Leeg blikje cola
In Necromunda: Hired Gun (NHG) speel je als naamloze, je raadt het niet, huurmoordenaar op de vervallen planeet Necromunda. Het grootste gedeelte van de game breng je door in de onderwereld van deze planeet, waar het barst van de criminele bendes die elkaar het liefst gisteren nog een kopje kleiner maken. Jij staat hier als ‘neutrale’ huurmoordenaar in principe los van, maar door enkele gebeurtenissen aan het begin van de game word je gedwongen je te mengen in de milennia-durende bendeoorlogen van de planeet.
Dat is ook het grootste gedeelte van wat ik heb meegekregen van het verder gortdroge en verwarrende verhaal. Bijna elke missie wordt er een nieuw personage geïntroduceerd en omdat ze allemaal de personaliteit van een (leeg) blikje cola hebben is het lastig je te verliezen in de wereld. Aan het begin heb je de keus uit een aantal vrij verschillende karakters om de game mee door te spelen, maar meer verschil dan je stem en geslacht maakt dat niet.
Geen Aim Assist
Goed, maar wie heeft een goed verhaal nodig in een snelle FPS als deze? Brein op nul en knallen toch? Helaas steekt de gunplay, toch wel een vrij belangrijk aspect in een shooter, hier ook een stokje voor. Je personage glijdt over de vloer alsof er overal boter ligt, waardoor je nooit het gevoel hebt voor honderd procent controle te hebben. Ook is NHG overduidelijk geproduceerd met de PC in het achterhoofd, aangezien de controls zo nauw luisteren dat je er eigenlijk een muis en toetsenbord voor nodig hebt. Hier is een Aim Assistfunctie voor in het leven geroepen, maar deze werkte de eerste weken na release simpelweg niet. Hierdoor legde ik, zelfs op de makkelijkste moeilijkheidsgraad, meer dan eens het loodje. Ik was van plan de game hierdoor af te doen met een halve Budgie (een shooter waarin je niet kan richten is vrij onspeelbaar), maar Streum On Studio kwam net op tijd met een patch.
Al moet ik toegeven, ook al was die patch uitgebleven, dan had het alsnog niet veel uitgemaakt. De wapens voelen toch allemaal hetzelfde, en hun basismodellen doen zo weinig schade dat ik negen van de tien vijanden neerhaalde met de veel te sterke melee-aanval. Bij elke vijand (met uitzondering van de grootste (sub)-bazen) heb je een window van ongeveer een seconde voor het uitvoeren van deze aanval, en dit betreft elke keer een instakill. Je komt hier niet alle levels mee door, maar de balans is wel ver te zoeken.
Ook de UI en het upgradesysteem zijn veel te onduidelijk en gooien al het gevoel van beloning na afgemaakte missies in het water. Alles dat je verzamelt tijdens een missie wordt ‘opgeslagen’, en pas aan het eind krijg je de keus om dit aan je uitrusting toe te voegen of te verkopen. Dit haalt alle tempo uit de game en dat moet je nou net niet hebben van een game die de twee meest recente DOOM games als soms iets te duidelijke inspiratie heeft.
Dierlijke sidekick
Tussen de dertien hoofdmissies zal je je grotendeels bevinden in Martyr’s End, de hubwereld van de game. Hier kan je je personage en wapens upgraden en je missies (contracts) selecteren. Er zijn ook zijmissies, maar meer dan variaties van hoofdmissies op delen van dezelfde map zijn dit niet (bescherm plek X voor Y minuten, haal Z vijanden neer, etc.). Daarnaast lijken alle locaties in zoverre op elkaar dat ik meerdere keren simpelweg verdwaalde en niet wist waar ik heen moest of wat ik moest doen. Wederom een killer voor het tempo.
Maar om niet helemaal over te komen als een DOOM light heeft de ontwikkelaar iets extra’s toegevoegd. Tijdens missies kan je de hulp oproepen van je trouwe viervoeter. Je knijpt even in je hondenspeeltje en je (half-)mechanische hond komt je helpen met het afleiden en neerhalen van vijanden. Dit was wat mij in eerste instantie geïnteresseerd maakte in NHG, want meer dierlijke sidekicks in games zijn altijd welkom. Jammer genoeg voegt deze mechanic óók niet veel toe; het is leuk dat het kan maar de hond doet zo weinig schade (en de actie gaat zo snel dat je de helft van de tijd toch niet ziet wat ‘ie aan het doen is) dat ik de functie vaak maar gewoon niet gebruikte. Guns (en de eerdergenoemde melee-aanval) doen namelijk ook schade. Sorry Fikkie.
Conclusie
Necromunda: Hired Gun faalt op zo goed als alle fronten. Het verhaal is gortdroog en niet boeiend, de controls zijn wonky en unresponsive, de UI en je waypoints zijn superonduidelijk en het enige aspect dat de game een beetje uniek maakt, het kunnen oproepen van je hond, voegt uiteindelijk niks toe. Ik zou NHG alleen aanraden aan fans die de DOOM games al twintig keer hebben doorgespeeld, of aan de meest doorwinterde Warhammerfanaten die echt elk stukje 40k content willen consumeren. En pluk de game het liefst dan alsnog uit de budgetbak.
Deze recensie is geschreven door Peter Paardekooper.
8.5
9.9