Een schijtluis op Blackwood Mountain
Er zijn enkele dingen die je moet weten vooraleer we in deze review duiken. Allereerst is het belangrijk om te weten dat de reviewer voor deze game een echte schijtluis is. Toch was hij een serieuze kandidaat om deze horrorgame te spelen. Hij is er namelijk in geslaagd om tijdens zijn eerste playthrough van de originele game uit 2015 (ergens op vakantie) zijn save file kwijt te spelen. En eenmaal thuis was de motivatie weg om nóg maar eens door de sneeuw van Blackwood Mountain te ploeteren. Maar enige tijd later verscheen plots de remake van Until Dawn aan de horizon. Dat moest een teken zijn, toch?! En zo komt het dat deze jonge dertiger een week lang met gespannen bilspieren aan het scherm gekluisterd zat. Te bang om verder te spelen, maar ook doodsbenauwd om de veiligheid van zijn woonkamer in te ruilen voor de donkere trap richting de slaapkamer. Oh, mensenlief …
(Niet zo) nieuwe ontwikkelaar
Uitgever Sony stak de sleutels voor de ontwikkeling deze keer niet in handen van Supermassive Games, maar wel in die van Ballistic Moon. Die beslissing is echter minder gek dan dat ze op het eerste gezicht lijkt: oprichters Duncan Kershaw, Neil McEwan en Chris Lamb van Ballistic Moon hebben allemaal een verleden bij Supermassive Games. Zij kregen de eer (nou ja) om de Until Dawn-franchise op te poetsen en kozen daarbij voor de Unreal 5 engine. Viel het jou ook al op dat het woord ‘remastered’ niet in de titel staat? Officieel is Until Dawn dan ook een ‘remake’: het spel werd volledig opnieuw vanaf de grond opgebouwd in een nieuwe engine. Het resultaat is een serieuze grafische facelift, maar inhoudelijk is er amper iets veranderd. Of dit spel dan wel het label ‘remake’ verdient, laat ik in het midden.
K/cutscenes
Mijn avontuur op Blackwood Mountain begon met redelijk wat ergernissen: na een twintigtal minuten crashte het spel meteen een eerste keer. Vervolgens gebeurde het nogmaals op exact hetzelfde moment: midden in een cutscene op het einde van de proloog. Hoogst vervelend. Na wat opzoekwerk bleek echter dat het spel nog niet volledig klaar was met downloaden. De ‘ready to play’-melding mag je in het geval van Until Dawn dus negeren. Na deze valse start is mijn spel geen enkele keer meer gecrasht. Jammer genoeg kan ik niet hetzelfde zeggen over de frequente haperingen die ik ben tegengekomen; mijn PlayStation 5 had het enorm lastig om de framerate stabiel te houden. Voornamelijk tijdens de cutscenes kwamen er meerdere drops voor die erg storend werkten. Tel daarbij dat de personages sowieso al wat houterig lijken te bewegen en dat het spel in jouw plaats bepaalt wanneer je wel of niet (lees: bijna nooit) een stukje sneller mag lopen en je krijgt een allesbehalve vloeiende gameplay-ervaring.
Matig acteerwerk in een tenenkrommend scenario …
De eerste (of ja, in mijn geval tweede) kennismaking met Until Dawn is om nog een andere reden vervelend: de personages zijn verschrikkelijk vlak en zijn enkel richting Blackwood Mountain getrokken om goed van bil te gaan. Dat levert vooral overdreven ‘flirterige’ conversaties en tienerruzies op. Ik had gehoopt om deze game samen met mijn lief te kunnen spelen, maar na een uurtje was ze al helemaal afgehaakt op de matige acteerprestaties en de zwakke verhaallijn. Want hoewel de proloog (die zich een jaar in het verleden afspeelt) vernieuwd is en meer context geeft aan de mislukte grap die tragisch eindigt voor de zusjes Hannah en Beth, is het scenario in de eerste twee uur van een tenenkrommend niveau. Echt eng wordt het in het begin nooit en het moment waarop Chris en Ashley een verborgen knop ontdekken achter een rij boeken in de bibliotheek is toonaangevend voor het gebrek aan originaliteit. En toch …
… gered door keuzevrijheid
Toch bleef ik spelen. Niet enkel omdat ik een review af te werken had, maar ook omdat dit concept om de een of andere reden werkt. Je krijgt in Until Dawn namelijk een lineair verhaal voorgeschoteld waarbij jij tussen de cutscenes door vanuit third-person-perspectief afwisselend mag rondwandelen met een personage uit de vriendengroep. Het interessante aan dit alles is echter dat je zowel tijdens het rondlopen als tijdens de cutscenes een heleboel keuzes moet maken. Keuzes die met een vlindereffect het verdere verloop van het verhaal en uiteindelijk ook het lot van elk afzonderlijk personage bepalen. Meestal gaat dat om eenvoudige keuzes zoals het linkse of rechtse pad nemen, je verstoppen of wegrennen en een risicovolle sprong wagen of rondgaan. Risicovolle keuzes worden opgevolgd door quicktime-events waarbij je tijdig op de juiste knop moet duwen om je actie met succes af te ronden. Af en toe mag je zelfs eens je schiettalenten bovenhalen en moet je binnen de tijd je doel raken. Dit concept is niet uniek, maar het hield mij althans gemotiveerd en geëngageerd om verder te spelen. En gezien het succes van de originele game kan ik niet de enige zijn die er zo over denkt.
10/10 voor sfeer en (on)gezelligheid
Naarmate ik verder speelde, raakte ik steeds meer gewend aan de niet zo vloeiende bewegingen van mijn vrienden op het scherm en zelfs de framerate drops konden de pret niet drukken. De originele ontwikkelaar, Supermassive Games, was er al in geslaagd om een enge sfeer neer te zetten, waarbij je om de een of andere reden toch telkens in je eentje door een veel te eng bos of een donkere gang moest lopen. En Ballistic Moon zet dit nog wat extra in de verf met nieuwe geluidseffecten. Daarnaast hebben ze ook voor een aangepaste soundtrack gekozen, maar dat viel mij persoonlijk enkel op door de songkeuze op het einde van de proloog. De grootste verandering wat deze remake betreft, bevindt zich overduidelijk op het grafische vlak: de gezichten van je vrienden zien er hyperrealistisch uit en het hele spel baadt in een natuurlijk licht. Critici vinden dat de nieuwe ontwikkelaar te drastisch is geweest met deze veranderingen en de blauwe art style van het origineel heeft uitgewist, maar daar heb ik mij niet aan gestoord. Als ze zelfs dát niet hadden aangepakt, was er helemaal niets nieuws onder de zon. Of het moet zijn dat je het helemaal warm krijgt van de nieuwe plaatsen waarop de te verzamelen totems zich bevinden. Wanneer je ze oppakt, moet je ze eerst ronddraaien in je hand totdat de bijhorende scène zich afspeelt. Die bevat dan een flashback of flashforward met taferelen die meestal slecht aflopen.
Meer frames voor een lagere prijs, a.u.b.
Na tien hoofdstukken, een uurtje of acht spelen en twee doden op mijn geweten, rolden de credits over mijn scherm. Terwijl ik mijn keuzes nog aan het doorlopen was in mijn hoofd en mij aan het voorbereiden was op een (gedeeltelijke) tweede playthrough, kreeg ik eerst nog een nieuwe epiloog te zien die een duidelijke opening liet voor een vervolg. Het is namelijk algemeen bekend dat er in 2025 een Until Dawn-film aankomt en het is een publiek geheim dat er een tweede game in de pijplijn zit. Wat mij betreft, mag Ballistic Moon opnieuw aan de slag met deze franchise, maar dan verwacht ik een gestroomlijnde ervaring zonder haperingen. Daar wil ik gerust 70 euro voor neertellen, want dat is de prijs die spelers ook voor deze remake moeten ophoesten. Een hallucinante beslissing van Sony, wetende dat je het origineel uit 2015 voor een luttele 20 euro kan oppikken én aan een stabiele 60 frames per seconde kan spelen. Het origineel verdient voor mij 4 Budgies en ik vind de remake weldegelijk béter, maar we mogen gerust meer verwachten van een game die exclusief voor de PS5 herontwikkeld werd. Daarom krijgt deze remake van mij slechts 3,5 Budgies en geef ik je het advies om hem pas te spelen wanneer de prijs serieus gezakt is.
8.8
10
1619 
7)
18-10-2024 21:39
