloos door de levels heen zoeft.
Prima presentatie …
Af en toe is het uitzicht werkelijk prachtig en zijn gevechten vlot door een hoge framerate. Op andere momenten is een hal wel erg leeg, een grasveldje wel erg vlak en merk je opeens dat de framerate eerder richting de dertig schiet. De graphics zijn prima te pruimen, maar net als de rest van de game nogal variabel. Wat echter niet door de beugel kan, is het verhaal en de knullige personages. Knack is echt de Duke Nukem geworden onder de platformhelden, met de meest cliché oneliners die je je maar kan bedenken. Niet gebracht met een satirisch toontje of een andere poging tot emotie, maar nog steeds ingesproken met die belachelijk monotone stem. De andere personages zijn nog erger, aangezien ze allerlei verhaallijnen en emoties serieus proberen te verkopen, maar tergend slecht geschreven zijn en het charisma hebben van een natte zakdoek.
… hopeloos hoofdverhaal
Het hoofdverhaal is gevuld met domme plotwendingen, slecht geschreven dialogen en is bijna niet te volgen zonder kennis van het eerste deel. Op een gegeven moment raakt de boel zo belachelijk dat het doet denken aan slechte B-films zoals Wild Wild West. Je weet wel, met die mechanische megaspin aan het einde. Ook plakt het namen als ‘The Armageddon Machine’ aan apparaten of zegt er iemand heel eloquent dat we een ‘dinges’ moeten halen om de boel te stoppen. Het klinkt misschien nog enigszins leuk als je houdt van slechte B-films of een aflevering van Scooby Doo met zo’n eendimensionale slechterik. Maar die duren geen tien tot twintig uur.
Zo veel verbetering …
Knack 2 is stiekem wel wat langer dan je zou verwachten en dat is een goed ding. Er zijn eigenlijk best wel wat goede dingen aan Knack 2: meer diepgang in het vechtwerk, aardig wat variatie in de vijanden, lekker veel levels met hier en daar toffe actiescènes en epische achtervolgingen. Er zijn heel veel details verbeterd ten opzichte van Knack 1 en over het algemeen is de gameplay best prima te noemen. Toch blijf je achter met een gevoel dat het een nogal middelmatige actie-platformer is, voornamelijk vanwege de balansproblemen.
... zo veel potentie …
Heel af en toe heeft Knack 2 een momentje te pakken waarbij het echt tof is om te spelen, voornamelijk wanneer er invloed van een andere game binnenglipt. Zo is er een level dat doet denken aan Shadow of the Colossus, waarbij mini-Knack door een gigantische robot moet klauteren die je er ook af probeert te meppen. Een ander level gooit je in een tank of een megarobot met een bijzonder perspectief en biedt opeens echte gameplayvariatie. Daarnaast zijn er een paar levels waarin je echt groeit van de kleinste naar de allergrootste maat Knack, waarbij je gaandeweg blokjes verzamelt en uiteindelijk over kleine vijanden heen raast die eerder best uitdagend waren. Deze secties doen een beetje denken aan games als Katamari Damacy en wanneer je de halve stad sloopt (die je eigenlijk moet redden) is de gameplay plots wel verzadigend.
… zo veel meer van hetzelfde
Helaas zijn dat uitzonderingen en is het merendeel van de game meer van hetzelfde. Hersenloos slaan en springen met een protagonist die weinig charme heeft. Ik moet wel zeggen dat de boel opfleurt als je co-op speelt. Samen beuk je door legers aan monsters en robots in een pittoresk stadje en heeft het opeens een ander sfeertje. Ik kan me voorstellen dat het een prima ervaring is voor een vader en een erg jonge gamer, dankzij het vriendelijke verhaal en makkelijke mepwerk. Voor meer geharde gamers is co-op tevens beter te pruimen omdat irritante platformsecties minder vervelend zijn als je niet steeds respawnt in je eentje. Ook het gniffelen over de slechte cutscenes is veel leuker met zijn tweeën. Al met al is Knack 2 een game met allerlei kleine verbeteringen, en in vele opzichten biedt het prima entertainment. Maar er is nog steeds te veel onbalans en te weinig charme om het een must-have te maken. Knack 2 is alleen een aanrader voor fans van het genre en liefhebbers van slecht geschreven verhalen.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Knack 2 (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay 70
- Originality 70
- Sound
60 - Replay 60
- Eindcijfer 68
10
308 )
05-09-2017 23:33
2)
06-09-2017 03:44
