Oude man op een nieuw feestje
Voor mij voelt een potje Mario Party altijd nostalgisch aan. Mario, Luigi, Peach of Toad de afgrond in beuken, van de baan schaatsen of beroven van muntjes doe ik al sinds het eerste deel op de Nintendo 64. Destijds kregen spelers nog blaren op hun handpalmen van het snel roteren van de stick bij bepaalde minigames. Tegenwoordig hoeven we ons daar gelukkig geen zorgen meer om te maken, maar het spel is nog net zo competitief als toen. Winnen voelt nog steeds fantastisch, vooral als je je vrienden lekker dwars kunt zitten op het laatste moment.
Wat dat betreft lijkt Jamboree gelukkig meer op Superstars dan op Super Mario Party. De speelborden zijn een mix van vijf nieuwe en twee bekende klassiekers uit oudere delen, en ook de minigames bieden een goede balans tussen oud en nieuw. Aan het begin van een potje kun je kiezen om tegen vrienden op de bank, de computer, of online tegenstanders te spelen. Je kunt met maximaal drie andere spelers aan de slag en kiezen uit maar liefst 22 speelbare personages. In tegenstelling tot Super Mario Party hebben deze personages geen voor- of nadelen meer, dus je kunt zonder zorgen je favoriet kiezen.
Mario Karty
Het verloop van het spel is simpel: na het gooien van de dobbelsteen loop je rond het bord op zoek naar muntjes. Deze vind je onderweg, maar je verdient ze vooral tijdens de leuke minigames die elke ronde plaatsvinden. Met deze muntjes kun je voorwerpen kopen om voordelen te behalen, maar nog belangrijker zijn de sterren. Degene met de meeste sterren aan het eind wint namelijk het spel. Wat spelregels betreft heeft Mario Party wel wat weg van Mario Kart. Zo kun je vallen voor elkaar neerleggen, vijanden vertragen en uiteraard sterren van elkaar stelen. Bovendien worden er aan het eind nog een paar willekeurige bonussterren uitgedeeld, bijvoorbeeld aan de speler die de meeste voorwerpen heeft gebruikt of het minste aantal vakjes heeft gelopen. Dit zorgt ervoor dat de uitslag vaak spannend blijft tot de laatste seconde.
Voor wie niet van deze onvoorspelbaarheid houdt, zijn er de zogenaamde expertregels. In deze expertpotjes speel je altijd twaalf rondes, met slechts één bonusster die aan het begin wordt bepaald. Daarnaast zijn er winkeltjes met beperkte voorraad en nog wat andere kleine aanpassingen. Dit alles maakt het spel wat strikter, waardoor het naar mijn mening een deel van de feestvreugde wegneemt. Voor de competitieve Mario Party-speler kan het echter een leuke optie zijn.
De selectie aan speelborden wist mij goed te bekoren. Je begint het spel op Mega-Wigglers Smikkelwoud: een leuk bord met een bos-thema, waar in het midden een grote Wiggler ligt te slapen. Een slimme speler kan gebruikmaken van de vakjes op zijn rug om een shortcut te nemen, maar wanneer een andere speler hem ontwaakt, verplaatst hij zich. Dit kan zowel voordelig als nadelig uitpakken. Op Goomba-baai is het belangrijk om de getijden van het water in de gaten te houden. Bij vloed kun je namelijk zomaar vast komen te zitten op een eiland waar de ster misschien helemaal niet is. Dit bord vraagt om een strategische speelstijl, waarbij je vaak op specifieke vakjes wilt landen om de getijden te keren. Minder enthousiast was ik over het Dobbelblokcircuit: een vrij saaie, grauw-ogende racebaan die me door de autootjes vooral deed terugdenken aan de zeer matige Mario Party-spellen op de Wii, waar je met z’n allen in een karretje over het speelbord bewoog.
Gelukkig hoeft die teleurstelling niet lang te duren, want de andere borden, zoals Bowser’s Vulkaanbasis en Regenboogplaza, zijn absoluut de moeite waard. Daarnaast doen de twee terugkerende speelborden, Westernland en Mario’s Regenboogkasteel, zeker niet onder voor de nieuwe. In Westernland word je achtervolgd door een trein die je van het bord kan beuken, maar die ook strategisch kan worden ingezet om je voorsprong te vergroten. In Mario’s Regenboogkasteel blijft de ster altijd op dezelfde plek, maar nadat je deze koopt, neemt Bowser de plek over om de volgende speler een nep-ster aan te smeren.
Goed gevulde feestjes
Naast de standaard Mario Party-modus heeft de game nog een aantal leuke zijmodi. Zo is er bijvoorbeeld een soort story mode waarbij je de verschillende borden rondspeelt en samen met Kamek het Partyplein opknapt. Maar ook voor multiplayer biedt Jamboree genoeg variatie. Denk aan Toad’s Voorwerpfabriek, Ritmisch Koken en de Paratroopa-vliegschool, waarbij je als een gek met je Joy-Con mag zwiepen en zwaaien. Daarnaast heb je nog de Koopathlon en Bommen op Bowser, waarin je het met maar liefst twintig spelers opneemt tegen elkaar of tegen Bowser. Dit kan met computergestuurde tegenstanders of online, maar persoonlijk vind ik Mario Party altijd het leukste met echte vrienden. Dus deze modi vond ik vooral leuk om even te proberen, maar lieten we hier in huis al snel links liggen.
Toen ik de game voor het eerst opstartte, schrok ik even. Er werd groot aangegeven dat een potje van tien rondes zo'n 90 minuten zou duren, wat veel trager zou zijn dan bij eerdere Mario Party-games. Gelukkig is dit een ruime schatting en duurden mijn potjes van tien rondes meestal iets meer dan een uur, wat een sessie met het maximale aantal rondes, dertig, ook een stuk schappelijker maakt. Wat de vaart soms wel een beetje vertraagt, zijn de Jamboree-partners. Dit zijn hulpjes die je voor drie rondes bij je houdt. Om een partner te bemachtigen, moet je een speciale minigame winnen. Met uitleg erbij kan dat al snel vijf minuten kosten. Dit haalt vaak een beetje het tempo uit het spel, maar de beloning is het waard. Jamboree-partners verdubbelen namelijk de muntjes die je verdient, het aantal voorwerpen en zelfs het aantal sterren dat je kunt kopen. Word je ingehaald, dan neemt de andere speler de partner van je over. Wat het extra spannend maakt, want die wil je echt niet kwijtraken.
Ook met de hoeveelheid minigames zit het wel snor. Het spel bevat er meer dan 110, wat het hoogste aantal ooit is in een Mario Party-game. Deze zijn bijna allemaal erg leuk en er zitten maar weinig bij die ik echt niet kon waarderen. Vijftien van deze minigames maken gebruik van de zwiep- en zwaaicontrols van de Joy-Con, die automatisch worden gefilterd als je met een Pro Controller speelt of online gaat. Je zou denken dat het even duurt voordat er herhaling in komt bij zo’n groot aanbod, maar in de praktijk werkt dat helaas anders. Tijdens een avond met vrienden speelden we drie potjes van tien rondes, en in elk potje kwam dezelfde minigame, Fotokopie, terug. Als creatieveling vond ik deze erg leuk, maar mijn kompanen bakten er weinig van waardoor ik deze steevast won, wat voor de nodige frustratie zorgde. Het zou fijner zijn als de minigames pas herhaald worden nadat je ze allemaal eens hebt gespeeld, zodat de sessies wat frisser blijven. Ondanks deze kleine ergernis weet ik zeker dat mijn vrienden en ik nog vele uren plezier gaan beleven aan Jamboree, zowel online als samen op de bank.
Conclusie
Als doorgewinterde Mario Party-speler kan ik alleen maar concluderen dat Jamboree de beste Mario Party is die je op de Switch kunt spelen. Dankzij de mix van klassieke en nieuwe borden en minigames biedt de game voor ieder wat wils. Daarnaast heeft ontwikkelaar Nintendo Cube duidelijk de feedback op de vorige delen ter harte genomen, waardoor Super Mario Party Jamboree een van die feestjes is geworden die je niet snel zult vergeten.
8.8
6.3
10
2926 )
15-10-2024 16:38
