It’s Mahvel, baby
Goed, laat ik meteen eerlijk zijn. Voor mij bestaat deze collectie in feite uit twee delen: Marvel vs. Capcom 2 en niet-Marvel vs. Capcom 2. De reden hiervoor is dat die game nog altijd wordt beschouwd als het beste deel in de franchise. Het grote probleem was dat het spel simpelweg niet beschikbaar was op moderne hardware en er dus ook geen officiële manier was om het online te spelen. Dat het nu voor een breed publiek makkelijk toegankelijk is, is voor velen in de fighting game community (FGC) een waar geschenk.
Afijn, er zitten dus ook zes andere games in deze collectie met een uitputtende naam. Te weten *neemt diep adem*: The Punisher (1993), X-Men: Children of the Atom (1994), Marvel Super Heroes (1995), X-Men vs. Street Fighter (1996), Marvel Super Heroes vs. Street Fighter (1997) en Marvel vs. Capcom: Clash of Super Heroes (1998). Het zijn allemaal variaties op het 2D Fighter-genre, behalve The Punisher. Dit is een beetje de vreemde eend in de bijt, aangezien het een simpele beat ‘em up betreft. Terwijl de doelgroep van deze collectie toch echt liefhebbers van 2D Fighters is.
De oudere games in de verzameling blijven vrij dicht bij de Street Fighter-formule, maar in latere spellen heeft de speler controle over een duo of zelfs een team van drie. Het zijn met name die latere games die nog altijd iets unieks te bieden hebben. Het gaat namelijk niet om zo lang mogelijke combo’s aan elkaar rijgen, maar handig gebruik van assists. Hoe spelen mijn personages op elkaar in? Wanneer moet ik een personage eruit halen om te laten herstellen? Dit is een boeiende dynamiek die in moderne fighters – uitzonderingen als Dragon Ball FighterZ daargelaten – nog maar weinig terugkomt.
Wel is het ontzettend lastig om deze games onder de knie te krijgen. Het helpt natuurlijk niet dat ik zes spellen door elkaar gespeeld heb. Ze hebben allemaal net een iets ander tempo en hun eigen timing, die vaak strikter is dan in moderne fighters. Nee, het wordt nieuwelingen niet makkelijk gemaakt. Dat komt deels doordat het hier behoorlijke authentieke emulaties van arcadeversies betreft. Hier heeft Capcom een simpele online modus bestaande uit Casual en Ranked Matches aan toegevoegd, alsmede een Training Mode. Verwacht van deze Training Mode niet dat je geleerd wordt hoe het spel te spelen; het is gewoon een oefenruimte waarin je vrij kan stoeien met je favoriete personages. Net als vroeger is het dus verdomd lastig om beter te worden. Het is een kwestie van doen en nog meer doen. Dit is dan ook geen ideale collectie voor mensen die nieuw zijn in het genre. Ook de speler die het liefste fighters in zijn eentje speelt is hier niet aan het beste adres. Naast een rechttoe rechtaan Arcade Mode is hier niets voor de eenzame straatvechter te beleven.
De grote bestaansreden van Marvel vs. Capcom Fighting Collection is de mogelijkheid om al deze games online te kunnen spelen. Dat werkt gelukkig overwegend goed. Vanuit het hoofdmenu kan Online Play aangezet worden, waarbij je per game kan selecteren of je ervoor naar tegenstanders wil zoeken. Met andere woorden, je kan aangeven dat je het prima vindt om voor eender welke game een potje te vinden. Ondertussen kan je dan doen wat je wil; hetzij zweten in de Training Mode of rondgluren in het Museum. Wanneer een potje gevonden is, word je automatisch naar de Online Mode gestuurd. Enorm handig en het voorkomt verveling tijdens het wachten. Dat is maar goed ook, want momenteel kan het best even duren voor een tegenstander gevonden is. Wanneer die tegenstander gevonden is, blijkt bovendien negen van de tien keer dat deze (uiteraard) Marvel vs. Capcom 2 wil spelen. Dat is jammer voor degenen die ook de andere games een kans willen geven. Daarnaast kan het zomaar dat je na lang wachten wordt gekoppeld aan een tegenstander die gerust vijf divisies boven jouw niveau speelt. Zijn de spelersaantallen op de PlayStation 4 momenteel te laag of gaat er iets mis met de matchmaking? Het is voor nu onduidelijk, maar hopelijk komt er snel verandering in.
Zit je eenmaal in een pot, dan is de ervaring grotendeels vlekkeloos. Er wordt gebruik gemaakt van een uitstekende netcode met rollback. Dat alleen al maakt deze verzameling superieur aan Marvel vs. Capcom 3 en Infinite, die het met verouderde (en laggy) technologie moeten doen. Dit voelt voor een casual scrub zoals mij aan alsof je offline speelt, in ieder geval bij een groen gewaardeerde verbinding. Mocht er dan toch iets van input delay voelbaar zijn kun je tussen potjes in handmatig per frame de input delay aanpassen. Wat een luxe!
Verrassend is hoe mooi deze spellen er nog uit zien. Terwijl 3D graphics uit dezelfde tijd net zo lekker oud geworden zijn als een lekkend blikje bier, zijn de sprite-modellen van Capcom gracieus gerijpt als een knap vat whisky. Capcom heeft een overvloed aan aanpassingsopties voorzien, zoals vele filteropties, afbeeldingen aan de zijkanten van het scherm en ook de aspectratio kan worden gewijzigd.
I Wanna Take You for a Ride
Door naar de échte reden van aanschaf: Marvel vs. Capcom 2. De culminatie van Capcoms vechtwerk in de jaren 90. Zoals gezegd is dit nog steeds het meest geliefde deel in de franchise. En met goed recht. Prachtige 2D-modellen die dicht bij de comics blijven, animaties die absoluut niet misstaan in 2024. Daarnaast is het met 56 speelbare personages een absurd drukbevolkte game. Oké, deze personages hebben individueel niet de complexiteit en diepgang van bijvoorbeeld een Street Fighter 6 of Guilty Gear Strive. Maar je bestuurt een team van drie, waarbij voor elk personage uit een van drie assists moet worden gekozen. Al met al zijn de mogelijkheden bijna eindeloos.
De representatie van het oude Marvel vs. Capcom 2 is in alles authentiek. Zo ook in de scheve balans tussen personages. Als je wil winnen kies je sowieso voor Magneto, voeg daar Storm en Sentinel aan toe en je hebt een haast onoverwinnelijk team. Een schande voor een eerlijke competitieve ervaring, maar het is deel van de nostalgische charme. Het is in de FGC een ongeschreven regel dat je niet uitsluitend dit soort kapotte teams samenstelt. Daar doe je het aanbod ook écht tekort mee. Laat je bijvoorbeeld verassen door een catalogus aan B-personages van Capcom. Wie zijn in hemelsnaam Hayato Kanzaki en Captain Commando? Geen idee, maar ik nodig ze wel vaak uit. Fan geworden van kleurrijke mutanten na X-Men ’97? Kies gerust voor de beste X-Man, Gambit is gewoon van de partij. Voeg daaraan zijn liefje Rogue en die sukkel van een Cyclops toe en je hebt een thematisch uiterst verantwoorde samenstelling. In dit opzicht is de collectie goed voor talloze uren plezier.
Conclusie
Uiteindelijk is deze recensie een sterk staaltje voor eigen parochie preken. Als een van de titels uit de verzameling je ook maar iets zegt, heb je Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics direct na de aankondiging al aangeschaft. Al is het maar omdat het bestaan hiervan in 2024 zo onwaarschijnlijk is. En je weet tenslotte nooit wanneer deze spellen weer zullen verzinken in een volgende licensing hell. Voor nieuwkomers is de ervaring aanzienlijk minder betoverend. Alle games worden op authentieke wijze gepresenteerd, wat betekent dat er voor de solospeler weinig te doen is. De instapdrempel is ook niet mals; het is zwemmen of verzuipen. Veteranen zouden niet anders willen, groentjes zullen de eerste vijftig potjes waarschijnlijk betraand het slagveld verlaten. Helaas is het met een uitstekende netcode ook nog eens lastig om de schuld af te schuiven op lag. It’s Mahvel, baby.
8.8
10
5712 
20)
18-09-2024 11:40
