Intergalactisch incident
Zoals we gewend zijn van Star Ocean, bevat ook SO5 de nodige sciencefiction-elementen. Het begint onschuldig genoeg in het middeleeuws aandoende dorpje Sthal op de planeet Faykreed. Daar sla je als Fidel, hoofd van de dorpsveiligheidsdiensten, een aanval van bandietachtig gespuis af. Toevallig is Fidel’s vader een hoge piet in het leger, dus ga je samen met jeugdvriendinnetje Miki op pad om hem om hulp te vragen tegen een volgende aanval. Wanneer er onderweg een ruimteschip crasht waar een klein meisje met vreemde krachten uitkomt, wordt er een intergalactisch conflict ontketend waar je middenin komt te zitten.
Bekende locaties
Zo krijgt een technologisch onontwikkelde wereld opeens te maken met een intergalactische federatie en bijbehorende technologie. Fidel is als nuchtere jongeman niet zo snel onder de indruk en neemt alles voor lief. Hij wil alleen maar het kleine meisje beschermen. Dat doet wat afbreuk aan het hele verhaal, wat doorgaans sowieso al voelt als een excuus om je van de ene locatie naar de ander te krijgen. Die variëren van de bekende grotten, stranden, woestijn en ijsgebieden tot wat meer futuristische locaties.
Hoewel de graphics niet tot de meest geavanceerde hoogstandjes op de PlayStation 4 behoren, kon ik toch wel genieten van de uitzichten die SO5 op je TV slingert. Vooral de helderheid en scherpte van het beeld konden mijn goedkeuring wegdragen. Gelukkig maar, want de meeste gebieden zul je vaak doorkruizen tijdens je avonturen op Faykreed. Met name wanneer je de enorme hoeveelheid sidequests wil afhandelen.
SO5 biedt de nodige fraaie vergezichten.
Vaart erin
Ondanks het nodige backtracken, weet SO5 de vaart erin te houden. Sowieso wanneer je alleen de verhaallijn volgt, waar je in een uurtje of twintig doorheen kan zijn. Maar vooral ook door de gevechten die heerlijk snel aan je voorbijtrekken. Het is dan ook duidelijk dat dit het belangrijkste element is van je SO5 ervaring, waar alles omheen gebouwd is.
Vijanden kun je van tevoren zien lopen/zweven/rollen door het landschap, waarin ook de gevechten plaatsvinden. De overgang is daarom compleet naadloos, zodat je meteen kan beginnen met hakken. Soms met wel zes of meer bondgenoten die allemaal door kunstmatige intelligentie bestuurd worden. Op zich doen ze precies wat ze moeten doen, maar hoe verder je in de game komt, hoe minder overzicht je hebt. Constante lichtflitsen van special moves, gegil van je teammaatjes en cijfers die de schade aangeven, ontnemen je het zicht op het strijdtoneel. Bovendien wil de camera constant te laag hangen, zodat je meer gras dan actie ziet.
Tijdens gevechten kan het knap druk worden.
Fidel de stoomwals
Hierin zit dan ook meteen het grootste nadeel van SO5. Hoewel je je bondgenoten bepaalde rollen mee kan geven die losjes bepalen hoe ze zich gedragen tijdens gevechten, blijft het één grote rotzooi van aanvallen. Dit terwijl het vechtsysteem juist is gebaseerd op een ‘rock-paper-scissors’ principe, waarbij een bepaalde actie een bepaalde vijandelijke aanval teniet kan doen. Hoe verder je in de game komt, hoe minder relevant dit wordt en hoe minder tactiek erbij komt kijken. Gelukkig maar, want door al het visuele geweld kun je toch maar moeilijk zien wat de vijand gaat doen.
Daar komt nog bij dat ik geen moment verlegen zat om cash. Ik kon altijd de nieuwste wapens en uitrusting kopen. Pas na één keer uitspelen worden er hogere moeilijkheidsgraden vrijgespeeld, dus ook daar kun je je tanden niet op stukbijten. Als je bovendien een beetje aan sidequests doet, ben je al snel te sterk en stoomwals je zo door het verhaal heen.
Charme
Misschien geloof je het niet, maar ondanks alle tekortkomingen heeft SO5 een bepaalde charme die mij het nodige plezier gaf tijdens het spelen. De prachtige muziek neemt je helemaal mee in de gamewereld en hoe simplistisch de gevechten uiteindelijk ook worden (rondje of kruisje ingedrukt houden en herhalen), ze blijven wel leuk. Net als alle systemen eromheen die toch nog wat diepgang geven.
Tijdens cutscenes kun je vrij rondlopen en gekke bewegingen maken. De schaars geklede Fiore wil ook nog wel eens afleiden …
Zo leer je nieuwe gevechtstechnieken door middel van boeken, verzamel je allerlei voorwerpen om items mee te maken, kun je een stuk of twintig speciale vaardigheden vrijspelen die meer interactie met de wereld mogelijk maken, en blijft het grappig om tijdens cutscenes de camera te bewegen. Dat is ook weer zoiets wat SO5 anders doet: bij 99% van de cutscenes kun je zelf de camera blijven bewegen en rondlopen. Het is even wennen, maar uiteindelijk kon ik dat juist wel waarderen. Al deze toevoegingen maken de wereld van SO5 namelijk interessanter dan je in eerste instantie verwacht.
Terug naar de gloriedagen?
SO5 heeft alle belangrijke kenmerken van een Star Ocean game in zich, gestroomlijnd voor de nieuwe generatie. In dit geval is dat zo slecht nog niet, want het past goed bij de game. Het leidt vooral af van het toch wat dunne verhaal en het beperkte aantal locaties. Toch had er meer uit de interessante setting gehaald kunnen worden en had ik graag wat meer controle en overzicht gehad tijdens de gevechten. Zoals het er nu voorstaat is SO5 meer een lekker tussendoortje, dan een volwaardige RPG waar je je tanden in kunt zetten. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat een tussendoortje niet lekker kan zijn!
Deze review is geschreven door Chris van Breda.
Oordeel Star Ocean V: Integrity and Faithlessness (PS4)
- Graphics 80
- Gameplay 65
- Originality 70
- Sound 90
- Replay 65
- Eindcijfer 70