Tweedelig
Marvel’s Midnight Suns bestaat eigenlijk uit twee delen: een gamegedeelte en een verhaalgedeelte. Doorheen het spel speel je allerlei missies waarbij je zelf mag kiezen welke superhelden je meeneemt op avontuur. Hierbij kun je naast de Hunter die je aan het begin zelf mag ontwerpen kiezen uit twaalf verschillende Marvelhelden. Deze selectie bestaat uit een aantal bekende koppen, zoals Spider-Man, Iron Man en Wolverine, maar ook uit wat meer obscure helden als Ghost Rider, Magik en Nico Minoru. Iedere held beschikt over een eigen deck aan kaarten, waarop de aanvallen en verdedigingen staan die zij uit kunnen voeren en door je beschikbare resources goed te besteden moet je als speler hier je vijanden mee zien te verslaan.
De gevechten…
Dit is waar Midnight Suns écht schittert. Door het weglaten van een raster heb je veel meer bewegingsvrijheid dan in soortgelijke spellen, waardoor je situaties anders aan moet pakken dan je wellicht gewend bent. Je kunt je niet verschuilen achter dozen of brokstukken, maar gebruikt deze juist offensief. Een superheld hoeft zich immers niet te verstoppen. Ook gaan superhelden zelden dood, wat de reden is waarom Midnight Suns geen permadeath-optie kent. Wel kunnen ze uitgeschakeld worden, waarna ze voor een x-aantal missies uit de running zijn, dus dit wil je het liefst voorkomen bij je favoriete helden. Na iedere missie of zij-opdracht speel je weer nieuwe kaarten vrij of grondstoffen om kaarten mee te maken of verbeteren, je kent het wel. Maar hoewel dit technisch gezien een kaartspel is, voelt het eigenlijk niet echt zo. De kaarten zijn onderdeel van het spel om te zorgen voor wat balans en dat je niet constant dezelfde sterke aanvallen uitvoert, maar geven je tegelijkertijd genoeg vrijheid voor vette combo’s en tactieken. Het werkt echt vele malen beter dan gedacht en wij kunnen hier niet genoeg van krijgen.
De gevechten steken vrij simpel in elkaar. Je begint met een handvol kaarten waarvan je er iedere beurt drie mag spelen. Sommige kaarten kosten niks, maar anderen kosten ‘heroism’. Heroism kun je weer bijladen door kaarten te spelen die als secundaire functie hebben om dit aan te vullen. Deze kaarten beschikken allemaal weer over bepaalde vaardigheden. Zo krijg je een card play terug wanneer je iemand afmaakt met een kaart waar Quick op staat, en vult je leven langzaam weer aan wanneer je iemand aanvalt met een kaart met Lifesteal. Ook kun je kaarten spelen die je makkers voorzien van de mogelijkheid om te counteren, kun je portalen openen waar een andere held vervolgens vijanden doorheen beukt en kun je aanvallen uitvoeren als team. Vijanden en teamgenoten die je niet meeneemt op missies, schalen redelijk mee, maar mocht je het spel nou te makkelijk vinden, dan speel je al vrij snel hogere moeilijkheidsgraden vrij die je ten alle tijden in of uit kunt schakelen. Mocht je hier puur zijn voor het Marvelverhaal, dan is er ook een Story-moeilijkheidsgraad om uit te kiezen. Het zit allemaal retestrak in elkaar en de visuele beloning voor het uitvoeren van een blitse aanval of combo is enorm, echter is dit niet het enige gameplayelement van Midnight Suns.
… en de vrienden
Wat het spel echter tegenwerkt is hoe je je tijd buiten deze missies spendeert. Hier hang en loop je namelijk rond als eerdergenoemde Hunter in de Abbey: een kasteel met omliggende grond waarin je samen met je superkornuiten je tijd spendeert á la Persona. Door ze beter te leren kennen en cadeautjes te geven gaat je vriendschapslevel omhoog, waardoor ze nieuwe krachten ontgrendelen en daarmee sterker worden. De ene dag kijk je in alle rust met Spider-Man naar Twilight terwijl de wereld langzaam aan het vergaan is, de volgende dag organiseer je een verjaardagsfeestje voor Magik, die hier helemaal niet op zit te wachten. De gesprekken die je hier voert duren ook nog eens ontzettend lang. Dan heb je ook nog de helden die je constant lastigvallen op je smartphone en vragen of je alsjeblieft tien paddenstoelen voor ze wilt plukken, en je kunt wel zien waar dit verhaal naartoe gaat. Wat ook niet meehelpt is dat je, vooral in het begin, zeker vijftig tot zestig procent van je tijd aan deze meuk spendeert in plaats van gewoon de missies te spelen die wél ijzersterk zijn. Uiteraard kun je er voor kiezen om een groot deel hiervan over te slaan of door te drukken, ware het niet dat je dan best wel een achterstand krijgt en je het spel alleen maar moeilijker maakt voor jezelf.
Je kent het wel
Het zou enorm meehelpen als het verhaal en de personages goed in elkaar staken, maar ook hier laat het spel de bal een beetje vallen. HYDRA, een bekende kwade organisatie uit het Marvel-universum, besluit Lilith, een duivel uit de oudheid, tot leven te wekken en haar in te zetten om de wereld over te nemen. Dr. Strange en Tony Stark ontwaken op hun beurt de Hunter, Liliths dochter, om hier een stokje voor te steken en dit is het eigenlijk wel in grote lijnen. Spelenderwijs kom je allerlei toffe Marvelhelden en -vijanden tegen, waarvan sommigen onder de macht zijn van Lilith, en deze gevechten zijn allemaal heel vet. Doordat je meer dan de helft van je speeltijd spendeert aan vogels kijken met Blade, voelt het echter allemaal alsof er niet zoveel gewicht achter zit. Het is een prima verhaal, maar het kan zich zeker niet meten met dat van de Spider-Man-games op de PlayStation of Square-Enix’ Guardians of the Galaxy.
De personages zijn grotendeels tof en leuke variaties op hun wederhelften uit de strips, maar Tony Stark voelt heel erg aan als een slap, irritant aftreksel van Robert Downey Jr. met een pornosnor en Dr. Strange is echt een saaie sukkel. De Abbey zelf is een leuke locatie waar steeds nieuwe paden openen. Je kunt hier wat puzzelen, achtergrondverhaal verzamelen en je team van superhelden trainen, maar doordat het allemaal veel groter en uitgebreider is dan het hoeft te zijn voelt het toch voor een groot deel als tijdverspilling. En dat is zo jammer, want de kern van het spel is zó goed.
Iets meer variatie
Toch laat ook het strategische gedeelte wel wat te wensen over. Zo speel je een groot gedeelte van het spel tegen dezelfde HYDRA-soldaten. Naarmate het spel vordert kom je ook wel andere vijanden tegen, maar deze soldaten duiken echt elke keer weer op. En ook de levels zelf zijn eigenlijk altijd grote vierkante arena’s met wat kistjes om mee te gooien. De achtergronden zien er misschien anders uit, maar de levels zelf zijn heel repetitief. Hier merk je tijdens het spelen zelf niet heel veel van, maar hadden ze hier bijvoorbeeld wat langere levels van gemaakt waar je zoals in XCOM aan het begin wordt gedropt en naar het einde toe moet vechten, dan had de ontwikkelaar hier misschien ook wat elementen van het andere gedeelte in kunnen verwerken om het geheel wat meer te stroomlijnen.
Wij hebben het spel gespeeld op een PlayStation 5 en hebben daarop eigenlijk een vlekkeloze ervaring gehad. De game draait op een vloeiende 60 frames per seconde en wijkt hier zelden tot nooit vanaf. Grafisch is het niet moeders mooiste, waar vooral de personages met hun kleigezichten en de vrij grauw ogende Abbey onder moeten lijden. De gevechten zien er gelukkig prima uit en het grote aantal gevechtsanimaties zit erg goed in elkaar, wat niet geheel onbelangrijk is in een superheldengame. De soundtrack van Phill Boucher en Tim Wynn doet wat het moet doen, maar laat helaas nooit een memorabele indruk achter, behalve —verrassend genoeg— in de Abbey. Helaas zijn de spelopties wat beperkt. Zo zijn bijvoorbeeld sommige schermteksten zelfs op een 4K-scherm ontzettend klein en is er geen manier om dit te vergroten. Ook spelen een aantal cutscenes niet in een volledig scherm af, wat zorgt voor zwarte balken aan alle vier de zijkanten van de video. Het zijn wat aparte keuzes, die hopelijk te verhelpen zijn in een patch.
De toekomst
Uiteindelijk hebben we hier te maken met een spel waar je zeker een uur of 40 zoet mee bent wanneer je je focust op het verhaal, waarvan je minstens de helft spendeert aan oninteressante vriendschapsgameplay. De missies zelf zijn gelukkig zo goed dat je eigenlijk constant door wilt spelen. Vooral de verhaalmissies, die vaak toffe eindbazen of andere unieke elementen kennen en een frisse kijk op de strategische gameplay van bijvoorbeeld XCOM bieden, hebben dit effect. Firaxis Games is van plan om nog vier speelbare helden inclusief verhaalmissies toe te voegen als onderdeel van een Season Pass, dus wij hopen dat ze wat van de feedback meenemen om de twee spelelementen daar wat beter te balanceren. Dan rest de vraag voor wie Marvel’s Midnight Suns eigenlijk is. De gemiddelde MCU-liefhebber die deze game bij de speelgoedwinkel uit het rek trekt omdat zijn of haar favoriete held op de doos schittert, zal hier vanwege de hoge moeilijkheidsgraad een flinke kluif aan hebben. Dit is meer een spel voor de strategieliefhebber die toevallig ook van superhelden houdt. Die speler haalt met Midnight Suns een toffe titel in huis die door het kaartsysteem een leuke twist biedt op de traditionele gameplay.
Conclusie
Ondanks dat beide spellen door Firaxis Games zijn ontwikkeld is Marvel’s Midnight Suns geen Marvel’s XCOM geworden. Wat het wel is, is een unieke, frisse take op deze gameplay, die door het kaartsysteem en de uiteenlopende krachten van bekende en minder fameuze superhelden echt een eigen smoel heeft gekregen. Helaas staat hier een vrij trage, oninteressante vriendschapssimulator tegenover die het plezier vaak in de weg zit. Dit maakt van Midnight Suns een spel waarbij je regelmatig door het zuur heen moet bijten om bij het zoet te komen, wat enorm jammer is, want wanneer deze middernachtzon schittert, schittert hij echt hard.
8.8
9.9
5322 
38)
15-12-2022 22:08
