Je zorgt voor je zusje Yonah in je tweedimensionaal vertoonde huis

Wat betreft verhaal is NR meer dan het op het eerste gezicht lijkt en dat maakt het ook zo bijzonder. De gebeurtenissen in de game roepen ook hier belangrijke vragen op over leven en dood, identiteit en de zin van wat we doen. Je begint als grote broer die zorgt voor zijn zusje Yonah. Samen leef je in een vredig dorpje en probeer je de ziekte van je zus te genezen door allerlei zinloze opdrachten uit te voeren voor de dorpsbewoners en Popola, de bibliothecaris. Maar van de introductie van de game weet je al dat hier meer achter zit. Wat dat is? De game geeft je genoeg antwoorden, maar laat altijd ruimte voor je eigen interpretatie.

Vage gameplay
De actie-elementen van Nier zijn vrij basic. Je hebt een lichte en zware aanval waar je mee kan combineren. Een verdedigende en een ontwijkende manoeuvre én natuurlijk een vliegend boek waarmee je de beschikking krijgt over diverse magische technieken. Je verzamelt ook diverse wapens, van licht naar zwaar, die allen net even anders aanvoelen. Gedurende de game verandert de manier waarop je vecht niet bijzonder veel. Maar ook hier geldt weer dat het gewoon lekker voelt. En daarom nemen we hier genoegen mee!

Deze velden ga je heel goed leren kennen gedurende de game.

Verdere afwisseling zit er genoeg in de gameplay. Meestal is NR gewoon een third-person actiegame, maar soms wordt het een side-scroller, top-down shooter of zelfs een tekst adventure. Het houdt de game fris en je weet nooit precies wat er gaat gebeuren. Dit wordt verder versterkt door de vreemde humor in de game. Van de cynische opmerkingen van Weiss, je zwevende metgezel tot een volk dat meer dan honderdduizend regels heeft ontwikkeld en daar constant over bekvecht.

Ik moet wel zeggen dat de basic gameplay zich niet goed leent voor de hard mode. Gewoonlijk begin ik games op de hoogste moeilijkheidsgraad om maximaal gebruikte maken van de systemen. Bij NR had ik vooral het idee met sponsvijanden te maken te hebben. Je blijft maar hakken, schieten en ontwijken. Al snel had ik een 100-hit combo te pakken, maar dat duurde me allemaal veel te lang. Met de moeilijkheidsgraad op normaal is de game eigenlijk wat te makkelijk, maar loopt het tenminste wel lekker door.

Vage personages
Dat brengt ons bij de personages; nog een grote kracht van NR. Want je gaat al snel stiekem een beetje houden van de protagonist (die je zelf een naam geeft). In de originele Westerse release, werd deze vertegenwoordigd door een oudere man die Yonah beschermt [Papa Nier is bae though! Red.]. Het origineel heb ik niet gespeeld, maar de naïviteit en goedhartigheid van de protagonist vullen de cynische Weiss en de recht-voor-zijn-raap Kaine goed aan. Vanuit zijn blik is de wereld die NR presenteert geloofwaardiger dan door de ogen van een door het leven getekende volwassene. De personages en hun reacties op de vreemde, grappige of treurige situaties geven NR dat bijzondere extraatje.

De sidequest waarin je leert vissen is één van de meest uitgebreide (tip: gebruik een walkthrough!)

Vage beelden
De originele release werd bekritiseerd op grafisch gebied. De limitaties van de PS3 en 360 hardware zijn ook nog zichtbaar in NR. Toch zijn de beelden flink opgepoetst. Het is al heel fijn dat alles er gewoon lekker scherp uitziet en met een fijn tempo beweegt. Toch zijn de beelden nog steeds niet zoals je verwacht van een grote release. De ‘desaturated’ kleuren zullen niet iedereen aanstaan, maar maken wel een duidelijke statement qua sfeer. De animaties van met name dieren en figuranten laten vaak te wensen over en verraadt het kleine budget van de originele game. De modellen van de hoofdpersonages zijn erg goed bijgewerkt, maar moet Kaine nou echt de hele game in haar ondergoed rondlopen? Weiss maakt er regelmatig grapjes over, wat erg geestig is. Tegelijk had de camera regelmatig best iets minder dubieus gepositioneerd mogen worden. Toch jammer.

Wat niet vaag is, zijn de muziek en voice-acting! Wat is het een genot om naar de rollende R van Liam O’ Brien’s Grimoire Weiss te luisteren of je te verliezen in de prachtige zang die de meeste muziekstukken begeleidt. De muziek mocht ook bij Automata een hoogtepunt genoemd worden, dus ik ben blij dat dit ook geldt voor NR. Wat wel opvalt, is de geluidsmix. Ik had het idee dat geluidseffecten soms wegvielen of erg zacht speelden in cut-scenes, waardoor deze minder impact hadden. Over het algemeen is het een genot om naar NR te luisteren.

Vage eindes
Net als Automata kent NR diverse eindes. Anders dan in Automata voelt het wel wat meer als een gedoe om ze allemaal te krijgen. Er zit voor mijn gevoel wat meer herhaling in en minder nieuws. Dat komt misschien ook doordat je tegen die tijd al teveel hersenloze side-quests hebt gedaan. Daarmee ben je al tig keer van hot naar her gelopen. Toch is het uiteindelijk wel de moeite waard om door te zetten en het ware einde te bekijken. Na de vele uren in de wereld van NR, ben je dat gewoon verplicht aan de personages.

De diverse baasgevechten zijn best origineel, maar niet moeilijk als je eenmaal door hebt wat je moet doen.

Vage aanbeveling
NR is tien jaar later nog steeds een vreemde eend in de bijt. Door de remaster en toegankelijkheidsverbeteringen voelt de game al een stuk moderner aan. Maar het is geen game voor iedereen. Heb je genoten van Automata? Dan kun je NR zo in je (virtuele) winkelwagentje ploppen. Heb je nog geen idee? Dan zou ik eerst Automata eens proberen voor een zacht prijsje. Ja, dat is het vervolg op NR, maar persoonlijk vond ik het niet storend om eerst Automata te spelen.

Houd je over het algemeen van games die je niet alles op een presenteerblaadje aanbieden? En kan je ermee leven als een game niet op alle fronten excelleert? Dan kan het best zijn dat de bijzondere essentie die in NR schuilt je weet te grijpen. Dan heb je er weer een mooie game ervaring bij én wacht er een vervolg op je dat zeker weten ook het spelen waard is. Daarom, en vanwege het grapje in de schrijfwijze, krijgt NieR Replicant ver.1.22474487139 van mij VieR Budgies.

Deze review is geschreven door Chris van Breda.