Het uitbrengen van oude games op een nieuw systeem en er de hoofdprijs voor vragen, blijft een controversiële praktijk. In dit geval is de keuze om Kirby’s Return to Dreamland opnieuw uit te geven echter prima te rechtvaardigen. Ten eerste kwam het originele spel pas aan het einde van het leven van de Wii uit (2011), waardoor veel mensen het destijds wellicht gemist zullen hebben. Ten tweede is Deluxe niet zomaar een heruitgave zonder enige nieuwe content.
In de basis is Deluxe een vrij simpele platformer uit vervlogen tijden. Als je in de jaren negentig een Kirby hebt aangeraakt, weet je grotendeels waar je met deze nieuwste telg aan toe bent. Dat wil zeggen dat je met de bekende roze ballon door verschillende kleurrijke werelden rent, terwijl je allerlei wezentjes op probeert te zuigen. De meeste van deze wezens kunnen worden geabsorbeerd door Kirby wanneer ze doorgeslikt worden, waarna Kirby transformeert in bijvoorbeeld een zwaardvechter of een tovenaar. Kenmerkend voor Kirby-games is dat de protagonist vrijwel eeuwig kan zweven en zelfs omhoogvliegen. Hierdoor voelt het spel ietwat zweverig om te spelen en is er weinig uitdaging te vinden in het platformen zelf.
Daar staat tegenover dat eigenlijk alle transformaties van Kirby erg leuk zijn om mee te spelen; sommige hiervan hebben zelfs verrassend diepgaande move sets. Het is niet ongebruikelijk om toegang te hebben tot meer dan vijf aanvallen per transformatie. De Fighter-transformatie beschikt zelfs over een heuse Hadouken-aanval uit Street Fighter die je met de bekende kwartcirkel-beweging tevoorschijn kan toveren. Het zorgt voor de nodige afwisseling in gevechten, mocht je daarnaar op zoek zijn. Die motivatie moet echter wel uit jezelf komen, want het spel vraagt je in de normale modus nooit om creatief te werk te gaan. Met herhaaldelijk op B rammen om aan te vallen kom je er gedurende het gros van het spel ook wel uit. Uitdagingen kunnen wel gevonden worden, maar dan moet de speler zich naar de optionele Challenges begeven of het spel eerst een keer uitspelen zodat toegang wordt verschaft tot de Extra Mode. In een Challenge staat telkens een bepaalde transformatie centraal en deze moet hierin optimaal benut worden om een gouden medaille te behalen. Het toffe is dat je na een dergelijke Challenge wat tips krijgt om beter om te gaan met een specifieke transformatie, waardoor je deze beter gaat begrijpen. Soms kan het je speelstijl flink beïnvloeden. De Extra Mode kan wel behoorlijk pittig zijn, vooral omdat Kirby dan na een paar tikken al flauwvalt. Het zou leuk zijn als deze uitdagende modus al meteen beschikbaar zou zijn in deze heruitgave, want nu is het spel de eerste keer wel érg simpel.
Het meest teleurstellende aspect van Kirby’s Return to Dreamland – Deluxe is echter het level design. Een groot deel van de aantrekkingskracht van Nintendo’s platformers schuilt in de waanzinnig creatieve en inventieve levels die steeds maar nieuwe concepten blijven introduceren. Daar is hier geen sprake van. De eerste wereld voelt hetzelfde om te spelen als de laatste wereld, alleen de decors zullen anders zijn. Het helpt ook niet dat die decors zelf ook bepaald geen originaliteitsprijs verdienen. Een gras-, onderwater-, ijs- en woestijnwereld in één game?! Ongehoord!
Tijdens het spelen bekroop me soms het gevoel dat ik – je doorsnee verbitterde, oude man – niet de ideale doelgroep van deze game ben. Voor de jongere gamers is het namelijk enorm fijn dat het spel zo laagdrempelig is. Zelden zal het spel je frustreren, tenzij je die frustratie actief op gaat zoeken. Dat mag ook wel eens. Bovendien is zowat het gehele spel met vier spelers tegelijkertijd te spelen. Ik kan me zo voorstellen dat dit een ideaal spel is om als ouder met je kindjes door te spelen. Ook de toevoeging van Merry Magoland aan Deluxe versterkt het gevoel dat Nintendo hier een gezelschapsspel heeft afgeleverd. In deze wereld, die te allen tijde toegankelijk is en losstaat van het hoofdspel, kunnen allerlei mini-games (alhoewel Deluxe ze liever ‘subgames’ noemt) gespeeld worden met max. vier spelers. Deze zijn vergelijkbaar met Mario Party-spelletjes en kunnen goed zijn voor een avondje vermaak, maar in mijn eentje had ik hier maar weinig te zoeken.
Visueel is het spel natuurlijk een beetje opgepoetst ten opzichte van 2011. De resolutie is merkbaar hoger dan de oorspronkelijke uitgave, maar belangrijker is dat het spel erg soepel speelt. De frame rate week nooit merkbaar af van 60fps, wat op de Switch absoluut geen vanzelfsprekendheid is. De grootste visuele verandering is echter niet technisch maar artistiek. De meeste figuren hebben een dikke zwarte omlijning gekregen, wat tot een geslaagd stripboekuiterlijk heeft geleid. De weergave van de omgevingen is echter ietwat flets en de soundtrack is uiterst onopvallend.
Wat voegt Deluxe toe aan het ongeveer zes uur durende spel dat in 2011 uitkwam? Naast Merry Magoland zijn de grote toevoegingen een epiloog waarin het personage Magolor centraal staat en twee nieuwe transformaties. Deze twee nieuwe transformaties zijn Sand en Mecha. Beide beschikken over een relatief grote hoeveelheid aanvallen en bewegingsmogelijkheden en behoren daarmee tot de leukere transformaties van het spel. Mecha werd al snel mijn favoriet, al is het zo krachtig dat het spel nog iets makkelijker werd dan het al was. De meest noemenswaardige nieuwigheid is wat mij betreft de Magolor-epiloog. Deze epiloog is, vanzelfsprekend, beschikbaar wanneer het normale spel uit is gespeeld. Hierin speel je de verzwakte tovenaar Magolor terwijl je hem weer op kracht probeert te brengen. In de epiloog zit een RPG-achtig progressiesysteem, waardoor Magolor steeds nieuwe vaardigheden vrij kan spelen en versterken voor Magic Points te besteden. Deze Magic Points worden verdiend door zo goed mogelijk een level uit te spelen; het behalen van een hoge combo in gevechten wordt bijvoorbeeld beloond met steeds meer punten. Het geeft een tastbaar doel om daadwerkelijk je best te doen in gevechten, iets wat in het normale spel niet nodig is (ik vermeed gevechten richting het einde van het spel eerder). Magolor beschikt uiteindelijk over een heus arsenaal van vaardigheden en ik vond hem daarmee leuker en uitdagender om te besturen dan Kirby. Let er wel op dat deze epiloog na ongeveer twee uurtjes voorbij is.
Conclusie
Kirby’s Return to Dreamland – Deluxe is een welkome kans om een haast vergeten Kirby-game alsnog te kunnen spelen. Het behoort echter niet tot de absolute top van wat Nintendo te bieden heeft. Het is een simpele, frictieloze ervaring die goed is voor simpel vermaak. Wel is het spel uitermate geschikt om met meerdere (jonge) gamers tegelijk te spelen. Deluxe ziet er vrolijk en verzorgd uit, terwijl het ook nog eens prima wegspeelt. Door het simpele level design gaat de game helaas vrij snel repetitief aanvoelen en is geen enkel moment echt memorabel te noemen. Kirby’s Return to Dreamland - Deluxe is als een toetje bestaande uit enkel vanillevla, een hamburger van een niet nader te noemen fastfoodketen of een broodje kroket; zo nu en dan best prima om voor te schotelen, maar zeker geen (culinair) hoogtepunt om uitzinnig van te worden.
7.7
6.5
2685 
5)
08-03-2023 20:58
