Ik keek erg uit naar Alone in the Dark, de game zag er prachtig uit, het verhaal was interessant en bovenal was de game erg innovatief. Erg jammer om te zien dat die innovatie uiteindelijk het grootste minpunt van de game geworden is.
Edward Carnby
Je begint de game in een mysterieuze kamer, je zicht is beperkt, wat op te lossen is door te knipperen met je ogen. Dit kun je doen door je rechter pookje in te drukken. Een leuk aspect, wat later in de game ook nog voor andere doeleinden en puzzels gebruikt kan worden. Je lijdt aan ernstig geheugenverlies en kunt je niks meer herinneren. Je wordt meegenomen om op het dak geëxecuteerd te worden, maar dit plan komt tot een einde als de muren openscheuren en je begeleider tot bloederig pulp wordt omgetoverd.
Langzaam aan komt het vreselijke geheim van Central Park naar boven, ook hoofdpersoon Edward Carnby is iemand anders, dan hij lijkt. Al vrij snel in de game krijg je namelijk te horen dat je ruim honderd jaar oud bent. Hoe dit zit zul je toch echt zelf moeten ontdekken, maar het geeft een leuke twist aan het verhaal. Het verhaal in AitD is degelijk, er komen veel cliché’s voorbij, maar het blijft de hele game boeiend. Waar de game echt in uitblinkt, is de manier waarop het verhaal verteld wordt. De cutscenes zijn prachtig, de voice acting is erg goed (op Edward zelf na) en voor degenen die meer over het verhaal willen weten, krijg je ook nog regelmatig lange tekstberichten toegestuurd op je PDA.
Vuurtje
Alone in the Dark is een survival horror game. Je kunt op elk moment wisselen tussen een third person of een first person camerastandpunt. Third person is nuttig voor het verkennen en melee vechten, first person is handig bij het schieten. Het vechtgedeelte is erg innovatief. In plaats van een knop om aan te vallen, bestuur je het voorwerp dat je in je handen hebt met je rechter pookje. Dit zorgt in het begin voor veel verwarring en je zult dan ook vooral doelloos met voorwerpen boven je hoofd staan zwaaien. Maar als je een tijdje oefent voelt dit systeem erg natuurlijk. Enig nadeel is dat je door dit systeem je camerabesturing, die normaal ook met het rechter pookje gaat, niet meer onder controle hebt. Gelukkig is dit geen erg groot minpunt, aangezien er een degelijke lock-on functie in de game zit.
Een vreemd aspect van Alone in the Dark is dat je vijanden alleen kan doden met vuur. Het idee is leuk, maar het is nogal onwerkelijk als een vijand vrolijk weer opstaat nadat je twintig keer met je auto over hem heen bent gereden. Gelukkig zijn er genoeg manieren om de vijanden neer te krijgen. Je kunt de vele beschikbare voorwerpen in het vuur houden, waarna een vijand door een rake klap al neergaat. Het enige nadeel hieraan is dat je wapens al snel kapotgaan. Een betere oplossing is een van de vele explosieve flesjes vinden. Je kunt deze witte flesjes, met een vreemde oranje vloeistof erin, gooien en in de lucht kapotschieten, wat resulteert in een mooie explosie, maar je kunt ook de vloeistof over je kogels gieten. Met vuurkogels kun je elke vijand neerhalen in een aantal schoten.
Nog efficiënter is het om op de ‘fissures’ te schieten, dit zijn rood gloeiende lijnen die over het lichaam van elke vijand lopen. Een stel goedgeplaatste schoten en je vijand is neer. Het enige probleem is dat er soms veel te weinig munitie beschikbaar is en hetzelfde geldt voor de explosieve flesjes. Edward kan zich niet verdedigen zonder wapen, waardoor je eigenlijk ten dode opgeschreven bent, zodra je inventory leeg is.
Dood
En doodgaan zul je, tientallen, zoniet honderden keren. Ten eerste is er de vreselijke A.I.. Vijanden rennen dom op je af, om daarna een paar seconden stil te staan om je rustig af en toe een klap te geven. Andere vijanden blijven wat verder achter en gooien bijna niet ontwijkbare messen naar je, terwijl weer een andere soort met ziekelijke accuratesse bloed op je spuugt. Maar het allerergste zijn de vijanden die tijdens een van je vele rondritjes door Central Park zomaar uit het niets op je auto springen. Terwijl je daar rustig rijdt, verschijnt er zomaar een vijand die op je dak gaat staan beuken.
Het autorijden neemt een behoorlijk deel van de game in. Zodra je in een auto stapt, kun je vrijelijk rondkijken, handschoenenvakjes openen en zelfs de radio aandoen. Wil je rijden, dan zal je eerst een sleutel moeten vinden of de auto, door middel van een minigame, moeten hotwire-en. Het rijden zelf is uiterst houterig, je auto stuurt veel te sterk en vooral de handrem heeft een extreem knullig resultaat. Verder is Central Park veel te statisch, lantaarnpalen, bomen, kleine hekjes, alles blijft doodgewoon staan als je er tegenaan rijdt. Het enige wat je met een gerust hart aan de kant kunt beuken zijn de vele bankjes. Voeg daarbij het afschuwelijke schademodel, waarbij je achterklep er soms afvliegt als je met je voorkant ergens tegenaan rijdt. Verder zijn er nog de tientallen bugs; zoals auto’s die in de grond blijven hangen en stoeprandjes die je meters ver de lucht in lanceren. Het feit dat er maar een stuk of vijf verschillende auto’s zijn, die elk van tevoren bepaalde dingen in hun handschoenenvakjes hebben liggen, komt het realisme ook niet ten goede.
Jas
Het pronkstuk van Alone in the Dark is toch wel het innovatieve inventory-systeem. Op elk moment in de game kan Edward zijn jas opentrekken om daar al zijn verkregen items en wapens te bekijken en combineren. Je moet de beperkte ruimte in je jas slim verdelen, wil je voorbereid zijn op de vele gevechten. Aan de rechterkant kun je explosieve flesjes kwijt, het midden van je jas wordt standaard opgevuld met je zaklamp en je pistool, terwijl de linkerkant voor alle andere dingen te gebruiken is. Het probleem is dat je altijd te weinig ruimte hebt. Sowieso wil je altijd een doosje kogels, een rol plakband en wat extra batterijen voor je zaklamp bij je dragen. Helaas blijft er dan nog alleen maar ruimte over voor twee andere dingen. Als daar later in de game ook nog eens een plek afgaat voor een verhaal gerelateerd voorwerp dat je niet weg kunt gooien, ga je je toch wel afvragen waarom Edward dat kleine pakje batterijen niet gewoon in zijn jaszak kan steken.
Naast het bekijken en gebruiken kun je in je jas ook voorwerpen met elkaar combineren. Heb je een explosieve fles en een doek? Combineer die twee en maak een molotov cocktail. Bijna alles is mogelijk, zo kun je een flesje met brandbare vloeistof inwikkelen in dubbelzijdige tape, hem lekprikken en op een vijand plakken. Als de vijand terugloopt naar zijn nest, steek je het spoor aan en gaat het hele nest in vlammen op. Het idee is goed, en de uitwerking is dit keer ook degelijk. Het is alleen jammer dat je het, buiten een paar puzzels om, nooit echt nodig hebt. Elke vijand gaat te gemakkelijk neer met vuurkogels, en die zijn te gemakkelijk verkrijgbaar, dus waarom moeilijk doen als het ook te makkelijk kan?
DVD
Alone in the Dark bestaat uit verschillende hoofdstukken, die elk weer bestaan uit verschillende scènes. In DVD stijl kun je makkelijk een stukje overslaan. Je wordt dan ingeleid met een ‘previously on Alone in the Dark’ filmpje, waarin je een mooie montage van wat je gemist hebt kunt bezichtigen. Het is een erg goed idee, wat ik graag in meerdere games terug zou zien. Het feit dat je elke keer als je de game opnieuw start weer helemaal aan het begin van het hoofdstuk gedropt wordt is erg vervelend. Je kunt nu natuurlijk doorspoelen naar het punt waar je was, maar je moet een bepaald aantal scènes gespeeld hebben om het einde te mogen zien, en de Xbox 360 bezitters willen natuurlijk ook hun achievements.
Conclusie
Alone in the Dark is een game die te veel nieuws wil doen, maar het allemaal net niet goed genoeg doet. De ideeën zijn erg goed, maar de uitwerking soms afschuwelijk. Het autorijden neemt een té groot deel van de game in beslag, en de vele bugs en glitches zorgen ervoor dat je de game nooit echt met plezier speelt. De geweldige sfeer en muziek maken nog wat goed, maar uiteindelijk kunnen ook zij Alone in the Dark niet meer redden.
Oordeel Alone In The Dark (Xbox360)
- Graphics
85 - Gameplay
40 - Originality
95 - Sound 90
- Replay
20 - Eindcijfer 46
227 )
27-07-2008 23:45
