Waar de voorganger van deze game zich afspeelt in de toekomst van de 22e eeuw, springt hier het verhaal een jaartje of vijf verder in de tijd. Alias, het karakter wat jij speelt en wat overigens het enige speelbare karakter is, moet het samen met een team van 5 andere huurlingen opnemen tegen het regime van kanselier Sopot. Een dictator die al enige tijd aan de macht is en die met behulp van Big Brother-achtige propaganda zijn persoonlijkheid weet te verheerlijken, terwijl de bevolking merendeels onder de armoedegrens leeft.
Als Alias, een explosieven-expert, moet je de game doorworstelen met een heel arsenaal aan wapens en (af en toe met de hulp van een teammaat) moet je de wereld zien te verlossen van de gevreesde dictator. Naast hulp van een vrouwelijke sniper (Quill) en een stealthy babe (Tangier) die van alles met elektronica kan, heb je nog hulp van een piloot (Shrike) die je regelmatig overal naartoe brengt. Daarnaast brengt een heavy gunner (Repta) zo af en toe zijn antipersonal mijnen mee en wordt als laatste iedereen aangestuurd door de commando’s van de leider (Molov) die de gehele rebellengroep leidt op het slagveld. Achter de schermen speelt nog een man (Echo) mee, die de gehele Red Faction beweging aanstuurt. Hij heeft niet echt veel kaas van het soldatenvak gegeten en hij vertegenwoordigd meer de idealen van de beweging dan dat hij daadwerkelijk een helpende hand aanbiedt.
De pc-versie is eigenlijk een regelrechte port van de Playstation versie, maar niet gelet op dit gegeven bekijken we deze titel verder. Op het eerste oog een strak level design, sommige stukken doen me denken aan andere goede games, ze zijn op zich mooi afgewerkt maar helaas vooral eentonig. Je komt mooie voertuigen tegen, maar hier geldt weer voor dat je er weinig mee kan. Opblazen als er een vijand naast staat is het leukste wat ik zo even kan bedenken. Wel zit je af en toe als een schutter in een tank of in een helicopter en wellicht in andere vormen van vervoer die ik nog vergeten ben. Echter dit is alleen maar knallen en echt besturen is overgelaten aan één van je medeteamleden die een voorgeprogrammeerd traject aflegt met weinig afwisseling.
Van de (her)gebruikte engine moet deze game het hebben. Volition’s Geo-Mod engine maakt het mogelijk om stukken van levels zo te verwijderen (noem het maar slopen), zodat er een nieuw uitweg wordt gecreëerd. Het levert een apart spelelement op door met de explosieven die je hebt zogenaamde nieuwe wandelpaden te betreden. Deze feature is op zich niet zo nieuw als je kijkt naar good old Duke Nukem 3D, maar in Red Faction is dit goed uitgewerkt. Het opblazen van muurtjes levert soms een nieuw leuk wapen op of een makkelijkere weg om de game uit te spelen.
Graphics
Als dit inderdaad een noemenswaardige opvolger van het eerste deel zou zijn, had de game op het eerste gezicht er wel stukken beter mogen uitzien. De graphics vallen iets tegen, zeker als ik zeg dat ik de pc-versie speelde en dat die net zo “mooi” is als de playstation 2 versie. Het lijkt meer op een compliment voor de playstation 2, maar ik had gewoon van de pc-versie op zijn minst meer verwacht.
De wapens zitten goed in elkaar qua vormgeving. De personages, vooral je mede teamleden, zijn ook goed afgewerkt. Alhoewel het portret met de ingame video link wel weer erg blokkerig overkomt. De explosies in deze game zijn zowel grafisch als qua sound niet zo goed uitgewerkt. Alleen de eerder genoemde gimmick dat de levelstructuur op bepaalde plekken kapot kan zodat er een andere weg kan worden genomen is wel grappig. Indirect je tegenstanders te grazen nemen door de grond onder voeten weg te blazen als ze op een balkonnetje lopen boven je is ook wel leuk. Echter dat heb je 1 á 2 keer ook wel weer gezien. Ook de tegenstanders zijn vaak wat houterig en gedragen zich soms bizar. Ik heb nog nooit een bot zo hard weg zien lopen als in deze game en dan nog wel met de rug naar je toe, zodat je hem te gemakkelijk uit kan schakelen. De tegenstanders kort samengevat: saai, simpel neer te maaien en heb je er één gezien dan heb je ze allemaal gezien.
Sound
Het geluid in deze titel zit in het algemeen wel goed, niet super maar net genoeg. Tegenstanders hebben wat standaardzinnetjes aan boord als je ze op de korrel neemt. De muziek op achtergrond in deze game is ook maar matig. Op den duur word je de steeds herhalende propaganda zinnen in de menu’s van de dictator wel zo zat dat je de game uitzet of je door het menu heen rusht om zo snel mogelijk te gaan gamen.
Multiplayer
De multiplayer-modus stelt in deze game niets voor en het is zelfs een schande als je dit echt multiplayer noemt. De botmatch is meer om je aim te oefenen dan dat het echt leuk is en wat toevoegt aan de game. In feite had met de Geo-Mod engine een goede multiplayer-modus kunnen worden gemaakt, maar de miezerige botmode is een grote domper voor de echte FPS-liefhebber.
Besturing
De besturing doet echt aan een console denken en het is even wennen op de pc, maar is volgens mij velen malen makkelijker dan werken met de controllers. De moeilijkheidsgraad van deze game is niet hoog. Alhoewel het soms wel pittig speelt, maar dat komt dan meer omdat je dan de verkeerde tactiek of methode toepast. Door bijvoorbeeld een muurtje op te blazen en daarachter een ander wapen op te pakken lukt het vervolgens wel. Voor de echte FPS-fanaat is deze game echter een eitje.
Het opslaan en laden van de savegames doet ook weer aan de console denken, met een bladermethode zijn de levels verdeeld in zogenaamde savepoints. Niet dat dit een slechte manier is, maar als je kijkt naar andere games had dit wel gemakkelijker kunnen worden gemaakt voor de pc-versie. Het vrijspelen van de extra’s in de game zoals plaatjes, cheatcodes en andere dingen, zoals je wel gewend bent van andere consolegames is ook niet meer dan een druppel op de gloeiende plaat.
Replay
In principe levert de game ook qua replay weinig op. Van verschillende manieren om deze game uit te spelen heb ik weinig gemerkt. Alleen af een toe een andere route qua lopen. Het verhaal kon mij alleen tijdens de eerste keer spelen echt een beetje boeien en het leuke stukje vliegend schietwerk ter afwisseling in de singleplay modus maakt de titel alleen wat minder saai.
Conclusie
De game eindigt dan in mijn opzicht in de laagste regionen van de FPS, alhoewel ik er ook veel heb gezien die stukken slechter waren. Zeker de graphics vallen tegen als je deze game goed tegen het licht houdt en de sound is ook niet geweldig. Een goed uitgewerkte multiplayer-modus had deze titel kunnen redden, maar hier laten de mannen van Volition het helaas afweten. Al met al een leuke titel voor paar uurtjes knalwerk, maar wil je kwaliteit dan zou je toch ergens anders je vertier moeten zoeken.
Oordeel Red Faction II (PC)
- Graphics
60 - Gameplay 60
- Originality
40 - Sound
50 - Replay 40
- Eindcijfer 50