De Shenmue games draaien om de avonturen van de achttienjarige Ryo Hazuki. Op een avond in 1986 treft Ryo bij thuiskomst een confrontatie tussen zijn vader en de mysterieuze Lan Di aan. Lan Di beschuldigt Ryo’s vader Iwao van het vermoorden van Lan Di’s vader en hij is aanwezig om wraak te nemen en om de zogenaamde Dragon Mirror terug te halen. Na een kort gevecht, en een mislukte poging van Ryo om zijn vader te helpen, doodt Lan Di Iwao en steelt hij de Dragon Mirror.
Het is het startpunt van een episch verhaal over wraak, de wereld verkennen en de gevolgen van keuzes waar mensen mee moeten leren leven. Gaandeweg het verhaal zul je met tegenstanders moeten vechten en hier komt Shenmue het beste tot zijn recht qua gameplay. Bij de start van de ontwikkeling was Shenmue namelijk een Virtua Fighter RPG maar door de toevoegingen van het verhaal, de settings van Yokosuka in Japan en Hongkong in China en natuurlijk de vele personages kreeg het spel een koerswijziging en werd het spel uiteindelijk Shenmue zoals we het nu kennen.
Een nostalgische terugblik
Ik heb de originele games destijds op de Dreamcast gespeeld en in mijn herinneringen waren het geweldige games die echt vernieuwend waren qua grootschalige locaties, mooie graphics, veelzijdige gameplay en een tof verhaal. En voor die tijd waren het absoluut vernieuwende games. Maar in herinneringen zijn games als GoldenEye 007, KoToR en een game als Shenmue altijd mooier dan ze daadwerkelijk waren. Ook dankzij de vooruitgang qua technologie is er geen inlevingsvermogen meer nodig om dingen mooier te ervaren dan ze zijn. Toen ik Shenmue namelijk opstartte op de PS4 viel me namelijk meteen op dat de games lang niet zo mooi zijn als ik me herinnerde. De sfeer is nog steeds erg goed en de gameplay divers. Maar het tempo, de graphics, het geluid en de cameravoering zijn duidelijk niet meer van deze tijd. Vooral in krappe gangetjes kan de camera soms het zicht op de actie beperken.
Over de graphics gesproken, de cutscenes worden in 4:3 formaat weergegeven terwijl de gameplay in 16:9 widescreen is. De texturen in de cutscenes zijn niet om aan te zien omdat ze een-op-een zijn overgenomen van de oude versies, maar in-game ziet de wereld er wat beter uit. Texturen van kledingstukken blijven in veel gevallen wel vaag en je kunt zien dat SEGA weinig mogelijkheid had wat betreft het oppoetsen van de graphics. Het spel is nu geupscaled tot 1080p, maar aangezien het bronmateriaal van de games op de Dreamcast en originele Xbox terug te vinden is, kunnen de games ondanks de grafische oppoetsbeurt nog lang niet mee met games van deze tijd.
Rare mengelmoes
De in-game menu’s laten zien dat dit een behoorlijk gemakzuchtige port is geworden. Bij de besturingsmogelijkheden zie je namelijk geen PlayStation of Xbox controller afgebeeld maar een daadwerkelijke Dreamcast controller. Hetzelfde geldt voor de mogelijkheid om je game op te slaan; hier staat een mini VMU afgebeeld. Deze memory card had destijds een beeldscherm waarop je minigames kon spelen. Natuurlijk is het een grappig gezicht voor de nostalgische gamers, maar nieuwkomers hebben waarschijnlijk geen flauw idee waar ze naar zitten te kijken.
Niet altijd om aan te horen
Ook op het gebied van geluid is deze collectie nogal wisselvallig qua kwaliteit. Shenmue II heeft beduidend beter geluid qua voice acting, maar bij deel 1 is de geluidskwaliteit van de opnames erg blikkerig qua klanken. Dat is te wijten aan de compressietechnieken die ze destijds voor de Dreamcast moesten gebruiken, maar op een hedendaagse console is dat niet meer nodig. Het gevolg van de lage bitrate van de geluidsopnames is dat het afbreuk doet aan de sfeer die de game voor de rest in overvloed heeft. De muziekstukken zijn overigens nog steeds erg mooi en waren hun tijd duidelijk vooruit met orkestrale scores en sfeervolle klanken.
Krachtig als een tijger maar traag als een schildpad
Shenmue I en II spelen qua tempo beide behoorlijk langzaam. In beide games ligt de nadruk vooral op het verkennen van de wereld om je heen, side-quests vinden en voltooien en simpelweg je tijd besteden aan het spelen van minigames (zoals arcade games, darten en andere gokspelletjes), het verzamelen van collectibles zoals figuurtjes die je uit capsules kunt halen en andere taken die je geld op kunnen leveren. Het spel ziet er zoals gezegd misschien niet meer uit als een game van deze tijd, maar in de kern van het spel zit nog steeds een ruwe diamant. De gevechten zijn tof en voor mensen die de originele games destijds gespeeld hebben kan deze remaster oude tijden doen herleven. In veel opzichten is Shenmue ook de blauwdruk qua spelelementen waarop de Yakuza games voortborduren. Alleen al daarom zou ik mensen aanraden om deze remaster eens te checken. Het laat namelijk goed zien hoe ver de open world games in een Oosterse setting in de afgelopen achtien jaar is gekomen. Maar Yakuza doet het tegenwoordig een stuk beter met mooiere graphics, toffere content en betere gameplay.
Vloeiende actie en QTE’s
Wat de gevechten betreft is Shenmue echt een geval apart. Je merkt gewoon aan alles dat hier een Virtua Fighter game aan de basis heeft gestaan. De actie is snel, tof en vloeiend in beeld gebracht. Het grootste minpunt van Shenmue is dat er naar mijn mening te weinig gevechten in voorkomen. En dat spreekt natuurlijk in het voordeel van de kwaliteit van de gameplay. Toch mist het spel wel de verfijning die hedendaagse games hebben qua structuur, duidelijke doelstellingen en extra mogelijkheden. Je kunt Ryo zijn vaardigheden verbeteren door te trainen, maar persoonlijk had ik het idee dat alle trainingen weinig opleverden aangezien je toch maar weinig gevechten tegenkomt.
De Shenmue reeks kun je eigenlijk kenmerken door een aantal vaste waarden: een simpel maar daadkrachtig verhaal, een wereld die vol zit met details (dan bedoel ik niet zozeer grafische details, maar dingen als het kopen van frisdranken, verzamelen van speelgoedfiguurtjes, etc.), toffe gevechten en niet te vergeten een stevige dosis QTE’s. Shenmue is zo’n beetje de eerste echt grote titel die hier tijdens actievolle scenes gebruik van maakte. Dus bereid je maar voor op het tijdig op de juiste knoppen drukken.
Conclusie
Ik stel mezelf bij het reviewen van een game altijd de vraag of ik een nieuwkomer de game aan zou raden. Met Shenmue I & II wordt dat extra lastig omdat het behoorlijk oude games zijn, die wanneer ze nu als volledig nieuwe games in de markt gezet zouden worden waarschijnlijk dikke flops zouden worden. Toegegeven, de Shenmue games waren al nooit enorme kaskrakers, maar de mensen die de games gespeeld hebben weten dat de serie in potentie een klassieker is. Voor de fans zou ik dus zeggen dat deze remaster een aanschaf waard is simpelweg vanwege de impact die het op het genre gehad heeft. Voor nieuwkomers zou ik het eigenlijk vooral aanraden als ze een stukje geschiedenis willen ervaren en ze voorbij de gedateerde verpakking kunnen kijken. Al met al ben ik vooral benieuwd of Shenmue III de verwachtingen waar kan maken in de hedendaagse markt. Maar dat zien we waarschijnlijk volgend jaar pas.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel Shenmue I & II (PS4)
- Graphics
60 - Gameplay
75 - Originality 70
- Sound 65
- Replay 70
- Eindcijfer 67
422 )
21-08-2018 07:15
38)
21-08-2018 10:53
