Het verhaal van House of Ashes start in Akkad in het jaar 2231 voor Christus. De plaatselijke koning genaamd Naram-Sin geeft zijn bewaker Balathu de opdracht om meerdere gevangen genomen Gutianen te doden en een aanvallende grootmacht te bestrijden. In het verleden had de koning namelijk een tempel vernietigd en daardoor rust er nu een vloek op zijn koninkrijk. Na deze korte proloog, waarbij de eerste keuzes van het verhaal al snel gemaakt worden, verspringt het verhaal naar Irak in 2003. Een aantal soldaten genaamd Nick Kay, Jason Kolchek, Nathan Merwin, Joey Gomez en hun CIA officier, Rachel King, maken kennis met Luitenant Kolonel Eric King en zijn assistente Clarice Stokes. Voor de nodige onderlinge spanning in het team is Eric natuurlijk de vervreemde echtgenoot van Rachel, die weer een relatie heeft met soldaat Kay.
Na een korte briefing waarin Eric uitlegt dat satellietbeelden een mogelijke opslagruimte van massavernietigingswapens hebben gespot, gaat het team op onderzoek uit. Bij aankomst blijkt de locatie een klein dorpje te zijn waar herders rustig hun ding doen. Toch zijn er overblijfselen van het Iraakse leger die jouw team onder vuur nemen, de keuzes die je tijdens zulke momenten maakt kunnen ervoor zorgen dat meerdere van je teamleden een vroegtijdige dood tegemoet gaan. Maar dat is natuurlijk ook de charme van The Dark Picture Anthology games.
Hart of verstand
House of Ashes geeft je vaak de keuze tussen beslissingen die gebaseerd zijn op je gevoel of je verstand. De bijbehorende symbooltjes verschijnen daarbij ook duidelijk in beeld. Door je rechter stick de juiste kant op te drukken maak je vervolgens de keuze die het beste bij jou en/of je personages past. Ik had aanvankelijk een paar keer dat mijn gemaakte keuzes niet altijd het resultaat hadden waar ik op hoopte, maar dat was meer te wijten aan het feit dat ik me niet genoeg in de karaktereigenschappen van mijn team had verdiept.
Speur je omgeving af
Wat House of Ashes anders maakt dan de vorige Dark Picture games is dat Supermassive Games je de volledige vrijheid en controle over de camera geeft. In krappe gangen kan dat soms wat in je nadeel werken, aangezien je dan geregeld de positie van de camera moet aanpassen om goed naar verborgen voorwerpen te kunnen zoeken. Het scheelt dat alle speelbare personages over een zaklantaarn, aansteker of andere lichtbron beschikken. Deze zorgen er namelijk voor dat verborgen objecten oplichten en je zo met wat grondig rondkijken nieuwe dingen kunt ontdekken. Sommige van de verzamelde objecten zijn nodig om het verhaal vooruit te laten gaan, terwijl andere documenten bijvoorbeeld meer achtergrondinformatie voor het verhaal kunnen geven.
Er zijn ook enkele voorwerpen die bonusmaterialen in het hoofdmenu vrijspelen, zoals een feature over het monster design of een interview met actrice Ashley Tisdale die de rol van Rachel King op zich neemt in het verhaal. De rest van de cast bestaat uit karaktermodellen die je ook in de vorige delen van The Dark Picture games voorbij hebt zien komen, maar de voice-cast levert uitstekend werk. En met het enorme aanbod aan keuzemogelijkheden is dat zeker knap te noemen.
Glimmende omgevingen met wat kleine minpuntjes
House of Ashes op de PS5 ziet er mooi uit. Hoewel je af en toe te maken zult krijgen met wat rare blikken is de motion capture tijdens het verhaal heel goed gedaan. Ook de belichting is erg goed te noemen. Helaas kan het zijn dat je personages soms een beetje vreemd uit de ogen kijken. Het verhaal van House of Ashes besteedt aandacht aan monsters, chemische wapens en oude vergane koninkrijken en daarom zul je tijdens het verhaal een aardige selectie aan locaties bezoeken. Oude tempels met creepy standbeelden, krappe ruimtes in rotsen en een aantal archeologische onderzoeksplaatsen zorgden ervoor dat ik tijdens het spelen geregeld aan films als The Descent, The Hills have Eyes, Prometheus en natuurlijk een beetje Predator moest denken. Er wordt geregeld op je gejaagd en de beklemmende locaties weten die spanningen alleen maar verder op te schroeven. Af en toe zijn er wat kleine grafische glitches te bekennen en hier en daar kan de framerate een klein beetje schommelen, maar over het algemeen is de actie goed te volgen en zul je door technische issues nooit echt in de problemen belanden.
Nieuwe moeilijkheidsgraden
Om ervoor te zorgen dat je niet onverhoopt een foutje maakt met de vele quicktime events (QTE’s) die je tijdens het verhaal op je pad treft, heeft Super Massive een aantal moeilijkheidsgraden aan het spel toegevoegd. Forgiving, Challenging en Lethal kun je simpelweg zien als Easy, Medium en Hard. Het zorgt er vooral voor dat je tijdens de QTE’s gewoon wat meer tijd krijgt om ze te voltooien. Op Challenging heb ik persoonlijk geen moment gehad dat het fout ging, maar voor een redelijk stressloze ervaring zou ik gewoon Forgiving gaan spelen. Het mooie aan games als House of Ashes is natuurlijk ook dat je ze meerdere keren kunt doorlopen en andere keuzes kunt maken. Daardoor is de herspeelbaarheid voor de dertig euro die House of Ashes kost ook zeker waar voor je geld.
Naast de optie om het verhaal solo te doorlopen kun je ook een Movie Night doen met meerdere spelers. Door een controller door te geven kunnen maximaal vier spelers elk een personage binnen het verhaal doorlopen. Daarnaast is er de Shared Story modus waarbij twee spelers samenspelen en keuzes maken die een merkbaar effect op het verhaal hebben.
Conclusie
House of Ashes heeft hier en daar wat kleine grafische foutjes en af en toe kunnen je personages een beetje vreemd uit hun ogen kijken. Gelukkig ziet de rest van de game er geregeld bijna fotorealistisch uit. De keuzes die je moet maken tijdens het verhaal hebben vaak een directe impact op hoe het verhaal kan verlopen. Nieuwe toevoegingen als een vrije cameravoering en meerdere moeilijkheidsgraden maken House of Ashes toegankelijker voor iedereen. Na Man of Medan en Little Hope weet Super Massive opnieuw een toegankelijke, spannende en vermakelijke game af te leveren. En met een mooie budgetprijs van dertig euro krijg je absoluut veel waar voor je geld.