Holy Story Mode Batman!
De grote vraag is natuurlijk, kan Injustice 2 tippen aan de verhaalmodus van Gods Among Us? Eerlijk is eerlijk, het creatieve randje is er wel vanaf. Omdat het een direct vervolg is, heb je niet meer dat toffe ‘What if’-scenario met botsende dimensies. Maar gelukkig maakt Injustice 2 het op andere vlakken helemaal goed. Het is namelijk best wel tof om te zien wat de consequenties zijn van Gods Among Us, waar bijvoorbeeld Harley Quinn terechtgekomen is en de principekwesties tussen Batman en Superman de hele game nog meespeelt. Het verhaal is dan ook ietwat lastig te volgen als je nu pas instapt. Het wordt wel aardig samengevat hier en daar, maar het is natuurlijk leuker als je Injustice 1 nog eventjes (her)speelt.
Naast dat reuniegevoel, is Injustice 2 ook op zichzelf een soort blockbusterfilm vermomd als spel. Het start namelijk episch met een confrontatie tussen Supergirl en Brainiac, twee grote namen die in de vorige game afwezig waren. Naast hen worden er nog een hele hoop nieuwe namen geïntroduceerd, van bekenden zoals Scarecrow en Poison Ivy, tot meer obscure personages zoals Gorilla Grodd (telepathische aap), Blue Beetle (soort combo tussen Spider-man en Iron Man) en Atrocitus (Red Lantern met een bloedkotsende vliegende kat). Zij worden allemaal in een grootschalig gevecht gegooid tussen Brainiac en de Justice League, in een verhaal zo volgestouwd met actie, cutscenes, woordgrappen en personages dat het een soort extra lange blockbusterfilm lijkt, die stiekem beter is dan sommige ‘echte’ DC-films.
Glinsterende oogballen
De cutscenes in het bijzonder zijn echt steengoed dankzij indrukwekkende graphics, strakke choreografie, vlotte discussies, sterk stemwerk en toffe overgangen. Zelf heb ik stiekem een hekel aan die zwarte balkjes die het een ‘filmgevoel’ moeten geven, maar de manier waarop ze langzaamaan wegschuiven zodra er een gevecht begint, is hier om de een of andere reden supertof. Maar de grote klapper is toch echt de kwaliteit van de gezichtsanimaties, die zijn echt om af te likken. Niet echt met Bane, of Scarecrow, maar zodra Superman pissig wordt of Batman brommig is, zijn de animaties behoorlijk levensecht. Je merkt aan kronkeltjes naast iemands neus of de glinstering in iemands ogen dat er wel iets zoals performance capture gebruikt moet zijn. Harley Quinn in het bijzonder valt op met haar enthousiaste gezichtsuitdrukkingen en is echt een plezier om naar te kijken, ook vanwege haar lekker overdreven stem.
Opbokken met die QTE’s
De verhaalmodus is, in tegenstelling tot menig vechtgame, zeer de moeite waard. Misschien is het niet even origineel als de eerste, maar wel is het prachtig geanimeerd, episch, gevarieërd en langer. Je bent een behoorlijk lange middag bezig met de verhaalmodus, zo’n drie tot zes uur afhankelijk van je skills, de moeilijkheidsgraad en wel/niet skippen van cutscenes. Een welkome verandering is overigens het weglaten van de quicktime-events in cutscenes. Die waren eigenlijk vrij irritant, of werkten niet fantastisch op de touchpad van een Dualshock 4. In Injustice 2 is het interactieve element een simpele keuze die je af en toe maakt. Soms zijn er twee helden in een cutscene en mag je kiezen met welke je wilt vechten. Zo staan Green Arrow en Black Canary op een gegeven moment klaar om te knokken met twee slechterikken, en mag je kiezen wie er met wie knokt. Als je faalt krijg je de keus opnieuw en kan je het met de ander proberen, wat soms erg blijkt te helpen.
Verhaal uit, wat nu?
Als je nu Gods Among Us aan het spelen was, dan mocht je na de verhaalmodus losgaan met een zooi losse missies met ‘modifiers’, allemaal kleine aanpassingen die een gevecht uitdagender maken. Injustice 2 kent The Multiverse, wat in de kern erg vergelijkbaar is. Je krijgt willekeurige missies te spelen waarbij je een reeks vijanden in elkaar moet beuken. Klinkt allemaal niet zo bijzonder, echter krijg je voortdurend loot (in andere gamemodi ook). Die loot verandert alles en maakt The Multiverse een gamemodus die plots de moeite waard wordt om al je tijd in te stoppen.
Vechtgame + Loot = Win
Van ieder personage kan je het kostuum namelijk naar hartelust aanpassen met die loot. Niks geen kant een klare skins die je vrijspeelt, maar allemaal schoenen, riemjes, helmpjes, kleurtjes et cetera. Net zoals in Overwatch krijg je allemaal lootboxes, die willekeurige items vrijspelen. En ja, deze kan je kopen, maar dan alleen de cosmetische items. Vrijwel alle items hebben namelijk ook invloed op de stats van je personage, en deze moet je toch echt zelf gaan verdienen, waarbij de beste ook echt wat moeite kosten. Nu kan je wat kanttekeningen plaatsen bij die lootboxes, de frustratie van het wachten op willekeurige items en vele virtuele valuta, wat een beetje nodeloos gecompliceerd is. Uiteindelijk blijkt het lootsysteem echter een topidee en past het prima bij een vechtgame.
Het zorgt er namelijk voor dat de Multiverse Mode meer is dan alleen maar een lange rij willekeurige gevechten met maffe modifiers. Als je fan bent van Blue Beetle en daarmee veel gaat spelen, dan zal zijn level omhoog gaan, kan je zijn armor helemaal aanpassen en krijg je na verloop van tijd echt een gevoel van progressie. Het voelt meer alsof je met ‘jouw’ Blue Beetle aan het spelen bent. Bekijk je de Story Mode en de Multiverse Mode samen, dan heeft Injustice 2 echt een behoorlijk uitgebreide singleplayer-ervaring waar je makkelijk vele tientallen uren in kwijtraakt. Dat terwijl menig vechtgame het enkel als zoethoudertje of verplicht nummertje kent.
Toegankelijke vechter met flinke variatie
Qua vechtgameplay zelf doet de game overigens niet bijster veel anders dan Gods Among Us. Het is nog steeds een vrij toegankelijke en Mortal Kombat-achtige knokgame, en de meeste personages zijn niet al te veel veranderd. Batman speelt bijvoorbeeld vrijwel hetzelfde, terwijl de bijzondere moves van The Flash er weer totaal anders (en veel toffer) uitzien. Voor beginnende spelers is het soms wat wennen, je kan bijvoorbeeld mensen uit een arena slaan, objecten in de arena gebruiken en supermoves gebruiken via een speciale meter. Dan heb je ook nog iets wat ‘meter burn’ heet dat diezelfde meter gebruikt voor meer technische trucjes, een maf bloksysteem, ‘clashes’ waarbij je allebei delen van die supermeter vergokt en nog een heleboel andere vormen van diepgang.
Stiekem kan de game wel een betere tutorial gebruiken en is het voor noobies niet helemaal plug & play. Toch is het wel een aardig gebalanceerde vechtgame, het went best snel, heeft behoorlijk veel variatie in de personages en hier en daar strategische diepgang. Het heeft denk ik een prima balans voor een game die interessant moet zijn voor zowel vechtgamefans, als stripboekfans die overwegen eens een vechtgame aan te schaffen. Voor beiden is er hier wel iets te vinden.
Op vrijwel elk vlak verbeterd
Zelf ben ik aardig fan van zowel DC als vechtgames, maar in beide niet superfanatiek. Voor de doelgroep die beide interessant vindt is een game als Injustice 2 vrijwel de perfecte game, een nerdy vechtgame met gevarieerd knokwerk, fan-service en een epische singleplayer. Voeg je daar dan nog de idioot mooie graphics aan toe, een leuke online modus zoals King of the Hill (waar je ook mag meekijken en gokken op de winnaar) en dat lootsysteem dat verbazend goed werkt, dan is Injustice 2 zo’n zeldzame vervolggame die bijna alleen maar verbeterpunten heeft. Ga je zoeken naar minpuntjes dan is het wel jammer dat er bijna een dozijn personages missen uit deel één, maar er zijn er nog meer bijgekomen. Er zitten er 28 in de basisgame (en dan hebben we het nog niet over klonen zoals de Mr. Freeze-skin voor Captain Cold) en er zullen er een stuk of 9 zijn in DLC-vorm.
Het allerbelangrijkste is dat ik, terwijl ik dit schrijf, direct weer zin krijg om verder te spelen en te kijken wat er vrij te spelen valt voor mijn personages. Meestal raak ik maar tijdelijk geïnteresseerd in een vechtgame, haak ik gauw af en verdwijnt de game de kast in (gamefeestjes daargelaten). Injustice 2 daarentegen, blijkt best lang de aandacht vast te houden, ook als eenzame gamenerd dankzij die vette singleplayer. Ben je dus ofwel DC-liefhebber ofwel vechtgamefan, dan mag Injustice 2 zeker op je verlanglijstje gezet worden.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Injustice 2 (PS4)
- Graphics
90 - Gameplay 90
- Originality 90
- Sound 90
- Replay 90
- Eindcijfer 90
65 )
04-06-2017 18:37
3)
04-06-2017 19:08
