Disclaimer: Atomic Heart is gemaakt door Russische ontwikkelaars en de game is gefundeerd door een bedrijf onder leiding van een voormalige Gazprom-leidinggevende. Het is onduidelijk of de Russische staat direct of indirect profiteert van deze game, een gevoelige kwestie vanwege de oorlog in Oekraïne. Doe vooral je eigen onderzoek om te bepalen of je deze game wilt spelen. De review kijkt verder enkel naar de inhoud van het spel.
Atomic Heart speelt zich af in een alternatieve realiteit waarin de Sovjet-Unie zich kort na de Tweede Wereldoorlog tot de voornaamste technologische supermacht ontwikkelt. Het is inmiddels 1955 en de technologie is al zo ver dat robots zich volledig in de maatschappij hebben geïntegreerd en veel van de fysieke arbeid hebben overgenomen.
Aan het begin van het spel kom je terecht in een groot stadsfeest. Facility 3826, een netwerk van zwevende steden, staat namelijk op het punt om Kollectiv 2.0 uit te rollen. Deze technologie gaat het mogelijk maken voor mensen om enkel met hun gedachten robots te bedienen. Deze ontwikkeling belooft de gehele mensheid naar een hoger niveau te tillen, maar dan slaat het noodlot toe.
In media wordt een utopie enkel geïntroduceerd als het eigenlijk verrot is van binnen. Verder moet die utopie uiteraard ook dramatisch instorten. Dat is bij Atomic Heart niet anders, want midden in het feest keren de robots zich plotseling tegen de mensen en dan begint een massale moordpartij. Je speelt als een ex-soldaat, codenaam P-3, die onder contract staat bij de uitvinder van Kollectiv 2.0. Je krijgt dus onmiddellijk de opdracht om de oorzaak van de ontketende ramp te vinden en de robots te stoppen.
Het verhaal is ondanks de opvallende iconografie zeker geen Sovjet-propaganda. Het gaat immers over een gefaalde utopie en bepaalde personages zijn kritisch over bijvoorbeeld Kollectiv 2.0 en de plannen van de Sovjet-Unie. Als je de Bioshock-games hebt gespeeld zul je vast een paar thema’s hebben herkend en Atomic Heart steekt zeker niet onder stoelen of banken waar het inspiratie uit heeft verleend. Echter, je hoeft geen slimme satire of interessant sociaal commentaar van dit spel te verwachten.
Atomic Heart probeert aan de ene kant een groots en serieus verhaal vol twisten neer te zetten, maar aan de andere kant doet het ook een poging om met humor te komen die je eerder in een Duke Nukem-game zou verwachten. Mede door de botsing tussen deze twee concepten faalt het in beide doelen. Deze chaotische en tegenstrijdige designwijze zorgt voor nog veel meer dissonantie in het spel. Ook op het gebied van gameplay, maar daar kom ik straks op terug.
De game heeft wel meer minpunten, maar het script was verreweg mijn grootste ergernis. Dit is een spel waarin personages je constant doodpraten met suffe dialogen en slechte grapjes. Met name de grofgebekte P-3 komt over als een onzekere tiener die stoer probeert te doen op internetfora. Deze domoor is zowat de hele game onredelijk boos en vervelend tegen ieder personage die hij ontmoet. Het voelt niet alleen alsof hij in het verkeerde spel zit; ook in de juiste game was hij niets meer geweest dan een slechte karikatuur.
De puberale humor manifesteert zich verder in de upgrade-koelkast waar je onder andere je superkrachten koopt. Deze koelkast probeert P-3 bij de eerste ontmoeting letterlijk te verkrachten. Nadien moet je bij elke upgrade die je nodig hebt voor het verhaal eindeloos luisteren naar niet bepaald subtiele innuendos. Begrijp me niet verkeerd; ik ben zeker geen koorknaapje en ik kan prima lachen om pikante grapjes, maar dit is saai geleuter zonder clou.
Dit alles betekent niet dat er totaal geen lol te beleven valt in Facility 3826. Het vechten in dit spel is bijvoorbeeld vaak alleraardigst. Aan het begin leun je vooral op melee-wapens, maar al snel ben je op leuke wijze aan het schakelen tussen vuurwapens en superkrachten. Dat laatste werkt ongeveer hetzelfde als de Bioshock-plasmids. Je kunt bijvoorbeeld je tegenstanders stroomstoten geven of met telekinese de lucht in tillen.
Helaas gooit Atomic Heart ook bij dit aspect zijn eigen ruiten in. Het is zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad te makkelijk om met die krachten te domineren en het spel countert dat alleen met ouderwetse enemy spam, iets dat de mogelijke creativiteit van het vechten een beetje teniet doet. De grote bazen die je tegenkomt zijn visueel indrukwekkend, maar ze hebben stuk voor stuk voorspelbare patronen en veel te grote HP-meters.
Atomic Heart is verder een soort matroesjka-pop wat betreft spelmechanieken. De game is zoals gezegd ambitieus en probeert van alles en nog wat. Het bevat bijvoorbeeld vrij uitgebreide puzzels waarin je hele kamers moet draaien. Atomic Heart heeft ook optionele levels met verrassend veel platforming. Het heeft zelfs een open wereld-achtig gebied waar je tussen de verhalende ondergrondse bunkers door ietwat vrij kunt verkennen.
Het probleem is dat al deze elementen halfbakken blijken te zijn. De puzzels zijn visueel complex, maar niet bepaald interessant om te doen. Platformen werkt sloom en houterig. Ten slotte zit het open gebied vol inspiratieloze omgevingen en vijanden die haast eindeloos terug tot leven komen. Het voelt aan alsof het alleen gemaakt is om de speeltijd uit te rekken. Het is al met al geen samenhangend geheel en het spel ontwikkelt daardoor uiteindelijk geen eigen identiteit.
Atomic Heart trok in eerste instantie mijn aandacht dankzij de stijlvolle (vooral ondergrondse) omgevingen die in trailers getoond werden. Eerlijk is eerlijk, de game bevat een aantal schitterende locaties en designs die tot de verbeelding spreken. Verder heb ik ook alleen maar complimenten voor de muzikale composities van Mick Gordon, die wederom een fantastische soundtrack heeft afgeleverd.
Conclusie
Atomic Heart mist bovenal cohesie. De game bevat een wirwar aan stijlen, ideeën en mechanieken en het resultaat is een borrelende heksenbrouwsel die niet om op te vreten is. Ik zou het als volgt samenvatten: Mick Gordon en de art directors verdienen een bosje bloemen. De gameplay designers een ambigu schouderklopje en de schrijvers een flinke schop onder de kont.
9.9
8.5
272 )
28-02-2023 22:26
7)
28-02-2023 22:29
Ik erger me er regelmatig kapot aan, maar de gamewereld en de Bioshock feel maken genoeg goed dat ik het toch elke keer met plezier weer oppak.
