Mario + Rabbids Sparks of Hope speelt zich uiteraard nog steeds af in een universum waarin de Rabbids in de wereld van Mario en vrienden zitten. Daarbij hebben bekende personages een Rabbid tegenhanger gekregen. Iedereen zal zich nog wel Rabbid Peach herinneren bijvoorbeeld. In de sequel is ze nog altijd meer met haar smartphone bezig dan met het avontuur.
Dat avontuur is overigens dus wel een stukje anders dan in de eerste game. Dit keer lijkt Ubisoft Milan inspiratie te hebben genomen van Mario Galaxy. Een nieuwe vijand genaamd Cursa zuigt de energie uit allerlei planeten en is op zoek naar ‘Sparks’ (de fusie van Lumas en Rabbids). Onze helden twijfelen niet en reizen door de melkweg Cursa’s plan te stoppen.
Het verhaal is zoals verwacht heel simpel en dat is prima. Ik moet wel zeggen dat de humor en de Rabbids dit keer minder effectief zijn. Dat komt deels door het feit dat de verrassing er van af is en omdat grapjes worden herhaald, maar het komt ook door de vreemde keuze om de game deels van voice acting te voorzien. Mario-personages hebben natuurlijk geen stem, maar je computergids Beep-O heeft nu bijvoorbeeld een vervelend Brits accent. De Rabbids zeggen nu ook af en toe wat in plaats van non-verbaal te communiceren zoals in de eerste game. Dat laatste werkte beter.
Sparks of Hope heeft wat betreft gameplay ook een hoop veranderd. De eerste game was vrij rigide in structuur; je liep van missie naar missie en werd telkens strak begeleid door Beep-O. De sequel is wat dat betreft een stuk meer open. De planeten die je in deze game kunt verkennen zijn grote levels waarin je vrij kunt rondlopen. Er zijn nog steeds verplichte verhaalmissies, maar je mag zelf bepalen hoe je de zijmissies aanpakt en hoeveel tijd je wilt steken in de puzzels met optionele goodies.
De toegenomen vrijheid en uitgebreidere verkenningselementen zijn top, maar Ubisoft heeft helaas ook een cruciale fout gemaakt. De ontwikkelaar heeft namelijk ook sta-in-de-weg vijanden in de levels geplaatst die je achtervolgen en net als in een JRPG gevechten kunnen triggeren. Als dat gebeurt wordt een willekeurig gegenereerd ogende arena ingeladen waar je de vijand kunt verslaan.
Het probleem is dat deze gevechten, in tegenstelling tot de reguliere verhaal en zijmissie scenario’s, complete tijdsverspilling zijn. Je kunt onmogelijk verliezen omdat je altijd simpelweg tegen slechts een paar tegenstanders moet knokken en er verder geen gimmicks zijn. Het is dus totaal niet nodig om na te denken, waardoor het heel snel saai wordt. Je beloning is eigenlijk enkel dat de vijand van het level verdwijnt zodat je deze daarna makkelijker kunt verkennen. Gelukkig kun je altijd gratis van deze gevechten vluchten, maar dan nog is het vervelend om door twee laadschermen van een paar seconden te moeten die het spelplezier een beetje bederven. De game was simpelweg beter geweest zonder deze geestdodende gevechten.
Gelukkig zitten de reguliere gevechten dus wel gewoon vol vermakelijke tactische overwegingen. De voorgenoemde vrijheid heeft zich overigens ook naar de gameplay vertaald. De game bevat nog altijd een XCOM-achtig vechtsyteem waarbij je vanuit dekking probeert te schieten. Echter, Sparks of Hope heeft zich verlost van de grid. Het slagveld bestaat niet meer uit keurige vakjes en je personages kunnen zich vloeiend door de kaart bewegen. De personages hebben nog steeds wel een maximaal bereik per beurt, maar het maakt de boel gelijk een stuk dynamischer. De game lijkt nu misschien meer op iets als Valkyria Chronicles, al speel je nog wel altijd vanuit vogelperspectief.
De nieuwe manier van bewegen maakt vooral de jump en dash moves soepeler en Ubisoft profiteert daarvan met een aantal nieuwe vijanden. Goombas lopen bijvoorbeeld altijd in een groepje van drie, maar dat betekent dat je vloeiend met één dash door het hele groepje kunt gaan om ze te verslaan. De dash wordt ook gebruikt om bob-ombs op de kop te laten rollen. Vervolgens kun je het bommetje pakken en naar andere vijanden of een obstakel gooien.
Een ander positief punt is dat het upgrade-systeem gestroomlijnd is zonder dat er diepgang verloren is gegaan. In Sparks of Hope verdien je ook XP die je in de skilltrees van je helden kunt steken. Het grote verschil is dat je dit keer geen nieuwe wapens koopt. Dit keer kun je extra opties krijgen met behulp van de titulaire Sparks. Iedere held kan er twee dragen en ze geven zowel passieve als actieve vaardigheden. Je kunt tevens de Sparks upgraden om de effecten sterker te maken en ze vrij tussen verschillende personages uitwisselen.
In de praktijk heeft dit alles ervoor gezorgd dat je je als speler veel vrijer voelt om telkens andere personages en vaardigheden te kiezen. Je bent minder bezig met een vast team zoals in de eerste game. Sparks of Hope moedigt je ook aan iedereen uit te proberen door met missies te komen die soms specifieke helden vereisen. Deze missies zijn dan ook slim ontworpen om de speler echt uit te dagen om de vaardigheden van die personages goed te gebruiken.
Sparks of Hope is trouwens een grote game. Het spel bevat vijf planeten en je bent met elk planeet minstens een paar uur bezig. De helft van de content is wel optioneel en het is ook mogelijk om later met nieuwe vaardigheden terug te keren om nog een paar extra geheimen te vinden. Je kunt veel van de Sparks enkel krijgen door die optionele content te doen, maar omdat de Sparks de gameplay dieper maken is het zeker de moeite waard om die te halen.
Je begrijpt het al; het sleutelwoord van deze sequel is vrijheid. Bewegingsvrijheid tijdens het verkennen en in de gevechten, vrijstelling om je eigen helden en strategie te kiezen en de optie om als speler te bepalen hoeveel uren je in deze game wilt steken. De JRPG-vijanden in de levels zijn een grote fout en de voice acting is ook niet gelukt, maar ik ben blij dat Ubisoft Milan van alles heeft geprobeerd met deze sequel. Het is dan ook absoluut een waardige opvolger.
7.7
6.0
9.9
1834 
2)
17-10-2022 21:23
