Fris en vertrouwd…
Op het eerste gezicht maakt Sonic Superstars een goede indruk. Het spel keert terug naar de wortels van onze stekelige metgezel en hoewel het visueel een 3D-stijl heeft, blijft het trouw aan de klassieke 2D-Sonic gameplay. Deze gameplay is gebaseerd op het geliefde Sonic Mania —waardoor onder andere de Drop Dash terugkeert— wat meteen een vertrouwd gevoel geeft wanneer je de controller oppakt. In plaats van weer terug te vallen op iconische locaties zoals de Green Hill Zone, introduceert Sonic Superstars nieuwe, frisse levels die je ook kunt spelen als Tails, Knuckles of Amy. Desondanks lijkt er iets niet helemaal in de haak.
Binnen een half uur spelen werden de eerste scheurtjes zichtbaar. Sonic zakte door de vloer en het kleurrijke level werd ingeruild voor een oneindige blauwe leegte waarin de arme Sonic eindeloos bleef ronddraaien. Ook werd ik regelmatig getrakteerd op framedrops, vooral tijdens overgangen en gevechten tegen eindbazen, terwijl ik het spel op een PlayStation 5 speelde. Op sommige momenten bleef Sonic vastzitten achter onzichtbare obstakels of besloot hij uit het niets stil te gaan staan, wat natuurlijk onacceptabel is in een spel dat draait om snelheid. Op technisch gebied zit deze Sonic-vork rampzalig in de steel.
… tot het instort
Naast dat het spel aan de achterkant met ducttape aan elkaar lijkt te hangen, stort het in de tweede helft van dit 5-uur durende avontuur helemaal ineen. De levels zien er vanaf hier lelijk uit, zijn vreselijk om te navigeren en de gevechten tegen de verschillende bazen zijn helemaal verschrikkelijk. Deze zijn vanwege de multiplayer-opties die Sonic Superstars kent erg irritant ontworpen, waardoor ze veel te lang duren en vaak oneerlijk aanvoelen. Het is ook tweemaal voorgekomen dat ik een baas versloeg, waarna deze door een bug weer opnieuw begon in plaats van het level af te sluiten. Nu is Sonic Superstars geen erg lange game, maar op déze manier de speelduur oprekken is wel heel vergezocht. Bovendien hebben de ontwikkelaars hiervoor al iets anders bedacht: Trip’s Story. Dit is een soort New Game+ modus waarin je als Trip, een nieuw personage uit het Sonic-universum, uitdagender versies van de levels voltooit. Deze levels bevatten vaak meer vijanden en variaties op de bazen die je al kent. Net als het hoofdverhaal met Sonic, valt Trip’s Story ten prooi aan dezelfde valkuilen, wat snel tot frustratie kan leiden.
Met z’n vieren
Gelukkig hoef je deze pijn niet in je eentje te doorstaan, want hoewel je Sonic Superstars prima solo speelt, kun je ook met maximaal drie vrienden aan de slag. Op papier lijkt dit erg leuk, maar het gaat al mis bij het feit dat dit enkel lokaal mogelijk is. Heb je dan eindelijk drie vrienden opgetrommeld die wel zin hebben een blauwe egel onder handen te nemen? Dan kom je er al snel achter dat Sonic Superstars met meerdere spelers gewoon niet goed werkt, tenzij je met doorgewinterde Sonic-experts speelt. De camera volgt namelijk de speler die voorop loopt, wat betekent dat de andere spelers snel achterblijven als de voorste speler extra snelheid krijgt. Aangezien Sonic-levels vaak meerdere routes naar het einde kennen, ontstaat er snel chaos wanneer de ene speler bovenlangs wil gaan en de andere de onderste route wil nemen. Andere spelers gaan gewoon dood wanneer ze uit het scherm verdwijnen en komen vervolgens met een druk op de knop weer terug. Het is echt niet te doen en het is mij een raadsel hoe deze speelstand door de testfase is gekomen.
Als leuke extra zijn er enkele mini-games toegevoegd aan het spel. Deze zijn overigens wél online te spelen en laten je spelen met een door jou samengestelde Sonic-creatie die vervolgens op het formaat van een postzegel over het scherm scheurt. De mini-games variëren van simpele races tot een soort Mario Kart battle-modus waarin je sterren moet verzamelen. Leuk voor een keer, maar daarna start je ze waarschijnlijk nooit meer op.
Muzikale mengelmoes
Een groot onderdeel van de charme van Sonic is de muziek. Menig catchy Sonic-deuntje spookt na het uitzetten van je console nog urenlang door je hoofd. Helaas laat Sonic Superstars hier ook te wensen over. Sonic Mania-componist Tee Lopes schudt een paar ontzettende bangers uit z’n muzikale mouw, maar deze halen niet het niveau van zijn eerdere werk. Sonic-veteraan Jun Senoue neemt het andere deel van de Superstars-soundtrack voor zijn rekening, maar blijft net als bij Sonic 4 te sterk vasthouden aan het klassieke SEGA Mega Drive-geluid. En laten we eerlijk zijn: aan Sonic 4 wil niemand herinnerd worden. Hidenori Shoji, vooral bekend van de muziek van Super Monkey Ball, doet ook nog een duit in het muzikale zakje met een paar jungle-bops zoals we van hem gewend zijn, maar deze passen totaal niet tussen de nummers van Tee en Jun, waardoor het geheel erg onsamenhangend klinkt.
Sonic’s New Wonderworld
Het is zo jammer dat SEGA niet weer de handen ineen heeft geslagen met Christian Whitehead, een bekende naam in de Sonic-community en medeverantwoordelijke voor Sonic Mania. Deze game was zó goed en zette 2D-Sonic weer op de kaart. Dit komt waarschijnlijk doordat Whitehead momenteel werkt aan zijn eigen game: Penny's Big Breakaway. In plaats daarvan werd de ontwikkeling van Sonic Superstars toevertrouwd aan Arzest. Deze studio is vooral bekend van Yoshi’s New Island en Balan Wonderworld, twee spellen die bekend staan om de verkeerde redenen. Het is dus niet verrassend dat Sonic Superstars geen topper blijkt te zijn, maar ik hoopte stiekem toch op meer.
Conclusie
De hoop dat Sonic Superstars een stap vooruit zou zijn voor 2D-Sonic blijkt tevergeefs. Zowel technisch als qua design stelt het spel teleur, waardoor ons plezier herhaaldelijk veranderde in frustratie. Voor de doorgewinterde Sonic-fan biedt Superstars wellicht net genoeg om van te houden, maar wie op zoek is naar een goede 2D-platformer doet er beter aan om Sonic Mania op te pikken voor een fractie van de prijs.
8.8
10
7023 
156)
28-10-2023 23:31
.
