The Plucky Squire is dus een prentenboek waarin onze jonge held Jot het samen met zijn vrienden opneemt tegen de kwaadaardige tovenaar Humgrump. Zoals dit soort boekjes betaamt wint het goede het uiteindelijk altijd. Humgrump is dat natuurlijk helemaal zat en hij bedenkt een ultiem plan om zijn lot te veranderen: hij gaat Jot uit het boek schoppen om zelf het hoofdpersonage te worden.
Het plan van Humgrump werkt maar ten dele, want Jot kan alsnog met behulp van speciale portalen tussen beide werelden springen. The Plucky Squire speelt zich dus tegelijk in twee dimensies af: de 2D-wereld van het boek en de 3D-speelkamer waarin Jot terechtkomt. Dit is een idee met enorm veel potentie. Daarom keek ik aanvankelijk erg uit naar puzzels en mechanieken die gebruik zouden maken van de wisselwerking tussen beide dimensies. We hebben immers al eerder gezien hoe goed dit type spelmechaniek kan werken in games als Super Mario Odyssey en The Legend of Zelda: A Link Between Worlds.
Er is een aantal momenten waarin The Plucky Squire inderdaad creatief met de bovengenoemde mechaniek speelt. Zo moet je tijdens een puzzel het boek uitgaan en vervolgens in de 3D-wereld het echte fysieke boek pakken en bewegen om elementen binnen de 2D-wereld te verschuiven. Jot krijgt ook de mogelijkheid om zelf door het boek te bladeren, waarmee je bepaalde gebeurtenissen een beetje kunt manipuleren. Wederom: dit zijn in potentie hele leuke ideeën. Helaas gooit ontwikkelaar All Possible Futures veelal zijn eigen ruiten in.
The Plucky Squire is een extreem voorbeeld van een ontwikkelaar die totaal geen vertrouwen heeft in zijn spelers. Het spel onderbreekt de actie bijna constant om iets uit te leggen en het geeft spelers niet eens één seconde de kans om zelfstandig na te denken. Het is bizar, want dit spel bevat al uitvoerige toegankelijkheidsopties waarmee je het makkelijker maakt en een expliciet hint-mannetje dat de puzzels voor je verklapt. Die optionele handvatten zijn prima, maar ondanks hun aanwezigheid zit het spel alsnog telkens ongevraagd tips te geven. NPC’s vertellen je gewoon wat je moet doen of de camera beweegt en focust zich kort op een element van het level, zodat je weet dat je daar moet zijn. The Plucky Squire hield mijn hand harder vast dan mijn vrouw deed tijdens haar bevalling.
Verder komt de eerder beschreven wisselwerking tussen de twee werelden nooit volledig tot zijn recht. De puzzels blijven simpelweg te simpel en oppervlakkig. Je hoeft nooit meerdere stappen vooruit te denken en er is altijd maar één route tot de juiste oplossing. Er is wel een makkelijk tegenargument te bieden tegen al deze minpunten: kleine kinderen zijn de doelgroep van dit spel. Persoonlijk vind ik dat je ook kinderen niet op deze manier hoeft te betuttelen, maar dat terzijde. Het is bovenal doodzonde dat All Possible Futures niet een game heeft gemaakt die simpelweg leuk is voor alle leeftijden.
The Plucky Squire stelt ook op andere gebieden teleur. Het verhaal liet me bijvoorbeeld koud. Zoals gezegd ben ik de afgelopen tijd sprookjes en kinderverhalen aan het voorlezen. Je zou het misschien niet verwachten, maar veel van die boeken zijn verrassend leuk. Bovendien bevatten ze vaak een leuke levensles of een mooie moraal. The Plucky Squire daarentegen brengt heel weinig ter tafel. Het is vooral flauwe humor en een halfslachtige poging om je te inspireren het beste uit jezelf te halen.
Ik was verder ook niet gecharmeerd van het extreem simpele vechtsysteem, waarin je eigenlijk alleen op één knop ramt. Dit spel bevat ook de minst fijne jetpack die ik ooit ben tegengekomen. Dan heb ik de bugs of het feit dat het spel een aantal keer is gecrasht nog niet eens genoemd. Shit, volgens mij klink ik nu als een bittere oude man die zuur zit te zijn op een geinig ogend kinderspel. Laat ik daarom in ieder geval een paar positieve punten benoemen. De presentatie is zonder meer uitzonderlijk. De pastelkleuren van het sprookjesboek spatten van het scherm af. De 3D-wereld stelt de speelkamer van een jong kind voor dat al jaren niet opruimt en dat maakt het een lekker chaotische omgeving. Het spel bevat ten slotte een aantal aardige mini-games die tijdens het verhaal voorbij komen. Ze zijn bijna allemaal leuk bedacht en tof om te spelen.
Conclusie
Lang, heel lang geleden was er game over het grootste avontuur van een schildknaap. Hij kwam geen rode appels, slaperige prinsessen of een rode draad tegen. Elke hobbel die de schildknaap tegenkwam werd hardhandig gladgestreken door een tovenaar met een bluetooth verbinding. Wellicht is het geheel een ode aan de middelmatigheid van ons bestaan. De recensent leefde hopelijk nog lang en gelukkig, maar dit spel heeft daar helaas niet aan bijgedragen.
10
7.7
5.6
557 
2)
01-10-2024 14:19
