Gedurende je tocht versla je Naflgar: boze geesten die ooit menselijk waren.
                                          Eenmaal verslagen sluiten zij zich bij je aan als Einherjar.                              

Levenloze wereld
Spannende vragen toch? Ze zouden de basis kunnen vormen voor een dynamisch verhaal met vele onverwachte wendingen en diepe reflecties op het leven. Al zit daar wel iets van in Valkyrie Elysium (VE), moet je er wel heel lang op wachten. Pas in de laatste hoofdstukken begint het verhaal interessant te worden. Tot die tijd moeten we het doen met flarden van gedachten. Verteld door bloemetjes die een representatie vormen van menselijke zielen die vasthouden aan hun geruïneerde land. De Einherjar die je rekruteert leveren tevens wat bespiegelingen op. Nooit al te diepgaand, maar ze vormen vooral een fijne afwisseling in een verder levenloze wereld.

Want levenloos is het! Je zal de omgevingen in VE niet betrappen op iets dat beweegt. Behalve natuurlijk een veelvoud van bijna identieke vijanden en gewillig in elkaar stortend interieur zoals houten kratten, tafels en tonnen. Misschien wat water in het tweede gebied, maar volgens mij stond dat ook redelijk stil. De diverse huizen, bomen en ruïnes lijken allemaal op elkaar en zijn er vooral om hoekjes te creëren waar een schatkist verstopt kan zitten. Schatkisten, de eerder genoemde bloemetjes en een enkel kristal (waar je kan saven of je wapens kan upgraden) zijn eigenlijk de enige interessante dingen die je tegenkomt. Oh en natuurlijk een enkel kristal dat er iets anders uitziet en een verloren ziel voorstelt die je met een extra missie opzadelt. Die missies kies je overigens vanuit Walhalla en brengen je weer terug naar hetzelfde gebied waar je de extra missie opdeed. En wat denk je dat daar op je wacht? Juist! Meer vechten.

                                                 Gevechten staan vaak bol van de spectaculaire visuele effecten.
                                                                        Je zal ze vaak genoeg mogen zien.

Vechten tot je erbij neervalt
Wat is er dus vooral te doen in VE? Vechten! Vechten vechten vechten en nog eens vechten. Vechten met een zwaard, vechten met een zwaard dat er precies op lijkt, maar dat geladen is met een ander element (wat nergens in het wapenkeuzemenu staat), vechten met een speer, vechten met ‘Divine arts’ die neerkomen op magie, vechten met een sneller zwaard en vechten met Einherjar. Veel vechten dus. Zo’n 95% van de game is vechten. En in Valhalla is er een trainingsveldje waar je … meer kan vechten! Ik hoor je denken: niet zo overdrijven, in al die character action games ligt de nadruk op vechten. Dat klopt natuurlijk en meestal heb ik daar behoorlijk wat plezier in. De originele Devil May Cry heb ik met een volledige S-rang uitgespeeld, Transformers Devastation heb ik na de recensie nog flink gespeeld en Nier: Automata staat in mijn top-10 games aller tijden. Toch kan VE mij niet bekoren. Hoe komt dat?

Het ligt in ieder geval niet aan het vechtsysteem op zich. Dat zit best goed in elkaar. Vooral naarmate je meer wapens en vaardigheden vrijspeelt zoals dodges en counters. De Einherjar die meevechten geven de nodige dynamiek en op de ‘hard’ moeilijkheidsgraad grijpen vijanden iedere kans om je flink te grazen te nemen. Tegelijk gebruiken alle wapens dezelfde knoppencombinaties voor vergelijkbare aanvallen, vecht je tegen een stuk of vijf vijanden die telkens met een ander kleurtje terugkomen en zijn er maar weinig verrassende combinaties van vijanden. Naarmate je verder komt, worden gevechten wel leuker. Het begint wat meer te vloeien en dat speelt lekker. Maar als ik bedenk wat voor nieuwe dingen ik nu echt heb gezien na de eerste drie uur spelen, kan ik maar weinig opnoemen. En daar zit vooral het probleem.

            Valkyrie beschikt over een vaardigheid waarmee zij richting afgelegen plekken of vijanden kan
                            bewegen. Helaas wordt dit bijna nooit op een interessante manier gebruikt.

Budgetgame
VE is duidelijk een game met een relatief klein budget. Daar hoeft niets mis mee te zijn, zoals honderden superleuke indiegames bewijzen. Het probleem is dat alles zo lusteloos aanvoelt. De tekstfragmenten van de bloemetjes zijn supercliché en hadden mooi aangekleed kunnen worden met voice-acting of artwork. De omgevingen zijn de eerste keer al saai en wanneer je er voor de zesde keer doorheen loopt zijn ze nog steeds saai. Dat wordt versterkt door een chronisch gebrek aan puzzels. Die komen niet verder dan: ‘haal deze hendel over om de deur ernaast te openen’. Dit in tegenstelling tot Valkyrie Profile 1 en 2, die juist heel interessante puzzels hadden, die vrij origineel waren voor een zijwaarts scrollende actie-RPG.

Valkyrie beschikt over een ‘concentrate’ vaardigheid waarmee ze voorwerpen kan vinden die nodig zijn om je Einherjar te rekruteren. Deze vaardigheid is echter volstrekt overbodig, omdat de levels zo lineair zijn als de pest. Je kán die voorwerpen helemaal niet missen. Over lineair gesproken: Valkyries skill-tree is er alleen maar om te zorgen dat je niet te vroeg te sterk wordt. Hierin zijn geen keuzes te maken of te werken aan een bepaalde build. Ondertussen zit Odin alleen maar lui op zijn troon, zonder je enige urgentie mee te geven. Zijn lusteloze uitstraling reflecteert de rest van VE: lusteloos.

En ja, ook grafisch is het geen vetpot. Valkyrie zelf ziet er prima uit en de Einherjar ook. Sommige grafische effecten zijn ook best spectaculair en voegen echt wel wat toe aan de gevechten. Maar de gerecyclede vijanden en omgevingen zijn zó ongeïnspireerd en kleurloos… Daar komt nog bij dat ik in de PS4-versie regelmatig te maken had met frame drops. Toch nog een eervolle vermelding voor de muziek: Motoi Sakuraba, ook betrokken bij de PS1-game, levert ook hier weer goed werk af. Persoonlijk mis ik wat van de zwaardere tracks die vooral in Valkyrie Profile 2 te vinden waren, maar over het algemeen is dit wel top.

         Deze vijand ziet er hetzelfde uit als zijn broer (of zus of gender neutraal familielid) in hoofdstuk 1.
                            Gedurende de game heb je ongetwijfeld de hele stamboom al uitgeroeid.

Een budgetgame voor de budgetbak
Als budgetgamers moeten wij onze Budgetovertuigingen eren en kritisch zijn op onze aankopen. De budgetbak is ons persoonlijke Valhalla. Wij zijn de Valkyries die de wil van de BudgetGod (hoi Yorn!) uitvoeren. Met onze budgetkracht roeien wij te hoog geprijsde gamedemonen uit. Het is onze heilige plicht om op die manier orde aan te brengen in de prijzenchaos van videogameland. Vanuit die overtuiging kan ik dan ook niet anders dan Valkyrie Elysium verbannen naar de sub-20 euro budgetbak.

Ik had dat graag anders gezien: een diepgaande game die de veelbelovende wereld van Valkyrie Profile verder versterkt. Wat we hebben gehad is een game die uitblinkt in middelmatigheid, behalve het vechtsysteem zelf en de muziek. Heb je dus écht geen andere eisen dan een goed vechtsysteem, dan kan alles daaromheen je misschien ook genoeg bekoren. Voor andere gamers biedt VE gewoonweg te weinig om een prijskaartje te rechtvaardigen van 70 euro voor de digitale standaard editie.