Nintendo Touch Golf review NDS

Review Nintendo Touch Golf (NDS)

Golf: een sport die voor de introductie van de voor ons zo vertrouwde videospellen, alleen weggelegd was voor de beter bedeelde laag van de samenleving. Gelukkig is het nu digitaal voor iedereen met een spelcomputer beschikbaar. Veel golfsims en arcade-versies gingen Nintendo’s ‘Touch Golf’ voor. Maar de grote concurrent ‘Tiger Woods PGA Tour’ mocht zich toch wel marktleider noemen. Helaas voor Tiger, of beter gezegd: EA, werd dat spel slecht ontvangen op de Nintendo DS en is het nu de beurt aan True Swing Golf van Nintendo om eens te bijten in het half afgebeten spits. Tee up!

Rechts- of linkshandig? Uitbundig of ingetogen? Eigenlijk vind ik de combinatie van die twee vragen wat privé, maar True Swing Golf opent toch echt met deze vraagstukken, mits je het spel voor het eerst opstart. Touch Golf lijkt wat trekjes van Nintendogs over te nemen wanneer de vergelijkbare menu’s openen, en je gevraagd wordt een voorgeproduceerd character uit te kiezen. Na deze korte identiteitscrisis wordt het allemaal een stuk vertrouwder met de, voor de golfspellen fan, bekende opties als Stroke- en Match Play. In Stroke Play speel je in je eentje, en is je doel om zo weinig mogelijk slagen te gebruiken (wat eigenlijk altijd je doel is) door de holes heen. In Match Play speel je tegen bots, waarbij je overigens mee moet kijken (je kunt de slagenwisselingen van je tegenstanders doorspoelen door met je stylus op het touchscreen te drukken, mocht je ongeduldig zijn.) De belangrijkste optie is het Championship. In het Championship speel je met jouw character diverse toernooien die je geld opleveren. Met dat geld kun je in de Golf Shop accessoires kopen zoals clubs, golfballen en (ja ja!) schoenen. Deze ogenschijnlijk nutteloze bijkomstigheden blijken naarmate je verder vordert in het spel toch van groot belang, want naast jezelf worden je tegenstanders in het Championship ook steeds handiger in de jacht naar de Birdie, of met enige geluk de Eagle!

Een korte tutorial is wel nuttig wanneer je voor het eerst het inventieve menu van Touch Golf voor je snuit krijgt. Nadat je een aantal keer glorievol de bunker bereikt zal de besturing toch al gauw vertrouwd – en in sommige gevallen geliefd raken. Zoals op de op de screenshots te zien is, bevindt zich op het touchscreen de bal en een rode lijn. De rode lijn is de maximale afstand die je kunt halen (minus uitrollen en wind) met de betreffende club. Als voorbeeld zal ik de opening nemen. We willen de bal zo ver mogelijk de fairway opknallen, om dit te bereiken haal je de stylus naar achter en weer zo snel mogelijk weer naar voren (hoe sneller hoe verder de bal uitrolt.) Wil je de bal effect meegeven, dan kun je een schuine lijn met de stylus tekenen, of de bal licht aan de zijkant raken. Deze vorm van besturing is subliem uitgevoerd, als er bijvoorbeeld obstakels zoals bomen in de hemelsbrede lijn naar de green staan, sla je hem er met een door jouw getekend effect omheen.

Naast het met gevoel wegrammen van een balletje straalden de omgevingen waarop je dat deed op de console versies altijd een serene sfeer uit. Vogeltjes op de achtergrond, de wind die zachtjes blies. Het maakte het geheel heel ongeforceerd. Na Mario Kart had ik dan ook heel wat verwacht van Touch Golf op grafisch vlak, aangezien er maar heel weinig op het scherm getoverd hoeft te worden - in tegenstelling tot Mario Kart. Eigenlijk kom je een beetje bedrogen uit. Alles is mooi 3D weergegeven en het is zeker één van de betere engines die we tot nu toe op de DS gezien hebben, maar af en toe vinden er frame-drops plaats en op grote banen zelfs pop-up. Maar goed, je mag zeker niet klagen en is het ten zeerste niet hinderlijk.

Een sociaal ontwikkeld persoon deelt zijn ballen natuurlijk met zijn omgeving. Helaas moet de omgeving wel heel direct zijn, want het is niet mogelijk om gebruik te maken van de Wi-fi Connection en dus de green te delen met een onbekende. Een groot gemis is het niet. De gameplay van Touch Golf is – zoals wel vaak bij Nintendo spellen – heel makkelijk op te pakken, maar in dit geval niet ‘hard to master’ . Het putten en andere slagen gaan vrij makkelijk, er zal dan niet gauw grote concurrentie ontstaan. Opvallend feit is trouwens dat in dit spel wel een pictochat functie zit, wat het mogelijk maakt om tekeningen te sturen naar jouw figuurlijk draadloze vriend terwijl hij de put van zijn leven veziekt omdat jij hem een lachwekkende tekening verstuurt. Een optie die men zo graag had gezien in Mario Kart zit in een offline-game, beetje krom maargoed. Naast die single- en multi-card multiplayer is het ook nog mogelijk om een demo te sturen van de Stroke Play modus, die opgeslagen wordt bij de ontvanger en gespeeld kan worden zolang de DS aanstaat.

Conclusie
Het is eigenlijk verontrustend om op te merken dat bijna iedere DS game stukken beter had kunnen zijn als er meer tijd in was gestoken. Ook Touch Golf: Birdie Challenge ontsnapt niet aan deze constatering maar mag zich voegen bij het rijtje van games als Mario Kart en Advance Wars: Dual Strike, games die beter hadden kunnen zijn, maar van een dergelijke kwaliteit zijn dat ze ook prima functioneren zónder. De conclusie moge inmiddels duidelijk zijn: Touch Golf is een prima spel dat subliem gebruikt maakt van het touchscreen, en tevens voor elke gamer geschikt is door de gemakkelijk op te pakken gameplay.