This isn’t the goddamn Harbinger Hotel
The Quarry neemt spelers mee naar Hackett's Quarry, een afgelegen locatie in de bossen van de staat New York. Laura en Max rijden midden in de nacht naar deze locatie omdat ze zich hebben aangemeld als kampbegeleiders op het lokale zomerkamp, en besloten om er een dag eerder te komen dan alle anderen. Zonder de uitstekende proloog voor jullie te bederven, wordt hun nachtelijke rit uiteraard nogal dramatisch onderbroken. De toon wordt alleszins meteen gezet.
Het verhaal neemt dan even wat gas terug en schakelt over naar het einde van de zomer. De kinderen hebben het kamp inmiddels weer verlaten en de groep tienerbegeleiders neemt stilaan afscheid van elkaar. De groep zou diezelfde avond ook moeten vertrekken, maar in een wanhopige poging om zijn zomerflirt met Emma gaande te houden, saboteert Jacob het busje waarmee ze naar huis gingen rijden. Zo hebben ze allemaal toch nog een laatste nacht samen.
Kampeigenaar Chris Hackett, zichtbaar zenuwachtig door deze vervelende gebeurtenis, staat erop dat zijn jonge werknemers tot de volgende ochtend veilig binnen blijven terwijl hij onderdelen voor het defecte busje gaat halen. Natuurlijk hebben deze jongvolwassenen andere ideeën en ze besluiten om nog een laatste keer goed te feesten. Klinkt als een geweldig idee en een avond vol losbandigheid, maar wanneer de volle maan begint op te komen en de nacht over het domein valt, verandert het in een ware nachtmerrie.
Until Dusk
Als je een van de eerdere interactieve horrortitels hebt gespeeld, heb je een vrij goed idee van wat je kunt verwachten van The Quarry. Een stukje interactieve cinema waar je als speler wat invloed op uitoefent door de keuzes die je onderweg maakt. Tijdens de tien hoofdstukken (en een proloog) die plaatsvinden op verschillende locaties in en rond Hackett’s Quarry bestuur je de verschillende personages en maak je voortdurend keuzes namens hen. Het lot van de kampbegeleiders ligt min of meer in jouw handen en het verhaal vertakt zich in verschillende paden, afhankelijk van beslissingen die tijdens cruciale momenten worden genomen. Een keuze die je ergens aan het begin maakt, kan ook pas later gevolgen hebben. Terwijl een beslissing waarvan je denkt dat het de veiligste optie is dan weer tot de slechtste uitkomst kan leiden. Soms loont het om helemaal niet te handelen. Klassiek Supermassive Games-materiaal, dus.
Naast dialoogkeuzes, heel af en toe met een vuurwapen schieten en sterk vereenvoudigde quick-time events, zijn er ook weer een aantal secties waarin je vrij kunt bewegen door kleine verkenbare gebieden. Bij momenten krijg je net als in House of Ashes de volledige vrijheid en controle over de camera, maar die worden hier net zo vaak afgewisseld met vaste camerahoeken en de ietwat knullige bediening die daar altijd bij hoort. Je pikt onderweg allerlei aanwijzingen en verzamelobjecten op die de mysteries verder ontrafelen, evenals goed verborgen tarotkaarten waarmee je een glimp opvangt van wat er in de toekomst met bepaalde personages zou kunnen gebeuren. De vrij nuttige visuele clue, zoals geïntroduceerd in de tweede Dark Pictures-game, om je duidelijk te maken welke interactie het verhaal voortzet, miste ik hier wel. Ik pluis graag elk hoekje en gaatje van de omgeving uit en nu werd mijn verkenningstocht hierdoor toch iets te vaak ongewild vroegtijdig beëindigd.
What doesn’t kill you makes you stronger
Hoewel The Quarry gemaakt wordt voor een andere uitgever en niets te maken heeft met hun anthologiereeks, had ik hier net als in die games ook graag de optie gehad om de quick-time events wat uitdagender te maken. Zo nu en dan moet je nog heel rap op een actieknop drukken, maar alle andere QTE’s zijn in deze game beperkt tot het bewegen van de analoge stick in de aangegeven richting. Ik begrijp de keuze dat deze interactieve horrorbeleving toegankelijk moet zijn voor een breed publiek, maar voor de geoefende gamer gaan al deze scènes aanzienlijk minder gespannen aanvoelen. Terwijl ze dat eigenlijk wel willen zijn. Dat geldt evenzeer voor de momenten waarop je personage zich verstopt voor naderend gevaar. Je moet dan je adem inhouden door een knop ingedrukt te houden totdat de visuele indicator aangeeft dat het weer veilig is. De game suggereert dat er momenten zijn waarop je het niet kunt volhouden, maar dit gebeurt eigenlijk nooit.
The Quarry vertelt een meeslepend horrorverhaal dat duidelijk is geïnspireerd op slasherfilms uit de jaren tachtig. Het verhaal neemt ook de tijd om de hele stereotiepe cast van personages en hun relaties met elkaar te tonen. Het wordt wel opwindend van zodra het allemaal op gang komt en de centrale dreiging zorgt voor een aantal intense achtervolgingssequenties die de polsslag een beetje verhogen, maar angstaanjagend wordt het echter nooit. Het nachtlampje bleef hier gewoon uit na een nachtelijke sessie. Ook de gemakkelijke jump scares, die deze ontwikkelaar nochtans gretig gebruikte in hun andere titels, zijn hier bewonderenswaardig afwezig.
Abrupt einde
The Quarry bewijst eigenlijk dat er stilaan toch wat sleet op de formule zit, zeker als je net als ik alle voorgaande titels hebt gespeeld, maar desondanks hadden de makers mijn aandacht tot het einde stevig beet. Dat einde kwam bij mij na iets meer dan negen uur (dubbel zo lang als in elke The Dark Pictures-game, maar dit is ook een duurder geprijsde titel) en voelde erg abrupt aan, gevolgd door een teleurstellende epiloog. Ik had gehoopt op een betere afsluiting, ook al hoort de weg er naartoe bij hun beste werk.
Ik heb een aantal kleine opmerkingen die beetje per beetje wat aan de eindscore knagen, maar aan de andere kant leggen ze bij Supermassive Games de lat wel weer wat hoger qua productiewaarden. Het vertelt over de hele lijn een degelijk verhaal en het heeft een cast van sympathieke personages die stuk voor stuk goed vertolkt worden door een ensemble van herkenbare namen. Voor een game als deze, waar net zoveel tijd wordt besteed aan het kijken naar cutscenes als aan het daadwerkelijk besturen van personages, is de cast en hun performance alles. Zelfs de NPC-rollen zijn sterk: David Arquette (Dewey uit Scream) verschijnt slechts kort als Chris Hackett, maar vooral Ted Raimi schittert in zijn rol als politieagent Travis. Grace Zabriskie (van Twin Peaks-faam), die tussen de hoofdstukken door opduikt op dezelfde manier als Dr. Hill dat deed in Until Dawn, speelt haar rol ook met verve. Naast deze anciens levert ook de jongere generatie acteurs zoals Brenda Song (Kaitlyn), Ariel Winter (Abigail) en Siobhan Williams (Laura) geweldig werk.
The Quarry is ook een visueel hoogstandje. Personages zien er dikwijls levensecht uit en op de beste momenten vergeet je zelfs even dat je een game aan het ‘spelen’ bent. Je wordt af en toe nog uit die illusie getrokken door wat vreemd ogende tanden, een mond die rare trekjes heeft, haarlokken die nogal raar flikkeren en er zit ook een waterscène in waarin het spattende water echt spuuglelijk is, maar dat zijn kleine smetjes op een verder verbluffend mooie titel.
Filmpje kijken?
Supermassive Games introduceert met de ‘Movie Mode’ ook een nieuwe manier om het verhaal te ervaren. Hier wordt letterlijk de controle van de speler weggenomen. Je stelt vooraf enkel wat specifieke criteria in. Je kunt ervoor kiezen om elk personage te laten overleven, of ze allemaal te laten omkomen en wie de Deluxe Edition heeft kan ook genieten van wat extra gruwel dankzij de Gorefest-optie. Daarna leun je achterover en beleef je het verhaal als een reeks cutscenes. Je mist zo wel wat context en ’t is niet zo dat de plot plots in een uur of twee past, dus ik durf het nut hiervan wel wat in twijfel trekken.
Leuker is het om de game in couch co-op te spelen. Verzamel wat spelers (tot maximaal acht), verdeel de verschillende castleden onder elkaar en passeer de controller heen en weer (of gebruik meerdere controllers) wanneer de game van protagonist wisselt. Een modus die zichzelf al heeft bewezen in eerdere titels van de studio en ook nu is het leuker met een publiek. Al heb ik wel aan den lijve ondervonden dat een beetje kennis van het verhaal kan helpen bij het verdelen van de cast, want bij bepaalde combinaties kom je in de eerste helft van de game opvallend weinig aan bod. De optie om dit online te doen is vooralsnog niet beschikbaar. Die komt pas op een later tijdstip via een gratis update.
Rewind!
Het echte plezier van deze kies-je-eigen-avontuur-verhalen komt voort uit het meerdere keren opnieuw spelen van de game om te zien welke verschillende paden je kunt nemen en uit te zoeken hoe en wat er precies invloed uitoefent op de algehele plot. En omdat het mogelijk is dat elk personage leeft of sterft, heb je verschillende playthroughs nodig om elke vertakking te zien. Dat is nu niet anders, maar het is wel jammer dat het spel (met een lengte van om en bij de negen uur) je geen manier geeft om dit snel te doen. Chapter Select dwingt je om elk deel van je save te wissen dat komt na het hoofdstuk dat je opnieuw wilt spelen en reeds gekeken scènes kun je niet doorspoelen of overslaan. Na het voltooien van de game (of meteen als je de Deluxe Edition bezit), ontgrendel je wel de Death Rewind-functie. Hiermee kan je tot driemaal toe een sterfgeval ongedaan maken. Als je er gebruik van maakt, brengt het spel je terug naar de scène/keuze die uiteindelijk tot de dood heeft geleid. Maar let op: je verliest alle vooruitgang die na dat punt is geboekt en dat kunnen soms hele hoofdstukken zijn.
Conclusie
Met een degelijk verhaal (met weliswaar een ietwat gehaaste conclusie), toffe personages die stuk voor stuk uitstekend vertolkt worden door een sterrencast en indrukwekkende graphics, biedt The Quarry toch weer genoeg om iedereen voor zich te winnen die de interactieve cinematitels van Supermassive Games wel kan waarderen. Toch is de game niet vrij van lichte kritiek. Voor mij het bewijs dat deze spelformule stilaan wat van zijn glans begint te verliezen, maar desondanks heb ik de weg van geslaagde proloog naar teleurstellende epiloog met veel plezier afgelegd.
9.9
8.5
7532 
21)
24-06-2022 08:00
