Sam Fisher is op James Bond na de beroemdste spion op de planeet. Ze hebben veel overéénkomsten, zoals de gadgets en de missies die eigenlijk onmogelijk lijken. Toch spelen ze het beide toch iedere keer weer klaar. Het verhaal wordt opgepakt na deel 3 van de reeks. Sam is nogal depressief door wat er gebeurd is in deel 3. Hij neemt anderhalf jaar rust om tot zichzelf te komen. Dan klopt NSA toch weer aan zijn deur voor zijn hulp. Er zijn weer terroristen die een raket op burgers willen richten.
Bestel je een VIP room, krijg je dit!
Sam zijn leven weer omgegooid
Missie geslaagd, NSA heeft je nodig voor een missie die Sam’s leven opnieuw voorgoed zou veranderen. Je moet infiltreren in een terroristische organisatie om hun grootste plannen te ontfutselen. Sam moet worden wat hij altijd heeft bestreden. Maar nu komt hij constant voor de keuze te staan, moet ik de NSA trouw blijven of de JBA (de terroristen)? Iedere keuze heeft zijn gevolg. Ontploft de bom wel, wordt de NSA boos maar andersom wordt de JBA achterdochtig. Elke stap die je zet heeft gevolgen voor het einde van het spel. Constant wordt je er aan herinnerd door de Trust-balk. Ben je de NSA nog trouw of word je een echte terrorist? Alles heeft zijn gevolgen verder op in het spel. En de keuzes zijn altijd van levensbelang. Niet zomaar zoals in het echte leven. Een boterham met jam of met pindakaas? Playstation 3 of toch maar een Wii360 combo? Hier gaat het om duizenden levens.
Maar vertrouwen blijft de belangrijkste factor in het spel. Hebben ze geen vertrouwen dan is het spel afgelopen en is de missie afgelopen. Het beste waaraan je dat kunt zien is in de tweede missie. Een piloot die is gegijzeld door de JBA moet dood, terwijl de NSA hem nog wil ondervragen. Schiet je hem door zijn hoofd en ontvang je vertrouwen van de JBA of laat je hem leven en is de NSA blij? Harde beslissingen met gevolgen.
Een echte next-gen game
Een next-gen game is niet alleen een nieuwe manier van denken en doen maar het moet natuurlijk ook wat beter zijn qua uiterlijk en gameplay dan de vorige generatie. Grafisch is het echt wat je van een next-gen game mag verwachten. Als ik op het eerste gezicht kijk doet de game me meteen denken aan Hitman Blood Money. Bijna dezelfde graphics als Blood Money, maar toch van twee hele verschillende engines. Maar als ik mag beslissen zou ik toch voor Splinter Cell gaan. Splinter Cell maakt goed gebruik van de kracht van de Xbox 360. Niet alleen grafisch maar ook de kunstmatige intelligentie. Ik geef toe, de intelligentie van je tegenstanders is nog steeds niet perfect. Sam heeft een fel groen lampje op zijn rug die je meteen zou moeten kunnen zien als je voorbij loopt. Maar in het donker zitten is kennelijk genoeg in het spel om je volledig onzichtbaar te maken. Ook als je gespot bent en je vlucht bijvoorbeeld in een kast of onder een tafel is het mij een raadsel waarom ze je niet zoeken daar. Er is maar een kant waar je op kunt en ze snappen niet dat hij dan kan ontsnappen. Misschien heb ik hem wel gewoon op de verkeerde moeilijkheidsgraad staan daarvoor.
Moeilijke beslissingen zijn orde van de dag
Geluid is een hele belangrijke factor in het spel. Geheime informatie van de tegenpartij horen en onthouden is vaak een goed idee. Emails lezen is ook een goed idee voor codes die je toegang verschaffen tot ruimtes wat je een flinke tijd kan schelen met hacken. Maar dat terzijde. Geluid is gewoon belangrijk. Geluid maken is echt not-done maar geluiden horen daarentegen is heel belangrijk. Als je moet wachten tot de bewakers voorbij zijn gelopen is het goed om te luisteren. Vaak is er belangrijke informatie voor jou te horen die je zou kunnen helpen.
Argwaan?
Je moet natuurlijk wel in je bolletje houden dat je een terrorist/spion bent. Geheime informatie bij de organisatie ontfutselen is moeilijk als je tegelijk geen argwaan wilt wekken dat je nog bij NSA werkt. Er is nog een heel raar minpuntje aan het spel. Als je in een restricted area bent waar je dus niet moet komen en je wordt gespot, krijg je minder vertrouwen en wordt je weggestuurd. Vervolgens probeer je het opnieuw en als je weer gesnapt wordt zou ik toch denken dat hij met iets bezig is. Maar het spel stuurt je gewoon weer weg en je verliest een beetje vertrouwen. Als je twee keer in drie minuten ziet dat hij probeert in te breken dan krijg je toch argwaan?
Natuurlijk is Sam Fisher niets zonder zijn gadgets. Alles is terug wat je uit de vorige delen kent zoals de infrarode bril waar Sam zijn bekendheid aan heeft te danken. Hoewel hij hem in een tussenfilmpje nog symbolisch voor zijn overstap naar de terroristen in het water gooit, kun je er toch gebruik van maken tijdens de missies. Maar de 3 groene lampjes zoals je die kent zijn wel verdwenen. Alles wordt gewoon groen zonder dat je daar je bril voor nodig hebt. Maar natuurlijk ook je lood-pompers, afluisterapparatuur en hackbenodigdheden zijn weer te vinden. Hacken is makkelijk, gewoon de cijfers die stil blijven staan aandrukken en je hebt hem gekraakt. Afluisteren in het hol van de leeuw is toch moeilijk met al die terroristen om je heen. Wordt je gezien met een NSA gadget dan ben je de pineut. Maar zonder je gadgets kun je je missies niet volbrengen. Vingerafdrukken om bij bepaalde gebieden te komen is gewoon een kwestie van scannen. Simpeler kan niet. Kluizen kraken is ook gebeurd in letterlijk een handomdraai. Wat wel raar is, is als je een slot moet forceren. Ene keer doet Sam dat zelf maar als je tijd zat hebt moet je het zelf doen. Dat is als dat je moeder de was voor je doet en de week erop jou alles zelf laat doen.
Sorry, deze game is alleen geschikt voor kinderen van zo groot.
Conclusie
Sam is terug, harder dan ooit! Vergeet Pandora Tomorrow en Chaos Theory. Splinter Cell Double Agent is de beste game uit een reeks die al niet meer weg te denken is. Alle vertrouwde gameplay is terug, je gadgets en wat je nog meer gewend bent van Sam. Grafisch is hij echt met eer een opvolger te noemen, maar tegelijk walst hij ook over de oude games heen. Beslissingen maken bij Ubisoft is denk ik makkelijker dan bij Splinter Cell want je geweten gaat af en toe echt spelen en knopen worden moeilijker en moeilijker om door te hakken. Alles wat je doet verandert je einde. Maar één ding is duidelijk. Mijn zoektocht naar de eerste, echte next-gen game met kwaliteit is voorbij.
Oordeel Tom Clancy's Splinter Cell: Double Agent (Xbox360)
- Graphics
90 - Gameplay 90
- Originality
85 - Sound 85
- Replay 80
- Eindcijfer 87
444 )
12-11-2006 15:45
1)
13-11-2006 09:03
.
