Er zijn twee soorten gamers: Dragon Ball-fans die al jaren op zoek zijn naar de perfecte Kamehameha in videogamevorm, en gamers die vroeger wel aan een beeldbuis vastgeplakt zaten maar nooit pixelige Destructo Discs en Spirit Bombs hebben uitgeprobeerd. Voor beide gamers kwam er begin vorig jaar een oplossing genaamd Dragon Ball Xenoverse; een game die niet langer hetzelfde verhaal blijft uitkauwen voor verveelde fans, en ook best toegankelijk is voor minder vechterige gamers dankzij meer RPG-elementen. Zelfs voor de geheel hypothetische derde variant gamer, welke nooit Dragon Ball Z gezien heeft en daarmee essentiële opvoeding mist, is deze game best een goede instapper.
Anachronisme wegpoetsen
In Dragon Ball Xenoverse 2 creëer je namelijk, net zoals in de eerste game, je eigen personage als lid van de Time Patrol. Duistere krachten proberen het verleden te veranderen door belangrijke gebeurtenissen te beïnvloeden. Personen zitten in de verkeerde tijdlijn, zijn sterker dan de bedoeling is, of doen simpelweg niet wat er in de welbekende geschiedenis staat. Jouw Saiyan met paarse stekels (bijvoorbeeld) moet door de tijd reizen om al deze historische eigenaardigheden weer goed te vechten.
Voor de nieuwelingen laat de verhaallijn aardig de hoogtepunten uit de anime zien. De doorgewinterde fan krijgt tegelijkertijd een toffe en frisse blik door de historisch incorrecte situaties, zoals Captain Ginyu die het lichaam van de verkeerde persoon heeft gestolen. Het is een best mooie manier om zowel de iconische momenten te laten zien als wat variatie te brengen. Jammer genoeg is het wel zo dat iemand die de eerste Xenoverse al heeft, best wat herhaling zal zien. De opzet van het verhaal verschilt namelijk vrij weinig. Daarnaast mist er wederom een co-opmodus voor het verhaal, wat toch wel een gemiste kans is om deze game interessanter te maken voor terugkerende spelers.
Driehonderd vliegende Nimbuswolkjes
Xenoverse is overigens geen normale vechtgame, maar een Arena Fighting Game gecombineerd met iets dat ook weleens ‘MMO Lite’ genoemd wordt. Dat wil zeggen: je vliegt en vecht in grote open omgevingen, en tussendoor beland je in een MMO-achtige hubwereld met sidequests, winkeltjes, bonusmodi en een hele hoop andere spelers. Die hubwereld kan je offline ervaren, dan kom je overal passieve avatars tegen van andere spelers. Spring je echter in een server, dan kan je communiceren met alle aliens met gekleurde pruikjes, groepjes vormen en samen met of tegen elkaar vechten. Toki Toki City was in het originele Dragon Ball Xenoverse een beetje een knullige hubwereld. In Xenoverse 2 is de nieuwe Conton City een stuk groter met een capaciteit van driehonderd(!) spelers. Hiermee is de vervolggame vele malen levendiger, en is tegelijkertijd een van de grootste minpunten van de eerste game mooi aangepakt.
It’s like you have (no) limits!
Ook is het vechtsysteem flink verbeterd. Eerlijk is eerlijk, je komt nog steeds een aardig eind door simpelweg een reeks makkelijke combo’s af te wisselen. Echter, dit keer is er een belangrijk nieuw systeem geïmplementeerd. Voorheen kon je namelijk eindeloos superaanvallen spammen of eindeloos ontwijken, maar nu heb je twee nieuwe metertjes voor je Ki en Stamina die dat limiteren. Dit forceert mooi een gebalanceerde vechtstijl. Behalve misschien als je tegen de AI speelt, dan wil een spammende mega-aap je nog wel eens door een muur heen laseren. Wel lijkt de algemene vechtstijl van de AI ietsjes verbeterd. Ik begon klaar te zitten met mijn rechterduim over een standaardaanval die altijd werkte, totdat ik een computervijand tegenkwam die daar niets van moest hebben. Hij ontweek het vrij vaak terwijl anderen er blind invlogen. Toch blijven je teammaten wel eens achter een steen hangen en is het vechtsysteem niet de meest diepgaande ooit. Het vechten mag af en toe ook best wat uitdagender zijn. Als een meer casual vechtgame vervult het echter prima zijn doel, en speelt het veel lekkerder weg dan de originele Xenoverse.
Gapende goudvissen
Na zoveel pogingen bij een Dragon Ball-game heeft men de graphics ondertussen wel onder de knie gekregen. De achtergronden zijn soms wat vaag, en een PS4 kan echt wel wat meer uitpersen dan wat je op het scherm ziet. Gelukkig draait alles echter met 60 FPS en zijn de graphics dik in orde waar het echt telt. Het is In dat typische stijltje, de iconische manier waarop iedereen beweegt in een gevecht, en in de cell-shaded look van de personages. Soms waan je je even in de wereld van Dragon Ball, wanneer je rondloopt in een stad gevuld met knotsgekke personages of gezichten van bekende personages er fantastisch uitzien. Toch wordt de illusie soms verpest, omdat alles mondjes bewegen als die van gapende goudvissen. De lipsync is klungelig, en niet eens vanwege de oorspronkelijk Japanse stemmen, maar omdat de mondanimaties gewoonweg simpel zijn uitgewerkt.
Over het algemeen valt er best wat aan te merken op het geluid, wat een beetje afdoet aan de mooie grafische presentatie. De ouderwetse geluidseffecten hebben nog een soort nostalgische waarde, maar de voice-acting en soundtrack mogen echt wel een niveautje omhoog. De geluidskwaliteit en acteerprestaties van de Engelse castleden zijn namelijk behoorlijk wisselvallig. Het ene personage klinkt hartstikke enthousiast, maar de ander alsof de opnames een beetje ongelegen kwamen. Het standaardmuziekje dat aanschiet wanneer je terugkomt in de hubwereld of bij de start van een cutscene gaat helaas ook aardig snel vervelen.
Xenoverse 1.5
Dragon Ball Xenoverse 2 is een beetje een vreemde vervolggame. Aan de ene kant brengt het sterke verbeteringen op het origineel met een beter uitgewerkt vechtsysteem en een grote, levendige hubwereld. Tegelijkertijd is er ook erg veel hetzelfde gebleven. Het mag dan een tijdreisgame én een vechtgame zijn waarbij een herhalende factor enigszins onvermijdelijk is, toch lijkt het alsof er meer content gerecycled wordt dan nodig is. Dat geldt voor simpele dingen zoals robots en winkeltjes in de hubwereld, maar ook voor de hele opzet van het verhaal die niet zo bijster veel vernieuwends doet. Terugkerende spelers zullen dan ook best veel leuke momenten uit Xenoverse 1 herhaald zien worden, waardoor het misschien meer een Xenoverse 1.5 gevoel geeft dan een volledig nieuw vervolg. Dit had misschien bijgeschaafd kunnen worden door bijvoorbeeld een uitgebreide co-op modus voor het hoofdverhaal.
Juist omdat Xenoverse 2 aanvoelt als een verbeterde versie van het origineel, is het jammer dat er net dat beetje polijstwerk mist om de game echt geweldig te maken. Zo is de optie om rond te vliegen toegevoegd aan de hubwereld, maar voordat je het vrijspeelt moet je omslachtig rondreizen via robots die niet op de kaart staan. Ook zijn er onnodige laadschermpjes voor menu’s, wat echt niet meer van deze tijd is. Het zijn allemaal kleine details die samen het idee geven dat de ontwikkelaar met een paar maandjes meer alles helemaal af had kunnen maken. Voorlopig is enkel aangekondigd dat er in de maanden na de release nog een heleboel gratis content aankomt.
Ondanks alle minpuntjes is het totaalpakket prima te noemen. De grootste kritiekpunten op de originele Xenoverse zijn slim opgelost, en er is een hele waslijst aan kleine verbeteringen zoals meer mogelijkheden voor offline op de bank spelen, grotere zijmissies met groepen en veel meer opties voor het maken van een personage. Door alle verbeteringen werkt het gekke mixconcept van een MMO-achtige Arena Fighter nu erg goed en speelt het best lekker weg. Kijk je dan ook nog naar alle variatie, fanservice en toegankelijkheid, dan is Xenoverse 2 toch wel een van de betere Dragon Ball-games van de laatste tijd. Toch moeten we wachten op die extra content of een extra gepolijste Xenoverse 3 voordat we een echte koning onder de Dragon Ball-games kunnen verklaren, voor zowel de newbiegamer als de doorgewinterde fan die alles al gezien heeft.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling
Oordeel Dragon Ball Xenoverse 2 (PS4)
- Graphics
85 - Gameplay 80
- Originality
65 - Sound 70
- Replay 85
- Eindcijfer 77
10
3351 
3)
03-11-2016 21:25