Even terugblikken
Wat blijft The Last of Us toch een fantastische game. Dat openingskwartier dat mij in mijn 2013-review al met verstomming achterliet? Hakt er nog iets harder in hoor, nu ik inmiddels zelf een dochter heb, maar het zorgde er vooral voor dat ik meteen weer zin had om Part I in één ruk uit te spelen. Naughty Dog bouwt het horroravontuur weer van nul op, maar uiteraard blijft het scenario wel onaangeroerd. Dit is nog steeds het memorabele verhaal van Joel die aanvankelijk met tegenzin de onstuimige tiener Ellie door een pandemie geteisterd Verenigde Staten begeleidt, maar hun relatie groeit in de loop van het spel. De band die ze smeden in de hachelijke reis die ze maken – die ongeveer een jaar in gametijd omspant – is echt.
Ellie zou vanwege haar schijnbare immuniteit de sleutel kunnen hebben tot het ontwikkelen van een remedie voor de schimmelinfectie die twintig jaar eerder is uitgebroken. Een vreselijke schimmelinfectie die haar slachtoffers doet veranderen in gewelddadige zombie-achtige wezens en die de beschaving op de knieën bracht. De overblijfselen van de mensheid leven ofwel in kleine quarantainezones in grote steden die genadeloos geregeerd worden door het leger, of buiten de stadsmuren in groepen gewapende jagers die alles doen wat nodig is om nog een dag te leven. Terwijl ze zich een weg banen door de overblijfselen van de ineengestorte samenleving, zullen ze zowel menselijke tegenstanders en verschillende soorten geïnfecteerden afweren.
Menselijke vijanden reageren op dynamische manieren op je en kunnen je gemakkelijk flankeren als je afgeleid raakt. Veel angstaanjagender zijn de geïnfecteerde vijanden die je meedogenloos zullen aanvallen. Het levert een indrukwekkende actie-horrorgame op die sterk afhankelijk is van stealth, maar net zo vaak escaleert het tot gespannen vuur- en mêleegevechten. The Last of Us heeft een goede pacing die de spanning soms laat verdwijnen met verkenning, een indrukwekkende set piece of het oplossen van eenvoudige omgevingspuzzels, al was ik wel vergeten hoe vaak je met planken en ladders moet zeulen. Van de emotionele opening tot het einde die de plot op een meesterlijke manier afsluit, en de vele hoogtepunten onderweg: zelfs negen jaar later maakt The Last of Us indruk en dat is echt het beste bewijs van hoe baanbrekend de game destijds was.
Grotendeels dezelfde game…
The Last of Us Part I slaat dus geen nieuw terrein in en is grotendeels dezelfde game als voorheen. De kloof tussen dit deel en het vervolg uit 2020 wordt bijvoorbeeld niet gedicht door de gevechts- en mobiliteitsopties drastisch te veranderen. Part II bracht veel meer mogelijkheden met zich mee waarop je aanvallen kon ontwijken en die de manier waarop je de game speelt aanzienlijk veranderde, maar Joel bestuurt in deze remake hetzelfde zoals hij dat oorspronkelijk deed. Het levelontwerp is eveneens ongewijzigd, met duidelijk ontworpen zones vol taillehoge dekking en muurtjes om je achter te verschuilen. Dat men zo trouw blijft aan het origineel betekent overigens niet dat deze remake helemaal geen nieuwe technologie toepast om de algemene ervaring te verbeteren.
… maar dan mooier!
Dat de grafische schoonheid op zijn hoogst wordt geslingerd dankzij de hardware van de PS5 is logischerwijs het eerste dat opvalt. De originele game, en met name de PS4-remaster die ik speciaal voor deze recensie ook opnieuw had geïnstalleerd, houdt ongelooflijk goed stand. Toch kun je, als je die versie naast de volledige remake ziet draaien, niet ontkennen dat de beeldkwaliteit een grote sprong heeft gemaakt ten opzichte van het origineel. Je krijgt de keuze voor Fidelity (4K met 40FPS als target) en Performance (dynamische 4K met 60FPS), maar er is ook een extra optie om de framesnelheid te unlocken zodat je op compatibele schermen nog betere resultaten haalt.
Welke optie je ook kiest: The Last of Us Part I speelt vloeiend en ziet er altijd prachtig uit. Van de verbeterde belichting tot de zeer gedetailleerde omgevingen die daardoor voller ogen en beter tot leven komen, tot de nieuwe personagemodellen die ook allemaal meer realistischere gezichtsanimaties en –uitdrukkingen hebben. Het valt vooral op in de cutscenes met personages die er nu ruiger en levensechter uitzien. Het ontwerp van Joel en Ellie is niet al te verschillend van die in The Last of Us Part II en dit soort visuele continuïteit is goed voor nieuwere spelers die nog beide titels in de serie moeten spelen. De reis van Joel en Ellie zag er hoe dan ook visueel nog nooit eerder zo aantrekkelijk uit. Je kunt de schoonheid capturen met de uitgebreide fotomodus, waarmee je de controle over de camera kunt nemen en kunt prutsen met allerlei visuele instellingen om zo de mooiste foto’s te maken. Ik heb er op elke hoek wel eentje gemaakt.
Slimmere bondgenoten en vijanden?
Buiten de uitgebreide visuele veranderingen heeft het ontwikkelingsteam vooral hard gewerkt aan een verbeterde kunstmatige intelligentie. Die belofte lijkt, met allerhande AI-systemen onder de motorkap, ook grotendeels ingelost. Meer dan eens zag je in de originele game hoe Ellie tijdens sluipmomenten zomaar in het gezichtsveld van een patrouillerende tegenstander liep, om vervolgens genegeerd te worden. Zulke fratsen zijn niet volledig verdwenen, maar het gebeurt minder frequent dat ze in de ooglijn van een vijand opduikt. De manier waarop al je bondgenoten op de vijanden reageren, oogt daarom wat realistischer. Diezelfde vijanden lijken zichzelf ook wat slimmer te gedragen en dat maakt de confrontaties weer wat dynamischer en minder voorspelbaar. Ik had het idee, zeker toen ik achteraf nog even de PS4-remaster probeerde, dat ze je intelligenter flankeren en dat de gevechten daardoor een tikkeltje uitdagender worden.
Het eenvoudige crafting-systeem waarmee je met je verzamelde hulmiddelen onder meer medkits, molotovcocktails en spijkerbommen kunt maken lijkt nu op dat van de sequel en een ander aspect van The Last of Us Part II dat in de remake wordt gebracht, zijn de werkbanken waar je je wapens upgradet. Joel zal zijn wapens schoonmaken, ontmantelen en de nieuwe onderdelen installeren. Het is slechts een relatief kleine verbetering in het totaalplaatje, maar het draagt wel weer bij aan de algehele verbeterde look.
Wat nog allemaal?
Een PS5-versie is natuurlijk geen PS5-versie zonder snellere laadtijden, de implementatie van 3D-audio en uiteraard wordt ook de haptische feedback van de DualSense-controller (subtiel) ingezet. Het team, dat hier eerder al voor in de prijzen viel, heeft ook tal van toegankelijkheidsfuncties geïntroduceerd waardoor er heel wat obstakels zijn verwijderd waardoor een grotere doelgroep van het originele spel kan genieten. Met een Permadeath- en Speedrun-modus zijn er ook twee nieuwe manieren om het spel te spelen en er zijn ook een aantal unlockables waarmee je het uiterlijk van Joel en Ellie kunt veranderen. Al zijn dat uiteraard niet de toevoegingen die het stevige prijskaartje rechtvaardigen. Voor de multiplayermodus ‘Factions’ was er overigens geen plaats meer in de remake, waardoor je het hier met het flink opgepoetste hoofdverhaal en het extra DLC-verhaal Left Behind moet doen.
Conclusie
Kort na de release van de PlayStation 4 ontwikkelde Naughty Dog een remaster van hun PS3-topper The Last of Us. Nu herhalen ze dat trucje met een volwaardige remake op de PS5 die van nul heropgebouwd is. Zelfs naar de normen van vandaag blijft The Last of Us een indrukwekkende game en alleen al daarom vond ik het een derde blik waard. Part I is immers een prachtig uitziende verbetering van een toch al heerlijke game en alleen al die visuele verbeteringen vond ik genoeg om mij opnieuw in dit verhaal te trekken. Het is alsof je de originele levels en designs van toen door een next-gen bril bekijkt, en ook de AI gedraagt zich beter. Toch, hoe geweldig de game en diens DLC is, en hoe leuk de verbeterde graphics en andere kleine gameplay-updates ook zijn, dit blijft toch ook een zeer prijzige heruitgave en ik kan ‘m aan de volle pot niet blind aanbevelen. Tenzij je de originele game nooit gespeeld hebt, dan is deze definitieve versie echt een no-brainer!
8.8
10
2849 
5)
31-08-2022 17:18
