Om heel eerlijk te zijn waren mijn verwachtingen voor One Piece Odyssey niet heel hoog. De vorige keer dat de serie een vergelijkbaar uitstapje maakte in games resulteerde dit in het door Ganbarion ontwikkelde One Piece: World Seeker; een acceptabele open-wereld game die qua lengte en grafische kracht een beetje tegenviel. Daarnaast is Odyssey ontwikkeld door ILCA, een studio die zich voornamelijk bezighoudt met het maken van mobile games en in 2021 de vrij belabberde Pokémon Brilliant Diamond & Shining Pearl remakes af heeft geleverd. Toch wist Odyssey mijn aandacht als One Piece-fan te blijven trekken.
Het standaard verhaal
Laten we beginnen bij het verhaal. Dit is eigenlijk het standaard riedeltje van een One Piece arc, gecombineerd met wat typische videogame clichés. De befaamde piraat Monkey D. Luffy komt met zijn kornuiten in een hevige storm terecht. Na een wilde rit op zee spoelen de goedaardige zeerovers aan op het strand van Waford, een nieuw eiland dat speciaal voor deze game is ontworpen. Hier stuit de groep op Adio en Lim, twee door Eiichiro Oda, de geestelijk vader van One Piece, ontworpen personages die over de kracht beschikken om Luffy en zijn makkers van hun krachten te ontdoen. Nadat het tweetal is overtuigd dat de inmiddels krachtenloze piraten geen kwaad in de zin hebben, worden de krachten gebundeld om het mysterie van Waford te ontrafelen en zo hun krachten weer terug te krijgen. Hiervoor duikt de groep piraten hun eigen herinneringen in, waardoor we in Odyssey een aantal bekende locaties uit de serie bezoeken. Alabasta, Water 7, Marineford en Dressrosa, om uiteindelijk het verhaal weer tot een goed einde te brengen. Uiteraard gaat dit gepaard met een aantal twisten en intriges, echter komen deze pas richting het einde aan het licht, waardoor de tijd die je op Waford zelf spendeert vaak niet zo interessant is.
Feest van herkenning
Hoewel deze oude locaties voor fans een feest van herkenning zijn, hebben de schrijvers ervoor gekozen om de piraten hier alternatieve versies van hun bekende avonturen te laten beleven. Dit is een goede keuze geweest, want dit houdt het spel fris voor spelers die bekend zijn met de boeken of serie, terwijl nieuwkomers zo de grootste spoilers ontwijken. Om een voorbeeld te geven: de eindbaas in Alabasta is hetzelfde in zowel de boeken als de game, maar de weg naar het gevecht toe is totaal anders, alsook de locatie waar het gevecht plaatsvindt. Als fan is het ontzettend leuk om zelf rond te kunnen lopen in deze locaties en een praatje te kunnen maken met de lokale bevolking. Deze alternatieve takes zijn tof, echter doen ze wel onder voor de verhalen zoals ze verteld worden in de manga. In Odyssey worden bij lange na niet dezelfde emotionele hoogtepunten bereikt, dus nieuwkomers die denken door Odyssey in een korte tijd een aantal iconische One Piece-verhalen mee te krijgen komen een beetje bedrogen uit.
Vechten in zones
One Piece Odyssey is een echte JRPG, inclusief turn-based combat. Dit houdt in dat je vijand en jij om de beurt een aanval uit mogen voeren die je kiest uit een menuutje. Hierbij wordt gebruikgemaakt van een Steen Papier Schaar-mechaniek waardoor je regelmatig moet wisselen van piraten om zo gebruik te kunnen maken van de zwaktes van de vijand. Om de boel fris te houden beschikt Odyssey over een zogenaamd zone-mechaniek waarbij de piraten onderverdeeld zijn in een x-aantal zones op het slagveld. Ze voeren dus allemaal hun eigen gevecht, tot de vijand neer is en ze kunnen verplaatsen naar een andere zone. Ook kun je lange afstandsaanvallen uitvoeren om vijanden in andere zones schade toe te brengen. Hierdoor ben je constant bezig met het tactisch positioneren van je piraten om zo het meeste uit hun movesets te kunnen halen. Dit werkt echt heel goed, ware het niet dat One Piece Odyssey voor lange tijd extreem makkelijk is. Tot het eind van de Alabasta arc, wat zeker de eerste tien tot twaalf uur van het spel is, speel je de gevechten met twee vingers in je neus door, waarna het spel een vrij grote boost krijgt qua moeilijkheidsgraad.
Oneven kwaliteit
Deze problemen met het tempo van het spel uiten zich niet enkel in de moeilijkheidsgraad, maar ook in de gebieden zelf. Zo spendeer je verreweg de meeste tijd in Alabasta, een gebied dat beschikt over een aantal steden met een grote open woestijn in het midden en vele zijpaden en -missies. Water 7 bestaat enkel uit de stad met dezelfde naam en een ondergrondse kerker, Marineford is een boss rush waar je binnen anderhalf uur doorheen bent en Dressrosa is een vrij lineair gebied met weinig vrijheid. Ook word je regelmatig teruggeroepen door iemand uit je team wanneer je een kant uit wilt lopen waar je voor de hoofdmissie niet naartoe hoeft. Dit belemmert de vrijheid van het spel enorm, wat erg jammer is bij een RPG als deze. De keuze om van Marineford een boss rush te maken is ook opmerkelijk te noemen, aangezien de locatie over een complete stad beschikt waar je pas achter komt wanneer je op een later punt in het spel zelf besluit om terug te gaan naar die locatie. Hier doet de game op wat minimale zijmissies na helemaal niks mee.
Het voelt een beetje alsof de meeste ontwikkeltijd in Alabasta is gaan zitten, waar de latere locaties onder hebben moeten lijden. Een andere twijfelachtige keuze is het ontbreken van verschillende kostuums. De personages hebben in het spel hun iconische Fishman Island outfits aan, maar ondanks dat je bij ieder kampje waar je uitrust de optie krijgt om van outfit te wisselen, hebben wij tijdens onze bijna 40 uur met het spel slechts één outfit voor één personage vrijgespeeld via een zijmissie. De klassieke outfits waren enkel beschikbaar als pre-order bonus, dus het is op z’n minst frappant te noemen dat het spel je constant in je gezicht blijft wrijven met het wisselen van outfits als deze vrijwel niet te krijgen zijn. Voor een serie met zoveel unieke en creatieve outfits, zelfs binnen de verhalen die nagespeeld worden in Odyssey, is dit een vrij opmerkelijk gemis.
Genot voor het oog en oor
Gelukkig doet Odyssey ook een hoop goed. Qua presentatie zit het spel bijvoorbeeld ijzersterk in elkaar. Grafisch is het spel echt een genot voor het oog en voor het eerst zijn wij dan ook redelijk tevreden met hoe de 2D tekeningen van Oda voor een game zijn vertaald naar 3D. De geanimeerde tussenfilmpjes zijn af en toe ook echt om je vingers bij af te likken en op momenten beter geanimeerd dan de animeserie. Zelfs de menu’s zien er fantastisch uit. Het is goed te merken dat ILCA destijds als support studio heeft meegewerkt aan de visuele kant van Dragon Quest XI en echt liefde heeft voor One Piece. Ook de muziek is werkelijk om van te smullen. One Piece spellen doen over het algemeen qua soundtrack vaak onder aan de prachtige muziek uit de serie en films, maar dankzij Tales of- en Dark Souls-componist Motoi Sakuraba kan de muziek uit Odyssey zich meten met dat van de serie.
Een speler die zich focust op het verhaal zal binnen 30 à 35 uur de credits voorbij zien rollen. Een schappelijke tijd voor een Japanse RPG. Hiernaast kent het spel nog een hoop zijmissies die voornamelijk bestaan uit het bekende verzamelen van voorwerpen of verslaan van vijanden. Ook vind je op bepaalde locaties bounty boards waarop wanted-posters hangen voor optionele mini-bosses. Er is dus genoeg te doen om je een tijdje zoet te houden in de wereld van One Piece Odyssey.
Stap in de goede richting
Dan rest ons de vraag voor wie One Piece Odyssey nou eigenlijk is. Hoewel dit spel door de alternatieve what if-scenario’s prima speelbaar is voor nieuwkomers, haalt de echte One Piece-fan hier uiteraard het meeste plezier uit. Als iemand die momenteel weer middenin de manga zit voelde het bijna nostalgisch om al deze iconische locaties en momenten weer te bezoeken en te beleven. Wat dat betreft is ILCA echt geslaagd. Echter is Odyssey onder de dikke laag One Piece-verf een vrij middelmatige JRPG met een leuke twist op de traditionele turn-based gevechten. Je wordt constant van het kastje naar de muur gestuurd, mist een gevoel van vrijheid en het is goed te merken dat de ontwikkelaar bij latere locaties een beetje in tijdnood kwam. Toch voelt dit als een stap in de goede richting voor One Piece-games. Wij hopen dat een eventueel vervolg, wellicht met een volledig nieuw verhaal in plaats van het recyclen van locaties, verder kan bouwen op de basis die Odyssey heeft neergezet en uit kan groeien tot een echte topper. Voor eenieder die geïnteresseerd is in het spel is er op de consoles overigens een demo te downloaden waar je zo’n twee uur zoet mee bent. Dus mocht je nog twijfelen, geef deze dan zeker een kans.
Conclusie
One Piece Odyssey is een leuke JRPG geworden die geplaagd wordt door een oneven tempo en moeilijkheidsgraad. Fans van One Piece kunnen gerust een halve Budgy bij het cijfer optellen, aangezien het bezoeken van iconische locaties en momenten uit de serie echt fantastisch is, maar onder deze laag nostalgie schuilt een spel dat op meerdere vlakken onderdoet voor de toppers uit het genre.
10
7.7
1382 
8)
25-01-2023 07:53
. Maar dit is zo'n beetje wat ik kan bedenken als we over kleurrijk, hoop fantasy en geen duister/grauw kleurenpallet. Dat laatste zal misschien in veel J-RPG's terugkomen. Maar ik denk dat je met het laatste vooral bedoeld dat het een grote thema wordt zoals met Final Fantasy XV enz.
