Dragon Age: The Veilguard had lange tijd een andere titel. Jarenlang stond de game bekend als Dreadwolf en na het spelen van The Veilguard is de naamsverandering die eerder dit jaar werd aangekondigd goed te begrijpen. Mensen die Inquisition gespeeld hebben zullen tijdens hun Veilguard avontuur aardig wat bekende gezichten terugzien. Of nou ja, personages die dezelfde naam hebben maar een beduidend ander uiterlijk. Maar daarover later meer.
Bij de start van het verhaal is de Elf Solus, die de bijnaam Dread Wolf heeft, bezig met een ritueel waarbij hij de sluier tussen het demonenrijk en jouw wereld wil neerhalen. Gelukkig is jouw team nét op tijd om zijn plannen grotendeels te dwarsbomen. Maar helaas ontsnappen er ook twee Elvengoden tijdens het ritueel. Aan jou de ondankbare taak om orde op zaken te stellen en deze twee goden op te jagen en tegen te houden.
Zoals gezegd had The Veilguard dus oorspronkelijk de titel Dread Wolf, maar aangezien de focus tijdens het verhaal meer op jouw team van helden ligt dan op Solus, is de naamsverandering naar mijn mening niet meer dan logisch. En tijdens mijn bijna vijftig uren speeltijd met The Veilguard waren het vooral mijn teamleden die het spel leuk maakten.
Weinig denkvermogen vereist
De gameplay van The Veilguard draait natuurlijk om het voltooien van quests, het verbeteren van je uitrusting en de vele gevechten die je tijdens je avontuur hebt. Laten we bij het questen beginnen. The Veilguard geeft je tijdens de vele uren spelen vooral lichte fetchquests waarbij je voorwerpen moet verzamelen en hele basale puzzels die je oplost door bijvoorbeeld objecten te slopen of een object ergens in een gat te plaatsen. Enige vorm van denkwerk komt daarbij dus totaal niet kijken.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor je dialoogkeuzes tijdens de quests. Je kiest weliswaar uit een selectie van verschillende dialogen, maar ze worden vrijwel nooit één op één uitgesproken als de optie die je selecteert. In plaats daarvan komt het meer neer op je toon, die bijvoorbeeld serieus, grappig of strijdvaardig kan zijn. Of natuurlijk een flirterige toon wanneer het om je teamleden gaat en je graag een relatie met ze aan wil gaan. Maar het neemt niet weg dat ik persoonlijk liever concrete antwoorden kies die ook daadwerkelijk bij mijn gekozen rol passen. Door die keuze voelt The Veilguard een beetje ouderwets aan. Want waarom zijn er dialogen te kiezen die dan vervolgens toch niet zo worden uitgesproken? Dan kun je net zo goed de speler beperken tot een emotie in plaats van een specifieke dialoog.
Afwisseling kan beter
De gevechten zijn een combinatie van real-time aanvallen en tactische keuzes. Door een schouderknop in te drukken kun je een selectie maken uit het arsenaal van je teamleden en bepaalde aanvallen combineren voor extra schade. De verdediging van sterke vijanden slopen, het toepassen van magische aanvallen en veelvuldig gebruik van finishers houdt de gevechten gelukkig lange tijd leuk. Het zou de game wel ten goede zijn gekomen als er wat meer afwisseling zou zijn wat betreft je tegenstanders. Vaak zijn het toch een handjevol minions en één of twee sterkere vijanden die je moet verslaan voordat je naar een volgend stuk kunt reizen.
Dragon Age: Inquisition was in 2014 één van mijn favoriete games. Maar nu, bijna tien jaar later, is veel van het verhaal van die game toch een beetje weggezonken. The Veilguard doet ook heel weinig om je als nieuwe speler een opfriscursus te geven en dat is zowel een voordeel als een nadeel. Je wordt namelijk geregeld geconfronteerd met personages uit de eerdere Dragon Age games, maar nieuwkomers zullen de significantie van zulke optredens niet waarderen en oudgedienden zullen zich mogelijk storen aan hoe die personages er tegenwoordig uitzien. Dragon Age: The Veilguard heeft naar mijn mening namelijk weinig gemeen met de voorgaande games qua stijl.
De vorige games waren allemaal behoorlijk Dark Fantasy met sfeervolle locaties en behoorlijk duistere thema’s. En hoewel bepaalde thema’s zeker die kant op gaan in The Veilguard, vind ik dat de stijl van de game de plank een beetje misslaat. De personages zien er allemaal uit alsof ze uit een duistere Disney comic gewandeld zijn. Daardoor mist het naar mijn mening de spanning en het gevoel van dreiging van de eerdere games. Daarbij had ik ook veel meer het gevoel dat mijn keuzes een diepe impact op de wereld en het verhaal hadden. Die impact merkte ik persoonlijk pas tegen het einde van The Veilguard. Daardoor had ik zeker in de eerste tien uren het gevoel dat de game wat langzaam op gang kwam.
Veel vrijheid om je eigen personage vorm te geven
Ook niet onbelangrijk is de vrijheid die je hebt om een eigen build te maken. Ik koos bij de start van de game voor een Rogue, omdat ik er wel van houd om snel te bewegen en met twee zwaarden mijn tegenstanders te lijf te gaan. Tijdens de game stijg je geregeld in level, doordat je vijanden verslaat en quests voltooit. Dat geeft je een vrij constante stroom van skillpoints, die je gebruikt om verschillende nieuwe technieken vrij te spelen in je skilltree en sub-klassen te ontwikkelen die bij je speelstijl passen. Wat ik een fantastische keuze van Bioware vind, is de mogelijkheid om je skill points volledig gratis op elk willekeurig moment opnieuw toe te wijzen. Daardoor zit je, afgezien van je gekozen basisklasse, nooit vast aan je keuzes. En vind je bepaalde mogelijkheden niet leuk? Dan kun je ze simpelweg annuleren en een andere route proberen.
Waar ik over de stijl van de game wat betreft de verschillende karaktermodellen niet zo te spreken ben, zien de wereld en de locaties van The Veilguard er geregeld ontzettend mooi uit. De Photo Mode is natuurlijk een vrij veel voorkomende optie in hedendaagse games, maar hier is het absoluut de moeite waard om af en toe eens stil te staan en je omgeving vast te leggen.
Conclusie
Al met al speelt Dragon Age: The Veilguard als een wat verouderde game. De locaties die je bezoekt zien er kleurrijk en afwisselend uit en je verworven teamleden zijn allemaal het leren kennen waard. Het is jammer dat het verhaal wat langzaam op gang komt, maar de gevechten slepen je daar aanvankelijk wel doorheen. The Veilguard weet niet het niveau van Inquisition te halen, maar het zit er niet heel erg ver vanaf. In veel opzichten lijkt de game iets te veel gestroomlijnd. Tegelijk zorgt dit er ook voor dat nieuwkomers niet overweldigd worden met een berg aan informatie. Aan de andere kant kunnen oudgedienden bekende personages misschien niet meer herkennen door hun nieuwe karaktermodellen. Ondanks die minpuntjes heb ik veel plezier beleefd aan Dragon Age: The Veilguard. Hoewel mijn overmatige geflirt me soms meer in de problemen bracht dan de keuzes die ik maakte voor het hoofdverhaal. Maar goed, je moet trouw blijven aan je karakter natuurlijk.
8.8
5.7
6214 
2)
12-11-2024 15:25
