Duister videogamesprookje
Het avontuur speelt zich af in de zes provincies van het koninkrijk Random, waarover een boosaardige koningin met de hulp van een magische zwarte dobbelsteen regeert. Wanneer kinderen twaalf worden moeten ze één keer met die gitzwarte dobbelsteen rollen. Het cijfer dat gegooid wordt, bepaalt in welke genummerde provincie ze voor de rest van hun leven wonen. Wie een 1 rolt, leeft als ‘Oner’ voor de rest van zijn of haar leven in het armtierige Onecroft, terwijl ‘Sixers’ een leven van luxe wordt beloofd in het paleis van de koningin in Sixtopia. Althans, dat wordt toch zo verteld.
De zusjes Even en Odd groeien samen op in Onecroft, tot Odd met haar worp op haar twaalfde verjaardag een leven in het paleis van de koningin toebedeeld krijgt en de twee zussen abrupt van elkaar gescheiden worden. Met een voorgevoel dat er meer aan de hand is, enkele verontrustende nachtmerries en een spookachtige entiteit die haar een jaar na de worp uit haar huis leidt, besluit Even van huis weg te rennen om haar oudere zus op te sporen. Een tocht die Even uiteindelijk door elk district zal brengen, maar niet voordat een ongeplande omweg haar eerst naar de Valley of Dice loodst. Daar ontmoet Even haar eigen levende dobbelsteentje Dicey, die haar magische krachten verleent. Plots is de koningin niet langer de enige met een dobbelsteen en met haar compagnon kan Even alle gevaren trotseren om haar zus te redden.
One, Two, Three
Samen met je wartaal sprekende dobbelsteenvriend doorkruis je de verschillende provincies. Hoewel ze puur visueel niet al te onderscheidend zijn van elkaar, hebben ze wel elk een eigen thema. In Threedom kibbelen drie kinderen van een dode vader om de macht, terwijl elk van hen gelooft dat de anderen verantwoordelijk zijn voor zijn dood. Een oorlog die hier wordt uitgevochten via gigantische robots die hoog boven het stadje uittorenen. Kort voordien heb je nog maar net Two-Town verlaten, waar men zo geobsedeerd is door dualiteit dat ze zelfs een gespiegeld stadje aan het bouwen zijn bovenop de gewone stad.
Je reist door een heerlijk ontworpen spelwereld, die eruit ziet alsof hij uit klei is gebeeldhouwd, waar je gesprekken kunt voeren met de bizarre inwoners om meer achtergrond te krijgen over die wereld om je heen, maar sommigen help je ook met een quest zodat ze jou na voltooiing ook weer wat vooruit helpen. Er is erg veel dialoog, meer dan ik vooraf had verwacht, maar ze zijn erg geestig geschreven (ze werden gepend door Ryan North die ook al voor de animatiereeks Adventure Time schreef) en ook het stemmenwerk is zeer degelijk voor een indie-productie. Dankzij een uitgesproken grafische stijl en de personages die wel wat op stop-motion figuurtjes lijken, raakt Lost in Random op visueel vlak de juiste snaar. Ik heb op dat vlak sowieso wel sympathie voor het kleine Zoink! en hun originele stijl, want al hun games hebben een unieke uitstraling die ik altijd kan smaken.
Dobbelstenen en kaarten
Lost in Random is voornamelijk een lineaire trip door een droomachtige sprookjeswereld, maar is wel zo gestructureerd dat er altijd een aantal afleidingen zijn om even af te wijken van het te volgen pad. Maar net als de hoofdmissies zijn ook de zijopdrachten vooral fetch quests waar ik niet meer warm van word en ook de puzzels die je zo nu en dan oplost zullen je nooit echt op de proef stellen. Bewegen voelt soms wat te onnauwkeurig aan, zeker op de smalle paden en het spel had ook baat gehad bij wat platformelementen.
Aan alles eromheen merk je dat Lost in Random gameplaygewijs volledig draait rond het ongewone vechtsysteem, dat real-time actie, dobbelstenen en deck building met elkaar combineert. Regelmatig bots je op de mechanische volgelingen van de koningin en dan start er een gevecht, dat altijd plaatsvindt in vaste arena’s met verhoogde muurtjes, waarbij het originele concept van de game – dat van willekeur – helemaal tot zijn recht komt.
Even heeft een katapult ter beschikking (daarmee richten is wat onhandig trouwens), maar daarmee is ze machteloos en kan ze de vijanden geen schade toebrengen. In plaats daarvan gebruik je de katapult om de kristallen van hun lijf te knallen. Dicey pikt deze op en telkens een balkje volloopt, wordt een willekeurige kaart uit je deck getrokken, tot een maximum van vijf kaarten per beurt. Elke kaart heeft een specifieke kracht en kostprijs. Er zijn er die Even tijdelijk een wapen bezorgen, anderen geven dan weer kleine voordelen (bv. een verminderde kostprijs van alle kaarten in je hand) of herstellen je levensbalkje. Maar ook bommen of effectenbubbels die je op het slagveld kan plaatsen, kun je in de rotatie stoppen.
Naarmate je verder komt in de wereld, verdien je nieuwe kaarten door quests te voltooien of door ze bij de lokale handelaar Mannie Dex te kopen. Vervolgens gebruik je alle kaarten die je hebt om een deck met 15 kaarten te bouwen die bij je speelstijl past. Het blijft erg luchtig en het samenstellen van je eigen deck is nooit zo complex als in toegewijde deck-building spellen, maar desondanks kun je hier wel wat tactisch plezier uit putten.
Pion(ier)?
Het aantal ogen dat je met je teerling met pootjes werpt, bepaalt uiteindelijk hoeveel punten je kan investeren. De mogelijkheden zijn aanvankelijk beperkt, want Dicey mist in het begin van de game nog een aantal ogen, maar hoe verder je komt, hoe hoger het nummer is dat je kunt smijten. Voor het gebruik van een basic zwaard heb je bijvoorbeeld aan een 1 al genoeg, maar voor een bom moet je al minstens een 2 gooien, et cetera. De pauzeknop wordt ingedrukt wanneer je met Dicey rolt, zodat je ruim de tijd krijgt om je volgende zet te bepalen.
Af en toe kom je bordspelarena’s tegen. Deze gebruiken dezelfde gevechtsmechanica als de rest van het spel, maar hier heb je een pion die je naar het laatste vakje moet verschuiven. Hier blijven de tegenstanders eindeloos spawnen, waardoor je jezelf meer moet concentreren op het verplaatsen van de pion. Soms staat de pion op een positie die wat extra hindernissen naar je hoofd smijt. Deze bordspelmomenten bieden, net als de handvol eindbazen, een leuke twist op het concept van geluk en willekeur.
Te snel door zijn troeven heen
Terwijl Lost in Random in de eerste uren afstevende op een hoger aantal budgies dan het aantal dat ik uiteindelijk onderaan deze tekst heb uitgedeeld, verloor ik iets over de helft mijn interesse om nog verder te spelen. Dat komt vooral omdat het spel tegen dan al zijn kaarten reeds op tafel heeft gelegd. Het basisidee lijkt niet meer te evolueren en stagneert zo iets voorbij de helft. Vanaf dat moment wordt Lost in Random, ondanks dat het willekeur hoog in het vaandel draagt, eigenlijk enorm voorspelbaar. Wanneer het repetitief wordt, verliest het unieke idee iets te veel van zijn oorspronkelijke glans om boeiend te blijven. Zo vond ik het niet meer nodig om mijn deck met vijftien kaarten na dat punt aan te passen. Als het spel tot het einde was blijven vernieuwen met extra kaarten en meer verschillende vijanden, dan was het ongetwijfeld gemakkelijker geweest om die trage opbouw van elk gevecht te tolereren. De zonet genoemde bordspelgimmicks die voor een leuke twist zorgen, zijn ook nergens meer te bespeuren in het laatste kwart van de game.
Het goed geschreven verhaal, de dialogen en vooral het knappe levelontwerp met de in deze tekst al genoeg bejubelde art design zorgde er uiteindelijk voor dat ik Lost in Random toch nog tot het einde wou uitzitten. Maar het gevoel dat ze bij Zoink! halverwege al door alle ideeën heen zaten, blijft bij mij overheersen en dat is ook duidelijk in de twee laatste districten (Fivetropolis en Sixtopia) die toch enorm lineair blijken te zijn en waar je steeds repetitievere taken uitvoert, zodat ze op alle vlakken echt wel minder indrukwekkend zijn dan alle omgevingen die je voordien hebt verkend.
Conclusie
En zo kijk ik met een dubbel gevoel terug op mijn playthrough. Het visuele ontwerp is erg knap, het verhaal en de bizarre personages zijn boeiend en ook de unieke mix van real-time actie, teerlingen en deck building is in het begin een tof idee dat een tactische dynamiek geeft aan de gevechten. Alleen jammer dat het spel al zijn kaarten en troeven iets te vroeg op tafel legt, waardoor het naar mijn gevoel in het laatste kwart van de game allemaal als een kaartenhuisje in elkaar valt.
7.7
6542 
10)
01-10-2021 00:48
.