Advance Wars 1 + 2: Re-Boot Camp zou eigenlijk al vorig jaar uitkomen, maar de game werd op het laatste moment door Nintendo uitgesteld vanwege de oorlog in Oekraïne. Ergens was dat logisch, want een van de personages (Olaf van Blue Moon) heeft wat Russische trekjes. Aan de andere kant ook niet, want Advance Wars is alles behalve een serieus oorlogsdrama.
In Advance Wars wordt oorlog namelijk gereduceerd tot iets abstracts en het verhaal volledig onttrokken van menselijk leed. De toon van de games is equivalent aan kinderen die in het bos oorlogje spelen. Dit is geen kritiekpunt, deze eerste delen van Advance Wars pretenderen immers nooit meer dan dat te zijn. Toch denk ik dat dit wellicht al die jaren het knelpunt voor Nintendo is geweest om de serie achterwege te laten. Het blijft ergens een beetje gek om oorlog op deze haast vrolijke manier af te beelden.
Ik ben hoe dan ook blij dat ik een goede smoes heb om deze juweeltjes weer te spelen. Wat mijns inziens deze games speciaal maken zijn de simpele spelregels waar verraderlijk veel diepgang in zit verscholen. Het oogt misschien als een spel dat je aan je neefje geeft terwijl je zelf Company of Heroes opstart, maar vergis je niet; Advance Wars kan behoorlijk hardcore zijn en je computergestuurde tegenstanders zullen je fouten genadeloos afstraffen.
Zoals gezegd zijn de spelregels simpel. Je kunt de meeste missies enkel op twee manieren winnen: veeg alle eenheden van je tegenstander van de kaart af of verover hun hoofdkwartier. Zowel jij als je tegenstander beschikken over dezelfde soort eenheden die stuk voor stuk extreem duidelijke rollen hebben. De verschillende eenheden staan verder natuurlijk ook in een soort steen-papier-schaar verhouding. Oftewel, alles is sterk én zwak tegen iets anders.
De verhaalmissies introduceren de verschillende type eenheden op overzichtelijke wijze. Het begint ongecompliceerd met een aantal soldaten en tanks, maar al snel vecht je ter land, ter zee en in de lucht. Daarbij kan de ondergrond waar je eenheden op staan, net als in Fire Emblem, het verschil maken. De laatste belangrijke factor zijn de zogenoemde Commanding Officers (COs). Dit zijn de leiders van je legers en ze bezitten meestal zowel passieve als actieve vaardigheden. Als je eenmaal dieper in het spel zit zul je snel merken dat de gameplay en strategie van Advance Wars verslavend, uitdagend en elegant zijn.
Dit alles is gelukkig niet door de remakes aangetast. Het zijn bovenal hele trouwe reproducties van de originele games. De grootste verandering is natuurlijk het uiterlijk. De karakteristieke pixel-graphics zijn vervangen voor plastic 3D-modellen. Als je nu naar de kaart kijkt oogt het meer als een bordspel en je troepen lijken net speelgoed. De personages zijn ook opnieuw getekend en lijken nu rechtstreeks uit een zaterdagochtend-tekenfilm te zijn gestapt.
De nieuwe stijl is zeker niet door iedereen geliefd. Persoonlijk vind ik het een upgrade met uitzondering van de vechtscènes. Die zijn in de nieuwe stijl wat minder dynamisch en af en toe zelfs een beetje flets. Belangrijk is dat de game kleurrijk en overzichtelijk is gebleven. De remakes bevatten verder nu een optionele vooruitspoelknop waarmee je wat sneller door de beurten van je tegenstander kunt gaan. Dat is een lekkere toevoeging, want in de lastigere missies hebben je tegenstanders een groot leger en het kan lang duren voordat ze al hun eenheden hebben bewogen. WayForward heeft gelukkig ook de ‘fog of war’-missies een stuk eerlijker gemaakt. De computer kan nu niet meer valsspelen door altijd te zien waar je bent.
De ontwikkelaar heeft verder niet aan de balans van de games gesleuteld. Dat betekent bijvoorbeeld dat Max en Kanbei, twee van de COs, in de eerste Advance Wars nog altijd behoorlijk ongebalanceerd sterk zijn. Dit is precies zo’n pijnpuntje waar remasters en remakes altijd tegenaan lopen; moet je trouw aan de originele ervaring blijven of toch ingrijpen? Ongeacht de keuze die de ontwikkelaar maakt zal iemand ontevreden zijn.
De games spelen dus bijna precies zoals twintig jaar geleden. WayForward heeft gelukkig de uitgebreide gedwongen tutorials in de eerste game flink ingekort. Toch komt de eerste Advance Wars naar mijn smaak iets te traag op gang. Dat komt door het feit dat je tegenstanders in de eerste missies geen fabrieken hebben om nieuwe eenheden te fabriceren, maar die heb jij wel. Dat maakt verliezen zo goed als onmogelijk.
De sequel is eigenlijk het echte hoogtepunt. Black Hole Rising is niet alleen beter gebalanceerd, het bevat ook wat meer broodnodige variatie. De campagne is dit keer niet lineair en bovendien speel je niet alleen met het Orange Star leger en zijn COs, maar ook met de legers en COs van de andere landen. Dit keer is er namelijk een gezamenlijke vijand: het kwaadaardige Black Hole-leger.
Advance Wars 2 bevat dus meer variatie, dat merk je bijvoorbeeld door het feit dat er veel meer missies zijn met unieke eisen zoals een specifiek doelwit vernietigen of een aantal dagen overleven. Qua eenheden is enkel de Neotank nieuw. Dat is een soort supertank die extreem duur is om te bouwen. Ten slotte zijn de CO-krachten uitgebreid. Je kunt ze zoals gewoonlijk inzetten wanneer een meter vol zit, maar je kunt er nu ook voor kiezen om iets langer te sparen om een sterkere versie te gebruiken.
De collectie bevat, naast de campagnes, net als de originele games een aantal extra modi. Zo is er een uitgebreide ‘war room’ waarin je allerlei verschillende maps kunt spelen. Maak je liever je eigen maps? Dat kan natuurlijk allemaal in de ‘design room’. Er is natuurlijk ook een online-modus waarmee je tegen andere mensen kunt spelen. Dit werkt prima, maar het is helaas wel heel beperkt. Je kunt alleen 1v1 spelen (lokaal mag je met meer) en het ondersteunt ook geen asynchrone multiplayer (de server houdt jullie gevecht bij en je kunt op elk moment verder gaan). Wargroove, een moderne Advance Wars-kloon, ondersteunt dat wel en dat was toch wel een verademing.
Conclusie
Dit jaar spelen we met zijn allen vooral oude games, toch? Geen probleem lijkt mij, als die oude games telkens weer kwalitatief sterk blijken te zijn. De Advance Wars-game passen prima in dat rijtje, want de gameplay van deze games is geenszins verouderd. Een vlekkeloze remake is het niet vanwege wat problemen met het nieuwe uiterlijk en de beperkte online-modus. Advance Wars maakt desondanks van oorlog voeren echt een feestje, hoe gek dat ook klinkt.
8.8
614 )
05-05-2023 10:37
22)
05-05-2023 11:04
